Edicula: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
m (Edicula: uzupełn. term. ang.)
Linia 1: Linia 1:
 
==Edicula==  
 
==Edicula==  
(fr. édicule)
+
(ang. aedicula; fr. édicule)
 
(także: aedicula, edykuła, edykuł)  
 
(także: aedicula, edykuła, edykuł)  
  

Wersja z 20:42, 15 sty 2021

Edicula

(ang. aedicula; fr. édicule) (także: aedicula, edykuła, edykuł)

W zdobnictwie opraw: motyw niszy architektonicznej, najczęściej z ukazaną na jej tle postacią. Najwcześniejsze przedstawienia e. w introligatorstwie pochodzą z V w. (tzw. dyptych śś. Piotra i Pawła z Rouen). E-e (tzw. nisze baldachimowe) ze świętymi postaciami widnieją niekiedy na gotyckich złotniczych oprawach. Na oprawach skórzanych kon. XV-pocz. XVI w. pojawiały się a-e baldachimowe na konsolach z postaciami świętych lub innymi motywami (bukiety kwiatów, rozety, herby). We Włoszech 2 poł. XV w. – 1 poł. XVI w. ukazywano e. na niektórych architektonicznych oprawach. Motyw e. przesklepionej tzw. konchą (nisza konchowa) czasami ukazywano zamiast arkady bądź okna z parapetem na renesansowych plakietach (tło dla popiersi i pełnopostaciowych wizerunków świętych, personifikacji, władców itp.). W praktyce badawczej rozstrzygnięcie, który z elementów architektonicznych widnieje na oprawie, może jednak stwarzać problem – zwłaszcza w przypadku miniaturowych i sumarycznie opracowanych dekoracji. Złotnicze i plastyczne formy e-i z postaciami muz ukazano na dwóch oprawach ze Srebrnej Biblioteki (po poł. XVI w.). Motyw e. służył też w XVI w. jako tło superekslibrisów (głównie na plakietach) oraz jako uniwersalne obramienie wyciskane z plakiety lub klocka drewnianego. Formę pośrednią między e. a →arkadą bądź ostrołukowym oknem mają niektóre dekoracje architektoniczne na à la cathédrale oprawach z XIX w. Zob. też: →muszla.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Architektoniczne oprawy
Arkada
à la cathédrale oprawy
Okno z parapetem
Srebrna Biblioteka
Złotnicze oprawy


Grafika

Przypisy

  1. Steenbock 1965, il. 4-5;
  2. Krynicka 1967, tabl. II-IV, VIII;
  3. Laucevičius 1976, il. 279, 409-412, 482 i in.;
  4. Kozakiewicz 1996, s. 2;
  5. Ganz 2015, s. 357-358;
  6. Tondel, Wagner 2019, tabl. 29-36.

Autor: A.W.