Plakietowe oprawy: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 18:31, 23 cze 2022

(ang. panel-stamped bindings, niem. Plattenband, Platteneinband, Plaketteneinband)

Oprawy, w których głównym składnikiem dekoracji okładzin jest pojedynczy, podwójny lub zwielokrotniony wycisk z jednej lub większej liczby plakiet. Stosowanie plakiet z inskrypcjami i dekoracją figuralną na wyrobach introligatorskich (futerały) znane jest od XIV w. W XV w. praktyka te przeniknęła na niderlandzkie i flamandzkie oprawy, na co decydujący wpływ miały czynniki ekonomiczne (oszczędność czasu w pokrywaniu okładzin dekoracją z tłoków). Wraz z wzrostem produkcji książki – w zwłaszcza drukowanej – między 2 poł. XV w. a pierwszymi dekadami XVI w. doszło w wymienionych krajach do upowszechnienia się opraw tego typu (znanych jest ponad 600 wzorów plakiet). W mniejszym stopniu produkcja p. o. objęła też Francję, Włochy i Anglię. O ile na mniejszych formatach ksiąg wyciskano na okładzinach zazwyczaj po jednej-dwóch plakietach, o tyle na większych formatach zwiększano ich liczbę do trzech-czterech. Pomiędzy nimi chętnie też wkomponowywano wyciski wąskich plakiet-listew. Długie trwanie tej formy dekoracji odzwierciedliło się w ewolucji jej stylu: od form gotyckich (np. wici roślinne z wizerunkami zwierząt i dookolną inskrypcją teksturową), po renesansowe (medaliony all’antica). Z zupełnie innej tradycji wywodzą się włoskie, renesansowe oprawy a placchetta. Na fali fascynacji antycznymi gemmami, medalami i numizmatami, m.in. mediolańscy introligatorzy pracujący dla Jeana Groliera zaczęli wyciskać pośrodku okładzin okrągłe, owalne lub wieloboczne imitacje gemm, medali i plakiet (kameowe oprawy) otoczone zazwyczaj powściągliwą dekoracją ornamentalną. W krajach zaalpejskich, a zwłaszcza w kręgu niemieckim i w Polsce, refleksem ówczesnej mody na kolekcjonowanie prostokątnych, okrągłych itp. plakiet brązowych (jako dzieł tzw. małej plastyki) były niezliczone, złocone plakiety, które wyciskano w centrum zwierciadeł →radełkowych opraw. Wyjątkowe w skali europejskiej są odlewane w srebrze i złocone plakiety, jakie po poł. XVI w. znalazły się na niektórych oprawach Srebrnej Biblioteki ks. Albrechta Pruskiego. W XVII zainteresowanie dla tej techniki dekoracji zanikło, by odrodzić się i rozkwitnąć w kolejnym stuleciu we Francji. Bodźcem ku temu była dążność do ograniczenia pracy nad stworzeniem efektownej, ale relatywnie taniej, dekoracji w późnym stylu à la fanfare, zwanym też postfanfare. Przykładem tego są liczne oprawy modlitewników Office de la Semaine Sainte drukowanych od ok. 1730 r. pod auspicjami królowej Marii Leszczyńskiej i oprawianych na wzór kunsztownych opraw Padeloupa. Wszelkie, nawet najdrobniejsze elementy kompozycji tych dzieł (z wyjątkiem superekslibrisów) były wyciskane z jednej, dużej plakiety. Produkcję opraw tego rodzaju – o efektownej a jednocześnie relatywnie taniej (bo nie wymagającej dziesiątek-setek osobnych wycisków) ok. poł. XVIII w. Pierre-Paul Dubuisson. Wychodzące z jego pracowni oprawy kolejnych almanachów królewskich zdobiono plakietami kilku wzorów, w tym tzw. plaque a la chauve-souris (plakiety skrzydła nietoperza). Podobne usprawnienia objęły też słynną pracownię Padeloupa, w której posługiwano się charakterystycznymi plakietami-ramkami z bogatą ornamentyką. Na znacznie mniejszą skalę p. o. tworzono też w innych krajach europejskich, wykorzystując do tego pokaźne, prostokątne płyty metalowe (np. niektóre oprawy ksiąg z biblioteki hr. von Sporck) lub ramki. Do niebywałego rozkwitu p. o. doszło w XIX-pocz. XX w. za sprawą uprzemysłowienia produkcji książki. Ich forma artystyczna rozwijała się wraz z przemianami w stylach funkcjonujących w sztuce książki. Produkcją opraw z taką dekoracją parały się zarówno tradycyjne warsztaty introligatorskie, jak i wielkie domy wydawnicze. Wszystkie z nich korzystały zaś z produkcji zakładów mosiężniczych, bazujących z kolei na wzorach dostępnych we wzornikach introligatorskich. Efektowną formę nadawano dekoracji plakietowej na tekstylnych (głównie płóciennych), imitującej skórę (fr. percaline) oraz skórzanych oprawach wydawniczych XIX-pocz. XX w.: zdobienia są na nich wyciśnięte za pomocą metalowej plakiety (matrycy) o dużej powierzchni, przeważnie obejmującej całą powierzchnię okładzin lub/i grzbietu. Niekiedy ich dopełnieniem były różnobarwne elementy mozaikowe. Ukazywały one szeroki wachlarz ornamentów, motywów i scen figuralnych, często o historyzującej formie. Szczególnie okazale prezentują się dużoformatowe wyciski z plakiet na wydawnictwach albumowych i na księgach liteurgicznych. Nierzadko kombinowano w nich wyciski z dwóch, lub więcej, plakiet, łącząc w nich różne barwy i złocenia. We współczesnym introligatorstwie p. o. w tradycyjnym rozumieniu stanowią rzadkość. tam zaś, gdzie są tworzone, wykorzystuje się chętnie zabytkowe plakiety. Godne odnotowania są też dzieła, będące pastiszami opraw sprzed kilkuset lat, a nawet ich falsyfikaty (na polskim rynku antykwarycznym tyczy się to zwłaszcza radełkowych opraw z plakietą).

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Almanachów oprawy
Fałszowanie opraw
à la fanfare oprawy
Kameowe oprawy
Modlitewników oprawy
[[Srebrna Biblioteka]
Tłoki introligatorskie

Wzorniki introligatorskie

Grafika

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

  Barokowa oprawa plakietowa z superekslibrisem hr. F. A. Sporcka, prawdopodobnie Czechy, 1 poł. XVIII w., fot. wg: Venator KG 1958

Przypisy

1. Indestege 1955, s. 239-248;
2. Goldschmidt 1967, t. 1, s. 54-70;
3. Devaux 1977, s. 41-44, 191-192;
4. Malavieille 1985, s. 102-105;
5. Fogelmark 1990;
6. Devauchelle 1995, s. 34-36, 193-194 i in.;
7. François 2005, s. 234-235;
8. Barber 2007, s. 199-203;
9. Kowalczykówna 2007, s. 156-157;
10. Storm van Leeuwen 2014, s. 32-54;
11. Wagner 2014, s. 25-27;
12. Czyżak 2015, s. 427-429.

Autor: A.W.