Kurioza introligatorskie: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Zobacz też)
(Zobacz też)
 
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
===Kurioza introligatorskie===
+
==Kurioza introligatorskie==
Oprawy o dziwacznym, lub wręcz szokującym, kształcie, rozmiarach, użytych materiałach oraz przeznaczeniu, rzadziej też dekoracji. Zjawisko tworzenia opraw, których forma znacznie odbiegała od ustalonych wzorców znane było już w średniowieczu (np. francuskie oprawy romansów z XV w., w kształcie serca). Od XVI w., wraz z rozwojem bibliofilstwa, a jednocześnie gabinetów sztuki i osobliwości przyrodniczych, powiększała się liczba udziwnionych form opraw (np. bliźniacze oprawy w różnych odmianach, np. tabernakulowych lub ''tête-bêche'', wieloboczne oprawy, dużoformatowe, rozkładane oprawy-toalety). Wykonywano też dzieła sytuujące się na pograniczu wyrafinowania oraz udziwnienia w sferze materiałów i technik zdobniczych (np. ''Srebrna Bibliotek''a, niektóre wykwintne złotnicze oprawy, oprawy ze skóry rekina, szylkretu itp.). Specyficzną kategorią są makabryczne oprawy, odznaczające się drastycznością dekoracji lub użytego materiału obleczeniowego, w tym ludzkiej skóry. Osobliwościami introligatorskimi są też tzw. biblioteczki podróżne w formie pudła imitującego z zewnątrz oprawę, a wewnątrz mieszczącego liczne (nawet kilkadziesiąt) małoformatowych woluminów. Na podobnej koncepcji oparto sekretne pudła/szkatuły wydrążone w bloku oprawnej książki, bądź jedynie w obudowie imitującej oprawę woluminu np. umieszczanego między księgami na regałach. W XX-XXI w. zadziwiającą formę, skrajnie przekształcającą lub nawiązującą do oprawy książkowej, nadaje się szczególnie często obiektom z dziedziny ''art-book''.
+
Oprawy o dziwacznym, lub wręcz szokującym, kształcie, rozmiarach, użytych materiałach oraz przeznaczeniu, rzadziej też dekoracji. Zjawisko tworzenia opraw, których forma znacznie odbiegała od ustalonych wzorców znane było już w średniowieczu (np. francuskie oprawy romansów o kształcie serca – XV w., oprawy zamykane mechanizmem zamka ryglowego – 2 poł. XV w.). Od XVI w., wraz z rozwojem bibliofilstwa, a jednocześnie gabinetów sztuki i osobliwości przyrodniczych, powiększała się liczba udziwnionych form opraw (np. bliźniacze oprawy w różnych odmianach, np. tabernakulowych lub ''tête-bêche'', wieloboczne oprawy, dużoformatowe, rozkładane oprawy-toalety). Wykonywano też dzieła sytuujące się na pograniczu wyrafinowania oraz udziwnienia w sferze materiałów i technik zdobniczych (np. ''Srebrna Bibliotek''a, niektóre wykwintne złotnicze oprawy, oprawy ze skóry rekina, szylkretu itp.). Specyficzną kategorią są makabryczne oprawy, odznaczające się drastycznością dekoracji lub użytego materiału obleczeniowego, w tym ludzkiej skóry. Osobliwościami introligatorskimi są też tzw. biblioteczki podróżne w formie pudła imitującego z zewnątrz oprawę, a wewnątrz mieszczącego liczne (nawet kilkadziesiąt) małoformatowych woluminów. Na podobnej koncepcji oparto sekretne pudła/szkatuły wydrążone w bloku oprawnej książki, bądź jedynie w obudowie imitującej oprawę woluminu np. umieszczanego między księgami na regałach. W XX-XXI w. zadziwiającą formę, skrajnie przekształcającą lub nawiązującą do oprawy książkowej, nadaje się szczególnie często obiektom z dziedziny ''art-book''.
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
Linia 7: Linia 7:
 
[[Makabryczne oprawy]] <br>
 
[[Makabryczne oprawy]] <br>
 
[[Srebrna Biblioteka]] <br>
 
[[Srebrna Biblioteka]] <br>
[[Eksperymentalne oprawy]] <br>
+
[[Eksperymenty introligatorskie]] <br>
 
[[Miniaturowe książki]] <br>
 
[[Miniaturowe książki]] <br>
  
Linia 29: Linia 29:
  
 
# Grolier Club 1903, s. 57-59;  
 
# Grolier Club 1903, s. 57-59;  
 +
# F. Wiese, Der Bucheinband, Stuttgart 1953, s. 16.
 
# Chrzanowski 1984, s. 143;  
 
# Chrzanowski 1984, s. 143;  
 
# von Rabenau 1994, Bildband, tabl. 94, 102;  
 
# von Rabenau 1994, Bildband, tabl. 94, 102;  
 
# Bologna 1998, s. 102;  
 
# Bologna 1998, s. 102;  
 +
# Heiles 2019, s. 22-23.
 
# Partyka 2021, s. 174-177.  
 
# Partyka 2021, s. 174-177.  
# F. Wiese, Der Bucheinband, Stuttgart 1953, s. 16.
+
 
  
 
----
 
----
 
Autorzy: '''A.W.'''
 
Autorzy: '''A.W.'''

Aktualna wersja na dzień 19:50, 6 mar 2022

Kurioza introligatorskie

Oprawy o dziwacznym, lub wręcz szokującym, kształcie, rozmiarach, użytych materiałach oraz przeznaczeniu, rzadziej też dekoracji. Zjawisko tworzenia opraw, których forma znacznie odbiegała od ustalonych wzorców znane było już w średniowieczu (np. francuskie oprawy romansów o kształcie serca – XV w., oprawy zamykane mechanizmem zamka ryglowego – 2 poł. XV w.). Od XVI w., wraz z rozwojem bibliofilstwa, a jednocześnie gabinetów sztuki i osobliwości przyrodniczych, powiększała się liczba udziwnionych form opraw (np. bliźniacze oprawy w różnych odmianach, np. tabernakulowych lub tête-bêche, wieloboczne oprawy, dużoformatowe, rozkładane oprawy-toalety). Wykonywano też dzieła sytuujące się na pograniczu wyrafinowania oraz udziwnienia w sferze materiałów i technik zdobniczych (np. Srebrna Biblioteka, niektóre wykwintne złotnicze oprawy, oprawy ze skóry rekina, szylkretu itp.). Specyficzną kategorią są makabryczne oprawy, odznaczające się drastycznością dekoracji lub użytego materiału obleczeniowego, w tym ludzkiej skóry. Osobliwościami introligatorskimi są też tzw. biblioteczki podróżne w formie pudła imitującego z zewnątrz oprawę, a wewnątrz mieszczącego liczne (nawet kilkadziesiąt) małoformatowych woluminów. Na podobnej koncepcji oparto sekretne pudła/szkatuły wydrążone w bloku oprawnej książki, bądź jedynie w obudowie imitującej oprawę woluminu np. umieszczanego między księgami na regałach. W XX-XXI w. zadziwiającą formę, skrajnie przekształcającą lub nawiązującą do oprawy książkowej, nadaje się szczególnie często obiektom z dziedziny art-book.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Bliźniacza oprawa
Makabryczne oprawy
Srebrna Biblioteka
Eksperymenty introligatorskie
Miniaturowe książki

Grafika

Przypisy

  1. Grolier Club 1903, s. 57-59;
  2. F. Wiese, Der Bucheinband, Stuttgart 1953, s. 16.
  3. Chrzanowski 1984, s. 143;
  4. von Rabenau 1994, Bildband, tabl. 94, 102;
  5. Bologna 1998, s. 102;
  6. Heiles 2019, s. 22-23.
  7. Partyka 2021, s. 174-177.



Autorzy: A.W.