Medalion: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
m (Medalion: uzupełn. term. ang.)
 
(Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 
==Medalion==
 
==Medalion==
  
(ang. medallion; fr. médaillon)
+
(ang. medallion; fr. médaillon; niem. Medaillon)
 +
W zdobnictwie introligatorskim pojęcie o różnych znaczeniach:
 +
 
 +
* 1
 +
Wizerunek postaci, portret lub scena figuralna w okrągłym bądź owalnym obramieniu, nierzadko zdobionym ornamentalnie lub/i z dookolnym napisem. M-y w formie gemmy (kamei) pojawiały się już na złotniczych oprawach wczesnośredniowiecznych. Wyciskane z tłoków, okrągłe lub – charakterystyczne dla epoki – czterolistne m-y z motywami religijnymi (np. Baranek Boży, ewangelistów symbole) powszechnie ukazywano na oprawach gotyckich z XV-pocz. XVI w., jednakże w praktyce tegumentologicznej są sporadycznie określane w ten sposób. Do upowszechnienia m. w ''all’antica'' konwencji przedstawieniowej doszło w introligatorstwie renesansowym kon. XV-4 ćw. XVI w. Taką formę mają owalne, złocone i niejednokrotnie uplastycznione popiersia imitujące gemmy na kameowych oprawach włoskich (oraz ich zaalpejskich naśladownictwach). Pokrewne im są popiersiowe wizerunki lub portrety tudzież sceny mitologiczne wkomponowane w tondo, inspirowane lub kopiowane z dzieł medalierskich oraz renesansowych plakiet (plakietowe oprawy). Formę ''par excellence'' medalierską mają m-y z portretami ks. Albrechta Pruskiego i ks. Anny Marii na oprawach Srebrnej Biblioteki (po poł. XVI w.). Kształt m. w wieńcu lub otoku inskrypcyjnym nadawano też scenom religijnym (np. na krakowskich oprawach 1 poł. XVI w.) Najczęściej jednak formę okrągłego lub owalnego m. mają wizerunki i portrety postaci antycznych oraz współczesnych (np. królów, reformatorów kościoła) na radełkach w radełkowych oprawach na płn. od Alp (w Polsce np. radełka jagiellońskie). Od ok. poł. XVI w. popularność zyskiwały owalne (rzadziej okrągłe) m-y z jak również popiersiem Chrystusa Salwatora lub Matki Boskiej Apokaliptycznej oraz innymi motywami religijnymi. Na oprawach XVII-XVIII w. pojawiały się niekiedy jako m-y portretowe władców, eksponowane w centrum okładzin. W XIX w. chętnie rozwijano tradycję m. portretowego na oprawach rzemieślniczych (np. malowane miniatury lub ich introligatorskie imitacje) oraz na wydawniczych oprawach z podobiznami autorów dzieł. W XIX-pocz. XX w. osadzony w centrum okładziny, owalny m. z malowanym, graficznym lub emaliowanym motywem otoczonym metalową ramką, był popularny w dekoracji opraw ksiąg o szczególnej wartości dla ich posiadaczy(np. pamiętników i modlitewników). Kształt owalnego m. w ornamentalnej ramce często miały litograficzne scenki lub wizerunki na oprawach masowo drukowanych dzieł literatury popularnej. Wykwintną formą cechują się m-y z miniaturami na porcelanie wkomponowywane w tzw. ''Cosway bindings'' z pierwszych dekad XX w. Jako nawiązanie do dawniejszych form m. pojawia się też na współczesnych oprawach rzemieślniczych.   
 +
 
 +
* 2
 +
Na islamskich oprawach oraz na europejskich orientalizujących oprawach od kon. XV do ok. poł. XVII w., a na rusko-bizantyńskich oprawach od XVI w. do współczesności: medalion centralny o zróżnicowanych kształtach (mandorli, podobnych do cytryny, zob. ''schamsa'', wielobocznych z charakterystycznymi, zaostrzonymi detalami konturów, owalnych i okrągłych, zob. ''pellegrino'', a także romboidalnych), najczęściej wypełniony ornamentami islamskimi lub islamizującymi, jak maureska i maureskowo-wstęgowy orn., niekiedy z detalami manierystycznymi (np. maszkaron). Najczęściej owalny kształt mają też m-y z motywem lilii w ornamentalnym obramieniu, popularne w Europie w 2 poł. XVI w. W baroku ornamentyka pochodzenia islamskiego była często zastępowana bujną floralną dekoracją, stosowaną np. na niderlandzkich oprawach atlasów; formy roślinne m. wywodzące się z opraw zachodnioeuropejskich znajdują się też na wielu oprawach rusko-bizantyńskich. Na oprawach XVII-XVIII w. oraz na oprawach historyzujących, ukazywano m-y o filigranowej formie naśladującej wyroby biżuteryjne (zob. ''pointillé'', znaczenie 2).
 +
 
 +
==Zobacz też==
 +
 
 +
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 +
[[All'antica wizerunki]] <br>
 +
[[Baranek Boży]] <br>
 +
[[Cosway binding]] <br>
 +
[[Ćwierćmedalion]] <br>
 +
[[Ewangelistów symbole]] <br>
 +
[[Gemma]] <br>
 +
[[Islamskie oprawy]] <br>
 +
[[Kameowe oprawy]] <br>
 +
[[Maureska]] <br>
 +
[[Maureskowo-wstęgowy ornament]] <br>
 +
[[Modlitewników oprawy]] <br>
 +
[[Napis]] <br>
 +
[[Orientalizujące oprawy]] <br>
 +
[[Pellegrino]] <br>
 +
[[Plakietowe oprawy]] <br>
 +
[[Portret]] <br>
 +
[[Radełka jagiellońskie]] <br>
 +
[[Radełkowe oprawy]] <br>
 +
[[Rusko-bizantyńskie oprawy]] <br>
 +
[[Schamsa]] <br>
 +
[[Srebrna Biblioteka]] <br>
 +
[[Tondo]] <br>
 +
[[Wieniec]] <br>
 +
[[Złotnicze oprawy]] <br>
  
 
==Grafika==
 
==Grafika==
Linia 34: Linia 69:
 
Plik:22 medalion 18.jpg
 
Plik:22 medalion 18.jpg
 
Plik:23 medalion 25.jpg
 
Plik:23 medalion 25.jpg
 +
Plik:Medalion, malowane oprawy, oprawa niem lub pol, po 1783 r. BCzart, POLONA2.jpg | Okrągły medalion z malowanym portretem na oprawie niemieckiej lub polskiej, po 1783 r., BCzart, MNK, fot. wg: ww.polona.pl
 
Plik:Medalion dod..jpg
 
Plik:Medalion dod..jpg
 +
 +
</gallery>
 +
 +
==Przypisy==
 +
 +
# Nuska 1964, il. 2-4, 6-9, 11-13;
 +
# Krynicka 1975, il. 23-24, 27, 29-30;
 +
# Schwenke, Schunke 1979, tabl. 84, 98-107, 154-156 i in.;
 +
# Lewicka-Kamińska 1980, il. 1-5;
 +
# Bérinstain i in. 1997, s. 87-90, 119-121, 179-180 i in.;
 +
# Milanesi 1999, s. 31-33, 93, 99-100 i in.;
 +
# Wasilewska 2008, il. 22, 27;
 +
# Wagner 2014, s. 48;
 +
# Wagner 2015, s. 96-97;
 +
# Jaroszewicz-Pieresławcew 2016, s. 237-260;
 +
# Bepler 2017, s. 112-113.
 +
 +
----
 +
Autor: '''A.W.'''

Aktualna wersja na dzień 16:10, 4 kwi 2022

Medalion

(ang. medallion; fr. médaillon; niem. Medaillon) W zdobnictwie introligatorskim pojęcie o różnych znaczeniach:

  • 1

Wizerunek postaci, portret lub scena figuralna w okrągłym bądź owalnym obramieniu, nierzadko zdobionym ornamentalnie lub/i z dookolnym napisem. M-y w formie gemmy (kamei) pojawiały się już na złotniczych oprawach wczesnośredniowiecznych. Wyciskane z tłoków, okrągłe lub – charakterystyczne dla epoki – czterolistne m-y z motywami religijnymi (np. Baranek Boży, ewangelistów symbole) powszechnie ukazywano na oprawach gotyckich z XV-pocz. XVI w., jednakże w praktyce tegumentologicznej są sporadycznie określane w ten sposób. Do upowszechnienia m. w all’antica konwencji przedstawieniowej doszło w introligatorstwie renesansowym kon. XV-4 ćw. XVI w. Taką formę mają owalne, złocone i niejednokrotnie uplastycznione popiersia imitujące gemmy na kameowych oprawach włoskich (oraz ich zaalpejskich naśladownictwach). Pokrewne im są popiersiowe wizerunki lub portrety tudzież sceny mitologiczne wkomponowane w tondo, inspirowane lub kopiowane z dzieł medalierskich oraz renesansowych plakiet (plakietowe oprawy). Formę par excellence medalierską mają m-y z portretami ks. Albrechta Pruskiego i ks. Anny Marii na oprawach Srebrnej Biblioteki (po poł. XVI w.). Kształt m. w wieńcu lub otoku inskrypcyjnym nadawano też scenom religijnym (np. na krakowskich oprawach 1 poł. XVI w.) Najczęściej jednak formę okrągłego lub owalnego m. mają wizerunki i portrety postaci antycznych oraz współczesnych (np. królów, reformatorów kościoła) na radełkach w radełkowych oprawach na płn. od Alp (w Polsce np. radełka jagiellońskie). Od ok. poł. XVI w. popularność zyskiwały owalne (rzadziej okrągłe) m-y z jak również popiersiem Chrystusa Salwatora lub Matki Boskiej Apokaliptycznej oraz innymi motywami religijnymi. Na oprawach XVII-XVIII w. pojawiały się niekiedy jako m-y portretowe władców, eksponowane w centrum okładzin. W XIX w. chętnie rozwijano tradycję m. portretowego na oprawach rzemieślniczych (np. malowane miniatury lub ich introligatorskie imitacje) oraz na wydawniczych oprawach z podobiznami autorów dzieł. W XIX-pocz. XX w. osadzony w centrum okładziny, owalny m. z malowanym, graficznym lub emaliowanym motywem otoczonym metalową ramką, był popularny w dekoracji opraw ksiąg o szczególnej wartości dla ich posiadaczy(np. pamiętników i modlitewników). Kształt owalnego m. w ornamentalnej ramce często miały litograficzne scenki lub wizerunki na oprawach masowo drukowanych dzieł literatury popularnej. Wykwintną formą cechują się m-y z miniaturami na porcelanie wkomponowywane w tzw. Cosway bindings z pierwszych dekad XX w. Jako nawiązanie do dawniejszych form m. pojawia się też na współczesnych oprawach rzemieślniczych.

  • 2

Na islamskich oprawach oraz na europejskich orientalizujących oprawach od kon. XV do ok. poł. XVII w., a na rusko-bizantyńskich oprawach od XVI w. do współczesności: medalion centralny o zróżnicowanych kształtach (mandorli, podobnych do cytryny, zob. schamsa, wielobocznych z charakterystycznymi, zaostrzonymi detalami konturów, owalnych i okrągłych, zob. pellegrino, a także romboidalnych), najczęściej wypełniony ornamentami islamskimi lub islamizującymi, jak maureska i maureskowo-wstęgowy orn., niekiedy z detalami manierystycznymi (np. maszkaron). Najczęściej owalny kształt mają też m-y z motywem lilii w ornamentalnym obramieniu, popularne w Europie w 2 poł. XVI w. W baroku ornamentyka pochodzenia islamskiego była często zastępowana bujną floralną dekoracją, stosowaną np. na niderlandzkich oprawach atlasów; formy roślinne m. wywodzące się z opraw zachodnioeuropejskich znajdują się też na wielu oprawach rusko-bizantyńskich. Na oprawach XVII-XVIII w. oraz na oprawach historyzujących, ukazywano m-y o filigranowej formie naśladującej wyroby biżuteryjne (zob. pointillé, znaczenie 2).

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
All'antica wizerunki
Baranek Boży
Cosway binding
Ćwierćmedalion
Ewangelistów symbole
Gemma
Islamskie oprawy
Kameowe oprawy
Maureska
Maureskowo-wstęgowy ornament
Modlitewników oprawy
Napis
Orientalizujące oprawy
Pellegrino
Plakietowe oprawy
Portret
Radełka jagiellońskie
Radełkowe oprawy
Rusko-bizantyńskie oprawy
Schamsa
Srebrna Biblioteka
Tondo
Wieniec
Złotnicze oprawy

Grafika

Przypisy

  1. Nuska 1964, il. 2-4, 6-9, 11-13;
  2. Krynicka 1975, il. 23-24, 27, 29-30;
  3. Schwenke, Schunke 1979, tabl. 84, 98-107, 154-156 i in.;
  4. Lewicka-Kamińska 1980, il. 1-5;
  5. Bérinstain i in. 1997, s. 87-90, 119-121, 179-180 i in.;
  6. Milanesi 1999, s. 31-33, 93, 99-100 i in.;
  7. Wasilewska 2008, il. 22, 27;
  8. Wagner 2014, s. 48;
  9. Wagner 2015, s. 96-97;
  10. Jaroszewicz-Pieresławcew 2016, s. 237-260;
  11. Bepler 2017, s. 112-113.

Autor: A.W.