Maureskowo-wstęgowy ornament

(fr. motif des mauresques combiné avec des motifs de rubans)

charakterystyczna odmiana maureski, w której silnie stylizowane wici roślinne widnieją pomiędzy wstęgami o zawijających się, załamujących pod różnymi kątami i prostych odcinkach, tworzących rozbudowane, zgeometryzowane układy. Nieznany w kręgu islamskim, pojawił się w Europie Zachodniej w 2 ćw. XVI w. pod wpływem wzorców graficznych (wzorniki introligatorskie) oraz poszukiwań nowych form dekoracyjnych w introligatorstwie. W l. 40. XVI w. spopularyzowany na oprawach francuskich m.in. z kręgu Fontainebleau, na których występował obok wstęgowego ornamentu (entrelacs), wyzbytego elementów floralnych. Na ok. poł. XVI w. przypada rozpowszechnianie się w europejskim introligatorstwie medalionów w typie pellegrino o owalnym bądź okrągłym (rzadziej czworobocznym) kształcie, wypełnionych rozmaitymi formami m.-w. o. Wyjątkowy w skali europejskiej zespół rytowanych dekoracji z m.-w. o. znajduje się na oprawach Srebrnej Biblioteki ks. Albrechta Pruskiego (ok. poł. XVI w.). W 2 poł. XVI i pocz. XVII w. ogromną popularność zdobyły orientalizujące oprawy z centralnymi medalionami i narożnymi ćwierćmedalionami z m.-w. o., który wzbogacano szrafowaniem tła, a niekiedy nawet malowaniem wstęg. W Polsce od lat 70. XVI w. dużym zainteresowaniem cieszyły się także odmiany centralnych i narożnych medalionów dopełnione rollwerkiem lub motywem główki anielskiej. W kręgu niderlandzkim i niemieckim, jak również w Rzeczypospolitej, wieloboczne, centralne medaliony z m.-w. o. (jako ślepe, złocone lub srebrzone wyciski) chętnie ukazywano na oprawach pergaminowych przez całą 1 poł. XVII w. Stopniowo jednak wypełniające je, anachroniczne ornamenty wypierały dekoracje barokowe o bardziej realistycznej, floralnej formie.