Listwa
Spis treści
Listwa
Element kompozycji spotykany już na oprawach gotyckich z XV-pocz. XVI w., a rozpowszechniony na →radełkowych oprawach XV-XVII w. (rzadko nawet w XVIII w.), w formie prostego, długiego i wąskiego paska obwiedzionego liniami strychulcowymi. Cztery stykające się ze sobą w narożach l-y tworzą pustą ramę wokół zwierciadła w ramowej kompozycji (w takich wypadkach miejsca styku l-w przeważnie zaakcentowane są krótkimi, ukośnymi liniami). Powszechnym rozwiązaniem w radełkowych oprawach XVI-XVII (rzadko w XVIII w.) w. było też wydzielanie krótszych, poziomych listew nad i pod zwierciadłem. L-y pozostawiano puste lub ozdabiano, zazwyczaj rozproszonymi, niewielkimi motywami, jak listki aldyńskie i rozety. W poziome l-y (rzadko również w pionowe) bardzo często wkomponowywano napisy odnoszące się do zawartości oprawnego tomu bądź superekslibrisy napisowe. Na małoformatowych aldyńskich oprawach polskich l-y ramy stanowią często jedyne elementy obramiające zwierciadło. Wedle poglądu pokutującego w rodzimej literaturze od międzywojnia kompozycje z naprzemiennych ram radełkowych i l-w (co prowadzi do powstania „przestrzeni wolnej, czyli tzw. światła”) stanowią wyróżnik polskich opraw renesansowych od opraw niemieckich w wittenberskim stylu. W rzeczywistości zaś formuła ta rozpowszechniła się w polskim introligatorstwie lat 30. XVI w. pod wpływem renesansowych, niemieckich opraw radełkowych (na których rozwinęła się pod wpływem opraw późnogotyckich).
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Rama
Ramowa kompozycja
Renesansowe oprawy
Superekslibris
Wittenberski styl
Zwierciadło oprawy
Grafika
Przypisy
- Piekarski 1932, s. 366;
- Burbianka 1957, il. 5, 12-15, 18-20 i in;
- Szwejkowska 1975, s. 298;
- von Rabenau 1994, tabl. 1-3, 6, 9 i in.;
- Wagner, Mazerska, Madajewska 2018, kat. 10, 12, 20-28 i in.
Autor: A.W.