Wić roślinna: Różnice pomiędzy wersjami
(→Grafika) |
m (→Wić roślinna: uzupełn. term. ang.) |
||
| (Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | + | ==Wić roślinna== | |
| + | (ang. scrolled foliage, floral and tendril pattern; fr. motif floral) | ||
| − | + | Wszelkie floralne dekoracje ukazujące wijącą się lub spiralnie zawijającą łodygę (pęd) z liśćmi, rzadziej też z kwiatami i owocami. Należy do najpowszechniejszych ornamentów na oprawach książkowych, odznaczających się nieprzebranym bogactwem form – od silnie uproszczonych i schematycznych po naturalistyczne i bujne. Ukazywana w najróżniejszych technikach zdobniczych na wszystkich elementach struktury opraw, najefektowniejsze formy przyjmując na okładzinach. Na wczesnośredniowiecznych, najczęściej złotniczych, oprawach ksiąg liturgicznych przeważnie opracowywano ją w technice grawerowania lub repusowania, na pełnej lub ażurowej blasze obramienia zwierciadła. Dokładnością opracowania cechują się w. r. wyrzeźbione w kości słoniowej jako ramy zwierciadła opraw karolińskich. Najczęściej jednak jest poddana silnej stylizacji i uproszczeniu, ograniczona do wijącej się łodygi z liśćmi, niekiedy z wkomponowanymi monstrami i postaciami ludzkimi. Jako dekoracja ramy zwierciadła widnieje na niektórych limozyjskich oprawach z 1 poł. XIII w. Wyjątkową precyzją i realizmem złotniczego opracowania wyróżniają się wczesnogotyckie w. r. na oprawie z klasztoru w Oignies (Francja, ok. 1230). Koncepcja realistycznych w. r., nierzadko z wkomponowanymi drôleries, przetrwała na wielu złotniczych oprawach gotyckich. Różnorakie formy wici wyciskane z tłoków były częste w kompozycjach ramowych opraw bizantyńskich. Na oprawach romańskich tworzą ramy i pasy ornamentalne, utworzone z przeważnie stykających się wycisków tłoków o geometrycznych kształtach, ukazujących stylizowane, wyraźnie zakręcone łodygi z postrzępionymi liśćmi, pomiędzy którymi czasem znajdują się zwierzęta. Bujne w. r. o formie akantu (pokrewnej floraturom w kodeksach iluminowanych) ukazywano na nacinanych oprawach z XV w. Niezwykłym zróżnicowaniem form cechują się w. r. na tłokach, radełkach i plakietach gotyckich XV-pocz. XVI w.: dominują wśród nich regularnie falujące, wijące się oraz zawijające łodygi z ulistnieniem o rozmaitych kształtach (często akantoidalnych), często z rozetkowymi kwiatami. Niekiedy w obręb wici wkomponowane są monstra i realne zwierzęta oraz ludzie (np. sceny łowów). Osobną grupę gotyckich w. r. reprezentuje winorośl. Specyficzną odmianą w. r. jest zaś arbor vitae, ukazywany za pomocą tłoków z motywem konara oplecionego liściem bądź na radełkach (z dodatkowymi motywami rozet). W kategorii w. r. można też rozpatrywać typowy dla gotyku owocu granatu wzór (określany też błędnie jako pędu ruty wzór), a zwłaszcza jego elementy: łuki w ośli grzbiet z żabkami. Na oprawach renesansowych rozwój form w. r. przebiegał w dwóch kierunkach: arabeski podlegającej różnorakiej stylizacji, aż po niemal uabstrakcyjnienie form łodyg i liści (zob. maureska, kwiatu lotosu wzór), oraz realistycznej wici, niekiedy z motywami zoomorficznymi. Druga z nich była ukazywana na radełkowych oprawach jako samodzielny ornament (np. niektóre wzory radełek na oprawach Monumentów króla Zygmunta Augusta) bądź jako dopełnienie all’antica wizerunków. Na oprawach XVII-XVIII w. dokonało się dalsze przekształcenie w. r. w dekoracje pointillé, składające się m.in. z charakterystycznych wolut filigranowych. Jednocześnie wciąż popularne były wici o nieznacznym stopniu stylizacji: wyciskane z radełek bądź filet jako obramienia zwierciadeł, ukazują falujące lub wijące się łodygi z bujnym ulistnieniem, kwiatami o różnych kształtach a nawet z motywami zwierząt i scen łowieckich. Na regencyjnych oprawach w. r. są zazwyczaj harmonijnie przeplecione z wstęgowo-cęgowym ornamentem. Specyficzną – lekką i kapryśną – formę nadawano w. r. na oprawach rokokowych, na których są składnikiem rocaille lub tworzą autonomiczne bordiury (koronkowe oprawy). Dla klasycystycznych opraw typowe są w. r. o antykizującej formie łodyg akantu zwijających się spiralnie (nierzadko przechodzących w zagięte rogi obfitości). Do wyróżników empirowych opraw należy winorośl o przejrzystej formie pnącza, wijącego się najczęściej w ramach zwierciadła. Era historyzmu w oprawach obrodziła mnogością naśladownictw dawnych w. r., ukazywanych m.in. na wydawniczych oprawach. Oryginalną i nowatorską formą odznaczają się zaś w. r. na secesyjnych oprawach z przełomu XIX i XX w. Mimo, że w kolejnych dekadach XX i XXI w. w. r. straciła na znaczeniu w zdobnictwie introligatorskim, pojawia się zarówno na oprawach o charakterze rzemieślniczym, jak i artystycznym (niekiedy w oryginalnych aranżacjach). | |
| − | + | ||
| − | Wszelkie floralne dekoracje ukazujące wijącą się lub spiralnie zawijającą łodygę (pęd) z liśćmi, rzadziej też z kwiatami i owocami. Należy do najpowszechniejszych ornamentów na oprawach książkowych, odznaczających się nieprzebranym bogactwem form – od silnie uproszczonych i schematycznych po naturalistyczne i bujne. Ukazywana w najróżniejszych technikach zdobniczych na wszystkich elementach struktury opraw, najefektowniejsze formy przyjmując na okładzinach. Na wczesnośredniowiecznych, najczęściej złotniczych, oprawach ksiąg liturgicznych przeważnie opracowywano ją w technice grawerowania lub repusowania, na pełnej lub ażurowej blasze obramienia zwierciadła. Dokładnością opracowania cechują się w. r. wyrzeźbione w kości słoniowej jako ramy zwierciadła opraw karolińskich. Najczęściej jednak jest poddana silnej stylizacji i uproszczeniu, ograniczona do wijącej się łodygi z liśćmi, niekiedy z wkomponowanymi monstrami i postaciami ludzkimi. Jako dekoracja ramy zwierciadła widnieje na niektórych limozyjskich oprawach z 1 poł. XIII w. Wyjątkową precyzją i realizmem złotniczego opracowania wyróżniają się wczesnogotyckie w. r. na oprawie z klasztoru w Oignies (Francja, ok. 1230). Koncepcja realistycznych w. r., nierzadko z wkomponowanymi drôleries, przetrwała na wielu złotniczych oprawach gotyckich. Różnorakie formy wici wyciskane z tłoków były częste w kompozycjach ramowych opraw bizantyńskich. Na oprawach romańskich tworzą ramy i pasy ornamentalne, utworzone z przeważnie stykających się wycisków tłoków o geometrycznych kształtach, ukazujących stylizowane, wyraźnie zakręcone łodygi z postrzępionymi liśćmi, pomiędzy którymi czasem znajdują się zwierzęta. Bujne w. r. o formie akantu (pokrewnej floraturom w kodeksach iluminowanych) ukazywano na nacinanych oprawach z XV w. Niezwykłym zróżnicowaniem form cechują się w. r. na tłokach, radełkach i plakietach gotyckich XV-pocz. XVI w.: dominują wśród nich regularnie falujące, wijące się oraz zawijające łodygi z ulistnieniem o rozmaitych kształtach (często akantoidalnych), często z rozetkowymi kwiatami. Niekiedy w obręb wici wkomponowane są monstra i realne zwierzęta oraz ludzie (np. sceny łowów). Osobną grupę gotyckich w. r. reprezentuje winorośl. Specyficzną odmianą w. r. jest zaś arbor vitae, ukazywany za pomocą tłoków z motywem konara oplecionego liściem bądź na radełkach (z dodatkowymi motywami rozet). W kategorii w. r. można też rozpatrywać typowy dla gotyku owocu granatu wzór (określany też błędnie jako pędu ruty wzór), a zwłaszcza jego elementy: łuki w ośli grzbiet z żabkami. Na oprawach renesansowych rozwój form w. r. przebiegał w dwóch kierunkach: arabeski podlegającej różnorakiej stylizacji, aż po niemal uabstrakcyjnienie form łodyg i liści (zob. maureska, kwiatu lotosu wzór), oraz realistycznej wici, niekiedy z motywami zoomorficznymi. Druga z nich była ukazywana na radełkowych oprawach jako samodzielny ornament (np. niektóre wzory radełek na oprawach Monumentów króla Zygmunta Augusta) bądź jako dopełnienie all’antica wizerunków. Na oprawach XVII-XVIII w. dokonało się dalsze przekształcenie w. r. w dekoracje pointillé, składające się m.in. z charakterystycznych wolut filigranowych. Jednocześnie wciąż popularne były wici o nieznacznym stopniu stylizacji: wyciskane z radełek bądź filet jako obramienia zwierciadeł, ukazują falujące lub wijące się łodygi z bujnym ulistnieniem, kwiatami o różnych kształtach a nawet z motywami zwierząt i scen łowieckich. Na regencyjnych oprawach w. r. są zazwyczaj harmonijnie przeplecione z wstęgowo-cęgowym ornamentem. Specyficzną – lekką i kapryśną – formę nadawano w. r. na oprawach rokokowych, na których są składnikiem rocaille lub tworzą autonomiczne bordiury (koronkowe oprawy). Dla klasycystycznych opraw typowe są w. r. o antykizującej formie łodyg akantu zwijających się spiralnie (nierzadko przechodzących w zagięte rogi obfitości). Do wyróżników empirowych opraw należy winorośl o przejrzystej formie pnącza, wijącego się najczęściej w ramach zwierciadła. Era historyzmu w oprawach obrodziła mnogością naśladownictw dawnych w. r., ukazywanych m.in. na wydawniczych oprawach. Oryginalną i nowatorską formą odznaczają się zaś w. r. na secesyjnych oprawach z przełomu XIX i XX w. Mimo, że w kolejnych dekadach XX i XXI w. w. r. straciła na znaczeniu w zdobnictwie introligatorskim, pojawia się zarówno na oprawach o charakterze rzemieślniczym, jak i artystycznym (niekiedy w oryginalnych aranżacjach). | + | |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 12: | Linia 11: | ||
[[Arbor vitae]] <br> | [[Arbor vitae]] <br> | ||
[[Drôlerie]] <br> | [[Drôlerie]] <br> | ||
| − | [[ | + | [[Floralna dekoracja]] <br> |
[[Koronkowe oprawy]] <br> | [[Koronkowe oprawy]] <br> | ||
[[Kwiatu lotosu wzór]] <br> | [[Kwiatu lotosu wzór]] <br> | ||
| Linia 30: | Linia 29: | ||
Plik:Wić roślinna w podwójnej ramie zwierciadła oprawy z klasztoru św. Mikołaja w Oignies, Francja, ok. 1230, fot. domena publiczna.jpg | Wić roślinna w podwójnej ramie zwierciadła oprawy z klasztoru św. Mikołaja w Oignies, Francja, ok. 1230, fot. domena publiczna | Plik:Wić roślinna w podwójnej ramie zwierciadła oprawy z klasztoru św. Mikołaja w Oignies, Francja, ok. 1230, fot. domena publiczna.jpg | Wić roślinna w podwójnej ramie zwierciadła oprawy z klasztoru św. Mikołaja w Oignies, Francja, ok. 1230, fot. domena publiczna | ||
Plik:Wić na opr. bizantyńskich, Federici, Houlis 1988, s. 57.jpg | Przykłady tłoków z motywem wici roślinnej na oprawach bizantyńskich, wg: Federici, Houlis 1988 | Plik:Wić na opr. bizantyńskich, Federici, Houlis 1988, s. 57.jpg | Przykłady tłoków z motywem wici roślinnej na oprawach bizantyńskich, wg: Federici, Houlis 1988 | ||
| − | Plik:Wić roślinna 14.jpg | Wić roślinna ( | + | Plik:Wić roślinna 14.jpg | Wić roślinna (winorośl) w dekoracji radełkowej na oprawie gotyckiej, ok. 1500. |
| − | Plik:Wić roślinna 13.jpg | Wić roślinna o wzorze spotykanym na polskich oprawach gotyckich | + | Plik:Wić roślinna 2b.jpg | Wić roślinna o formie inspirowanej floraturami w księgach iluminowanych, oprawa gotycka, kon. XV - pocz. XVI w. |
| − | Plik:Wić roślinna 10.jpg | + | Plik:Wić roślinna 13.jpg | Wić roślinna o wzorze spotykanym na polskich oprawach gotyckich oraz renesansowych 1 poł. XVI w. |
| − | + | Plik:Wić roślinna 10.jpg | Wić roślinna o wzorze spotykanym na polskich oprawach gotyckich oraz renesansowych 1 poł. XVI w. | |
| − | + | Plik:Wić roślinna 9.jpg | Wić roślinna stosowana na oprawach renesansowych, XVI w. | |
| − | Plik:Wić roślinna 9.jpg | + | Plik:Wić roślinna 4b.jpg | Renesansowa wić roślinna o cechach ornamentu kandelabrowego, XVI w. |
| − | + | Plik:Wić roślinna 1.jpg | Charakterystyczny wzór wici roślinnej, popularnej na polskich oprawach 4 ćw. XVI - pocz. XVII w. | |
| − | Plik:Wić roślinna 4b.jpg | + | Plik:Wić roślinna 5.jpg | Charakterystyczny wzór wici roślinnej, popularnej na polskich oprawach 4 ćw. XVI - pocz. XVII w. |
| − | + | Plik:Wić roślinna 7, 2 poł. XVII w.b.jpg | Wić roślinna na oprawie barokowej, 2 poł. XVII w. | |
| − | + | Plik:Wić roślinna 7.jpg | Wić roślinna na oprawie klasycystycznej, 2 poł. XVIII w. | |
| − | Plik:Wić roślinna 1.jpg | + | Plik:Wić roślinna 15.jpg | Wić roślinna (winorośl) na oprawie empirowej, pocz. XIX w. |
| − | Plik:Wić roślinna 5.jpg | + | |
| − | + | ||
| − | Plik:Wić roślinna 7, 2 poł. XVII w.b.jpg | + | |
| − | Plik:Wić roślinna 7.jpg | + | |
| − | Plik:Wić roślinna 15.jpg | + | |
| − | + | ||
</gallery> | </gallery> | ||
Aktualna wersja na dzień 18:27, 31 gru 2021
Spis treści
Wić roślinna
(ang. scrolled foliage, floral and tendril pattern; fr. motif floral)
Wszelkie floralne dekoracje ukazujące wijącą się lub spiralnie zawijającą łodygę (pęd) z liśćmi, rzadziej też z kwiatami i owocami. Należy do najpowszechniejszych ornamentów na oprawach książkowych, odznaczających się nieprzebranym bogactwem form – od silnie uproszczonych i schematycznych po naturalistyczne i bujne. Ukazywana w najróżniejszych technikach zdobniczych na wszystkich elementach struktury opraw, najefektowniejsze formy przyjmując na okładzinach. Na wczesnośredniowiecznych, najczęściej złotniczych, oprawach ksiąg liturgicznych przeważnie opracowywano ją w technice grawerowania lub repusowania, na pełnej lub ażurowej blasze obramienia zwierciadła. Dokładnością opracowania cechują się w. r. wyrzeźbione w kości słoniowej jako ramy zwierciadła opraw karolińskich. Najczęściej jednak jest poddana silnej stylizacji i uproszczeniu, ograniczona do wijącej się łodygi z liśćmi, niekiedy z wkomponowanymi monstrami i postaciami ludzkimi. Jako dekoracja ramy zwierciadła widnieje na niektórych limozyjskich oprawach z 1 poł. XIII w. Wyjątkową precyzją i realizmem złotniczego opracowania wyróżniają się wczesnogotyckie w. r. na oprawie z klasztoru w Oignies (Francja, ok. 1230). Koncepcja realistycznych w. r., nierzadko z wkomponowanymi drôleries, przetrwała na wielu złotniczych oprawach gotyckich. Różnorakie formy wici wyciskane z tłoków były częste w kompozycjach ramowych opraw bizantyńskich. Na oprawach romańskich tworzą ramy i pasy ornamentalne, utworzone z przeważnie stykających się wycisków tłoków o geometrycznych kształtach, ukazujących stylizowane, wyraźnie zakręcone łodygi z postrzępionymi liśćmi, pomiędzy którymi czasem znajdują się zwierzęta. Bujne w. r. o formie akantu (pokrewnej floraturom w kodeksach iluminowanych) ukazywano na nacinanych oprawach z XV w. Niezwykłym zróżnicowaniem form cechują się w. r. na tłokach, radełkach i plakietach gotyckich XV-pocz. XVI w.: dominują wśród nich regularnie falujące, wijące się oraz zawijające łodygi z ulistnieniem o rozmaitych kształtach (często akantoidalnych), często z rozetkowymi kwiatami. Niekiedy w obręb wici wkomponowane są monstra i realne zwierzęta oraz ludzie (np. sceny łowów). Osobną grupę gotyckich w. r. reprezentuje winorośl. Specyficzną odmianą w. r. jest zaś arbor vitae, ukazywany za pomocą tłoków z motywem konara oplecionego liściem bądź na radełkach (z dodatkowymi motywami rozet). W kategorii w. r. można też rozpatrywać typowy dla gotyku owocu granatu wzór (określany też błędnie jako pędu ruty wzór), a zwłaszcza jego elementy: łuki w ośli grzbiet z żabkami. Na oprawach renesansowych rozwój form w. r. przebiegał w dwóch kierunkach: arabeski podlegającej różnorakiej stylizacji, aż po niemal uabstrakcyjnienie form łodyg i liści (zob. maureska, kwiatu lotosu wzór), oraz realistycznej wici, niekiedy z motywami zoomorficznymi. Druga z nich była ukazywana na radełkowych oprawach jako samodzielny ornament (np. niektóre wzory radełek na oprawach Monumentów króla Zygmunta Augusta) bądź jako dopełnienie all’antica wizerunków. Na oprawach XVII-XVIII w. dokonało się dalsze przekształcenie w. r. w dekoracje pointillé, składające się m.in. z charakterystycznych wolut filigranowych. Jednocześnie wciąż popularne były wici o nieznacznym stopniu stylizacji: wyciskane z radełek bądź filet jako obramienia zwierciadeł, ukazują falujące lub wijące się łodygi z bujnym ulistnieniem, kwiatami o różnych kształtach a nawet z motywami zwierząt i scen łowieckich. Na regencyjnych oprawach w. r. są zazwyczaj harmonijnie przeplecione z wstęgowo-cęgowym ornamentem. Specyficzną – lekką i kapryśną – formę nadawano w. r. na oprawach rokokowych, na których są składnikiem rocaille lub tworzą autonomiczne bordiury (koronkowe oprawy). Dla klasycystycznych opraw typowe są w. r. o antykizującej formie łodyg akantu zwijających się spiralnie (nierzadko przechodzących w zagięte rogi obfitości). Do wyróżników empirowych opraw należy winorośl o przejrzystej formie pnącza, wijącego się najczęściej w ramach zwierciadła. Era historyzmu w oprawach obrodziła mnogością naśladownictw dawnych w. r., ukazywanych m.in. na wydawniczych oprawach. Oryginalną i nowatorską formą odznaczają się zaś w. r. na secesyjnych oprawach z przełomu XIX i XX w. Mimo, że w kolejnych dekadach XX i XXI w. w. r. straciła na znaczeniu w zdobnictwie introligatorskim, pojawia się zarówno na oprawach o charakterze rzemieślniczym, jak i artystycznym (niekiedy w oryginalnych aranżacjach).
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Akant
Arabeska
Arbor vitae
Drôlerie
Floralna dekoracja
Koronkowe oprawy
Kwiatu lotosu wzór
Łuk w ośli grzbiet
Maureska
Owocu granatu wzór
Pędu ruty wzór
Pointillé
Rocaille
Winorośl
Woluta filigranowa
Wstęgowo-cęgowy ornament
Żabka
Grafika
Wić roślinna w podwójnej ramie zwierciadła oprawy z klasztoru św. Mikołaja w Oignies, Francja, ok. 1230, fot. domena publiczna
Przykłady tłoków z motywem wici roślinnej na oprawach bizantyńskich, wg: Federici, Houlis 1988
Wić roślinna (winorośl) w dekoracji radełkowej na oprawie gotyckiej, ok. 1500.
Wić roślinna o formie inspirowanej floraturami w księgach iluminowanych, oprawa gotycka, kon. XV - pocz. XVI w.
Wić roślinna o wzorze spotykanym na polskich oprawach gotyckich oraz renesansowych 1 poł. XVI w.
Wić roślinna o wzorze spotykanym na polskich oprawach gotyckich oraz renesansowych 1 poł. XVI w.
Wić roślinna stosowana na oprawach renesansowych, XVI w.
Renesansowa wić roślinna o cechach ornamentu kandelabrowego, XVI w.
Charakterystyczny wzór wici roślinnej, popularnej na polskich oprawach 4 ćw. XVI - pocz. XVII w.
Charakterystyczny wzór wici roślinnej, popularnej na polskich oprawach 4 ćw. XVI - pocz. XVII w.
Wić roślinna na oprawie barokowej, 2 poł. XVII w.
Wić roślinna na oprawie klasycystycznej, 2 poł. XVIII w.
Wić roślinna (winorośl) na oprawie empirowej, pocz. XIX w.
Przypisy
- Loubier 1926, il. 32-33, 54, 70 i in.;
- Indestege 1958, s. 271-287;
- Nuska 1964, il. 16-17a-e;
- Steenbock 1965, kat. 28-29, 72-73, 91-92 i in.;
- Ziesche, Becker 1977, s. 44-45, 50-51;
- Schwenke, Schunke 1979, tabl. 157-170, 214-250;
- Krynicka 1980, il. 18i-n, 27e-f, 28d;
- Lindberg 1985 II, il. 38;
- Carvin 1988, nr kat./il. A.1907, AV.138, C.26 i in.;
- Federici, Houlis 1988, s. 55-57, 18-120, 126-130 i in.;
- Mazal 1990, il. 16-19, 98-99, 214 i in.;
- Kozakiewicz 1996, s. 435-436;
- Voit 2020, nr kat./il. 15, 17, 46 i in.
Autor: A.W.
