Rozeta

Spis treści

1 Rozeta
2 Zobacz też
3 Grafika
4 Przypisy

Rozeta

(ang. rose, rosette; fr. rosace)

w introligatorstwie:

1) ujęty z góry, stylizowany motyw kwiatu róży lub innego gatunku o co najmniej pięciu płatkach (zob. trójpłatek, czteropłatek), mogących przyjmować rozmaite kształty. Jeden z najpopularniejszych motywów zdobniczych w kręgu łacińskim od epoki gotyckiej do XIX w. Ukazywany już na francuskich i angielskich oprawach romańskich (1 poł. XII w.-XIII w.), głównie jako wyciski z niewielkich okrągłych tłoków o formie niekiedy nawiązującej do dekoracji architektonicznych. Do najefektowniejszych, głównie francuskich, opraw romańskich z XII w. należą dzieła z pokaźną rozetą w centrum okładzin. Kształtowano ją za pomocą strychulca i wielu tłoków o kroplowym kształcie i prawdopodobnie strychulca. Apogeum popularności tego motywu trwało między 4 ćw. XIV a 1 ćw. XVI w. w introligatorstwie gotyckim. Motyw r. ukazywano na nich tłokami o zróżnicowanej wielkości (od ok. 0-5 cm do ok. 5 cm) i kształcie – jako tzw. rozeta otwarta (o konturze obwodowym wyznaczanym kształtem płatków) i zamknięta (w pierścieniu lub kwadracie, rzadko w rombie). Niezwykłym zróżnicowaniem cechują się też kształty płatków i ich wzajemny układ: od bardzo prostych i zgeometryzowanych po drobiazgowo opracowane z uwzględnieniem tzw. słupków i pręcików w centrum kwiatu. Szczególnym rodzajem r., rozpowszechnionym na późnogotyckich oprawach krakowskich, jest rozeta wirująca. Tłoki z motywem r. wykorzystywano we wszelkich układach kompozycyjnych na okładzinach, a nawet grzbietach, opraw gotyckich. Najczęściej jednak ich zmultiplikowane wyciski widnieją w ramie zwierciadła lub w regularnych układach w zwierciadle. Motyw r. wykorzystywano też w niektórych ornamentach arbor vitae, jako element naprzemienny z konarem oplecionym liściem (jako osobny tłok, tłok z oboma motywami lub kompozycja na radełku). Do osobnej kategorii r. należą fantazyjne formy złożone z drobnych elementów floralnych (np. liści akantu) wokół elementu centralnego (np. rozety). Ukazywano je w zwierciadłach i szerokich obramieniach na oprawach późnogotyckich (4 ćw. XV-pocz. XVI w.) m.in. w Krakowie. W renesansowym introligatorstwie Włoch, a potem krajów zaalpejskich, tłoki z r. gotycką wyparła tzw. r. nowożytna z zaakcentowaną, centralną partią słupka i pręcików (niekiedy o szrafowanej powierzchni) i kilkoma zaokrąglonymi płatkami. Pod wpływem niemieckim, motyw ten był w latach 30-60. XVI w. często ukazywany na polskich radełkowych oprawach, głównie jako dekoracja listew i zwierciadła. Na polskich orientalizujących oprawach z 4 ćw. XVI – pocz. XVI w. formę r. przyjmują niekiedy poczwórne, promieniście rozchodzące się, lilie zdobiące zwierciadło. W introligatorstwie XVII-1 poł. XVIII w. motyw r. stracił na znaczeniu, niemniej bywał niekiedy wkomponowywany w bogate dekoracje filigranowe, wachlarzowe i in. Ponownie popularność zyskał na klasycystycznych oprawach, zwłaszcza jako dekoracja naroży ornamentalnych ram zwierciadła. Pojawiał się też w charakterystycznej dekoracji rosaces alternées. Rozmaite formy r. inspirowane oprawami gotyckimi i późniejszymi ukazywano w XIX w. na historyzujących oprawach, w tym zwłaszcza na wydawniczych oprawach. Jako nawiązanie do dawnych epok lub wdzięczny motyw dekoracyjny w ahistorycznym kontekście stosowany do współczesności.

2) motyw wzorowany na charakterystycznej formie okna z koncentryczną dekoracją maswerkową, typową dla gotyckich katedr i innych świątyń francuskich. Proste nawiązania do architektonicznych r-t pojawiały się już w formie tłoków romańskich i gotyckich. Pokaźne rozmiary, szczegółowość odwzorowania detali i ogólną finezję formy zyskały zaś r-y na à la cathédrale oprawach (2 ćw. XIX w.), a później na wielu historyzujących oprawach.