Kompozytowa dekoracja
Spis treści
Kompozytowa dekoracja
(także: kompozytowy styl)
Pojęcie stosowane niekiedy względem charakterystycznej grupy barokowych opraw z kręgu niemieckiego od 4 ćw. XVII do 3 ćw. XVIII w. (wyjątkowo nawet do kon. XVIII w.). K. d. okładzin składa się z regularnie zakomponowanych, wielobocznych, owalnych i okrągłych pól, obwiedzionych ramkami o innej barwie niż tło (uzyskiwanej farbami) i ze złoconymi krawędziami. Wnętrze każdego z pól wypełnione jest bogatą, złoconą ornamentyką pointillé, złożoną m.in. z nerek, spiral, wolut filigranowych, jak również bardziej realistyczną floralną dekoracją, w tym kwiatów bukietami w wazonach i rozetami. Rozwiązania te reprezentują późną fazę ewolucji à la fanfare opraw, bezpośrednio wywodząc się z siedemnastowiecznych, francuskich dzieł w tym stylu o przejrzystym układzie geometrycznych wstęg i pól z dekoracją pointillé. Na rozpowszechnienie się k. u. w wyrobach introligatorskich w Niemczech duży wpływ wywarły ilustrowane podręczniki, jak Buchbinder und Futtermacher Christopha E. Predigera (różne wydania z lat 40-50 XVIII w.). Podobne zjawisko w zdobnictwie obejmowało też inne dziedziny rzemiosła XVIII w. w Niemczech, jak markieteria w meblarstwie, na co wpływ wywarły m.in. charakterystyczne dekoracje regencyjne (wstęgowo-cęgowy ornament).
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
à la fanfare oprawy
Floralna dekoracja
Kwiat
Nerka
Pointillé
Spirala
Woluta filigranowa
Wstęgowo-cęgowy ornament
Grafika
Przypisy
- Loubier 1926, s. 247-248;
- Hobson 1970, s. 69;
- Sonnenburg 1986, il. 23;
- Mazal 1990 il. 196-197;
- von Arnim 1992, kat. 94, 102;
- Foot 2006, s. 97-100;
- Foot, Limper-Herz 2015, il. 2, 4.
Autor: A.W.