Waza: Różnice pomiędzy wersjami
(→Grafika) |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
===Waza=== | ===Waza=== | ||
− | ( | + | (wazon, urna) (fr. vase, niem. Vase) |
− | (fr. vase) | + | |
Naczynia o zróżnicowanej formie i przeznaczeniu. Jako motywy dekoracyjne w introligatorstwie trudne do rozróżnienia, co sprawia, że zwłaszcza pojęcia „waza” i „wazon” w niektórych przypadkach mogą być stosowane zamiennie (analogicznie jak w innych dziedzinach sztuk plastycznych). Ukazywane na oprawach od renesansu po czasy współczesne. Jako waza płomienista ukazywana na włoskich (głównie weneckich i rzymskich) oprawach z 1 poł. XVI w. W krajach na płn. od Alp motyw wazy (często o puklowanym brzuściu) był popularny w 1 poł. XVI w. (zwłaszcza w 2 ćw. XVI w.) jako element kandelabrowego ornamentu w dekoracjach radełkowych (np. wrocławskiego Mistrza HB). Emblematyczny motyw rozbitej wazy/rozbitego dzbanka (fr. pot cassé) wkomponowywano w bogatą, złoconą dekorację arabeskową na renesansowych oprawach z warsztatu francuskiego introligatora i drukarza Goeffroy Tory’ego (†1533). Od około połowy XVI w. motyw wazy/wazonu (często z bukietem kwiatów) ukazywano w owalnych lub romboidalnych medalionach na oprawach zachodnioeuropejskich i polskich. W 2 poł. XVI – 1 poł. XVII w. jej wizerunki znajdują się niekiedy w bogatym obramieniu manierystycznym. W podobnym okresie zazwyczaj drobne motywy wazy/wazonu z bukietem kwiatów wkomponowywano w dekorację francuskich i włoskich opraw à la fanfare. Na oprawach barokowych wazę ukazywano rzadko, jednocześnie w XVII-XVIII w. motyw wazy/wazonu z bukietem kwiatów pojawiał się w centralnych medalionach na oprawach ksiąg cyrylickich. Ponowną popularność zyskała waza w zdobnictwie rokokowym: prezentowana pośrodku okładzin lub w ich bordiurze, przyjmowała fantazyjne, rocaillowe formy. Na oprawach klasycystycznych i empirowych waza i urna należały do najpopularniejszych motywów dekoracyjnych: charakterystycznie antykizujące, ale zarazem zróżnicowane, formy (np. z geometrycznymi uchwytami i stożkową pokrywą) widnieją w ornamentalnych obramieniach zwierciadła, w centrum zwierciadła (jako główny motyw dekoracji) oraz w kompartymentach grzbietu. Motyw wazy/wazonu/urny umieszczano też na ówczesnych graficznych i drukowanych okładkach wydawniczych. Jej popularność trwała w introligatorstwie historyzującym XIX w. (jako element dekoracji okładzin oraz grzbietu). W XX w. niemal zapomniana, rzadko ukazywana np. na oprawach art déco. | Naczynia o zróżnicowanej formie i przeznaczeniu. Jako motywy dekoracyjne w introligatorstwie trudne do rozróżnienia, co sprawia, że zwłaszcza pojęcia „waza” i „wazon” w niektórych przypadkach mogą być stosowane zamiennie (analogicznie jak w innych dziedzinach sztuk plastycznych). Ukazywane na oprawach od renesansu po czasy współczesne. Jako waza płomienista ukazywana na włoskich (głównie weneckich i rzymskich) oprawach z 1 poł. XVI w. W krajach na płn. od Alp motyw wazy (często o puklowanym brzuściu) był popularny w 1 poł. XVI w. (zwłaszcza w 2 ćw. XVI w.) jako element kandelabrowego ornamentu w dekoracjach radełkowych (np. wrocławskiego Mistrza HB). Emblematyczny motyw rozbitej wazy/rozbitego dzbanka (fr. pot cassé) wkomponowywano w bogatą, złoconą dekorację arabeskową na renesansowych oprawach z warsztatu francuskiego introligatora i drukarza Goeffroy Tory’ego (†1533). Od około połowy XVI w. motyw wazy/wazonu (często z bukietem kwiatów) ukazywano w owalnych lub romboidalnych medalionach na oprawach zachodnioeuropejskich i polskich. W 2 poł. XVI – 1 poł. XVII w. jej wizerunki znajdują się niekiedy w bogatym obramieniu manierystycznym. W podobnym okresie zazwyczaj drobne motywy wazy/wazonu z bukietem kwiatów wkomponowywano w dekorację francuskich i włoskich opraw à la fanfare. Na oprawach barokowych wazę ukazywano rzadko, jednocześnie w XVII-XVIII w. motyw wazy/wazonu z bukietem kwiatów pojawiał się w centralnych medalionach na oprawach ksiąg cyrylickich. Ponowną popularność zyskała waza w zdobnictwie rokokowym: prezentowana pośrodku okładzin lub w ich bordiurze, przyjmowała fantazyjne, rocaillowe formy. Na oprawach klasycystycznych i empirowych waza i urna należały do najpopularniejszych motywów dekoracyjnych: charakterystycznie antykizujące, ale zarazem zróżnicowane, formy (np. z geometrycznymi uchwytami i stożkową pokrywą) widnieją w ornamentalnych obramieniach zwierciadła, w centrum zwierciadła (jako główny motyw dekoracji) oraz w kompartymentach grzbietu. Motyw wazy/wazonu/urny umieszczano też na ówczesnych graficznych i drukowanych okładkach wydawniczych. Jej popularność trwała w introligatorstwie historyzującym XIX w. (jako element dekoracji okładzin oraz grzbietu). W XX w. niemal zapomniana, rzadko ukazywana np. na oprawach art déco. | ||
− | |||
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
Linia 32: | Linia 30: | ||
Plik:Waza 8.jpg | Motyw wazy w dekoracji oprawy klasycystycznej, kon. XVIII - pocz. XIX w. | Plik:Waza 8.jpg | Motyw wazy w dekoracji oprawy klasycystycznej, kon. XVIII - pocz. XIX w. | ||
Plik:Waza i wieniec w dekoracji komaprtymentów oprawy francuskiej z 2 poł. XVIII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan.jpg | Motywy waz w dekoracji kompartymentów oprawy francuskiej z 2 poł. XVIII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan | Plik:Waza i wieniec w dekoracji komaprtymentów oprawy francuskiej z 2 poł. XVIII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan.jpg | Motywy waz w dekoracji kompartymentów oprawy francuskiej z 2 poł. XVIII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan | ||
− | |||
</gallery> | </gallery> | ||
Wersja z 23:31, 27 lut 2021
Spis treści
Waza
(wazon, urna) (fr. vase, niem. Vase)
Naczynia o zróżnicowanej formie i przeznaczeniu. Jako motywy dekoracyjne w introligatorstwie trudne do rozróżnienia, co sprawia, że zwłaszcza pojęcia „waza” i „wazon” w niektórych przypadkach mogą być stosowane zamiennie (analogicznie jak w innych dziedzinach sztuk plastycznych). Ukazywane na oprawach od renesansu po czasy współczesne. Jako waza płomienista ukazywana na włoskich (głównie weneckich i rzymskich) oprawach z 1 poł. XVI w. W krajach na płn. od Alp motyw wazy (często o puklowanym brzuściu) był popularny w 1 poł. XVI w. (zwłaszcza w 2 ćw. XVI w.) jako element kandelabrowego ornamentu w dekoracjach radełkowych (np. wrocławskiego Mistrza HB). Emblematyczny motyw rozbitej wazy/rozbitego dzbanka (fr. pot cassé) wkomponowywano w bogatą, złoconą dekorację arabeskową na renesansowych oprawach z warsztatu francuskiego introligatora i drukarza Goeffroy Tory’ego (†1533). Od około połowy XVI w. motyw wazy/wazonu (często z bukietem kwiatów) ukazywano w owalnych lub romboidalnych medalionach na oprawach zachodnioeuropejskich i polskich. W 2 poł. XVI – 1 poł. XVII w. jej wizerunki znajdują się niekiedy w bogatym obramieniu manierystycznym. W podobnym okresie zazwyczaj drobne motywy wazy/wazonu z bukietem kwiatów wkomponowywano w dekorację francuskich i włoskich opraw à la fanfare. Na oprawach barokowych wazę ukazywano rzadko, jednocześnie w XVII-XVIII w. motyw wazy/wazonu z bukietem kwiatów pojawiał się w centralnych medalionach na oprawach ksiąg cyrylickich. Ponowną popularność zyskała waza w zdobnictwie rokokowym: prezentowana pośrodku okładzin lub w ich bordiurze, przyjmowała fantazyjne, rocaillowe formy. Na oprawach klasycystycznych i empirowych waza i urna należały do najpopularniejszych motywów dekoracyjnych: charakterystycznie antykizujące, ale zarazem zróżnicowane, formy (np. z geometrycznymi uchwytami i stożkową pokrywą) widnieją w ornamentalnych obramieniach zwierciadła, w centrum zwierciadła (jako główny motyw dekoracji) oraz w kompartymentach grzbietu. Motyw wazy/wazonu/urny umieszczano też na ówczesnych graficznych i drukowanych okładkach wydawniczych. Jej popularność trwała w introligatorstwie historyzującym XIX w. (jako element dekoracji okładzin oraz grzbietu). W XX w. niemal zapomniana, rzadko ukazywana np. na oprawach art déco.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Art déco oprawy
À la fanfare oprawy
Groteska
Kandelabrowy ornament
Grafika
Przypisy
- Laucevičius 1976, il.
- Hobson 1989, s. 165-166;
- Mazal 1990, il. 193, 223, 228 i in.;
- Fernández 1994, nr kat./il. 4;
- Devauchelle 1995, s. 155, 156;
- Kozakiewicz 1996, s. 426-427, 430;
- Jaroszewicz-Pieresławcew 2016, il. 4, 6;
- Wagner 2019, nr kat./il. 173.
Autor: A.W.