Gałęziowy ornament: Różnice pomiędzy wersjami
(→Zobacz też) |
(→Zobacz też) |
||
(Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
Linia 2: | Linia 2: | ||
(ang. branchwork, niem. Astwerk) | (ang. branchwork, niem. Astwerk) | ||
− | Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z samych bezlistnych gałęzi o ściętych końcach. Spopularyzowany w różnych dziedzinach plastyki schyłkowej fazy gotyku (ok. 1480 – ok. 1520, rzadziej do ok. poł. XVI w.). Jako dekoracja opraw spotykany stosunkowo rzadko. Najdoskonalsze formy przyjmował na złotniczych oprawach: jako powykrzywiane i przecinające się elementy wimperg gotyckich baldachimów. Charakterystyczne, regularnie splecione gałęzie występują też na płd. niemieckich oprawach skórzanych, jako zwielokrotnione wyciski z tłoków. Najczęściej jednak występuje w uproszczonej formie jako wyciskane z tłoków, stykające się motywy gałęzi (konara). W połączeniu z innymi motywami, np. akantu liśćmi, tworzyć może specyficzne, „drzewiaste” struktury, zapełniające zwierciadło okładziny. Tego rodzaju przekształcenia klasycznego, bezlistnego, g. o. zyskały szczególną popularność w introligatorstwie Krakowa kon. XV – pocz. XVI w. Na oprawach renesansowych epigońskie formy łuku arkady z g. o. widnieją na nielicznych plakietach z wizerunkami postaci świętych, personifikacji itp. | + | Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z samych bezlistnych gałęzi o ściętych końcach. Spopularyzowany w różnych dziedzinach plastyki schyłkowej fazy gotyku (ok. 1480 r. – ok. 1520 r., rzadziej do ok. poł. XVI w.). Jako dekoracja opraw spotykany stosunkowo rzadko. Najdoskonalsze formy przyjmował na złotniczych oprawach: jako powykrzywiane i przecinające się elementy wimperg gotyckich baldachimów. Charakterystyczne, regularnie splecione gałęzie występują też na płd. niemieckich oprawach skórzanych, jako zwielokrotnione wyciski z tłoków. Najczęściej jednak występuje w uproszczonej formie jako wyciskane z tłoków, stykające się motywy gałęzi (konara). W połączeniu z innymi motywami, np. akantu liśćmi, tworzyć może specyficzne, „drzewiaste” struktury, zapełniające zwierciadło okładziny. Tego rodzaju przekształcenia klasycznego, bezlistnego, g. o. zyskały szczególną popularność w introligatorstwie Krakowa kon. XV – pocz. XVI w. Na oprawach renesansowych epigońskie formy łuku arkady z g. o. widnieją na nielicznych plakietach z wizerunkami postaci świętych, personifikacji itp. |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
Linia 9: | Linia 9: | ||
[[Akant]] <br> | [[Akant]] <br> | ||
[[Arbor vitae]] <br> | [[Arbor vitae]] <br> | ||
− | [[Gałąź | + | [[Gałąź]] <br> |
[[Złotnicze oprawy]] <br> | [[Złotnicze oprawy]] <br> | ||
Aktualna wersja na dzień 18:41, 4 kwi 2022
Spis treści
Gałęziowy ornament
(ang. branchwork, niem. Astwerk)
Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z samych bezlistnych gałęzi o ściętych końcach. Spopularyzowany w różnych dziedzinach plastyki schyłkowej fazy gotyku (ok. 1480 r. – ok. 1520 r., rzadziej do ok. poł. XVI w.). Jako dekoracja opraw spotykany stosunkowo rzadko. Najdoskonalsze formy przyjmował na złotniczych oprawach: jako powykrzywiane i przecinające się elementy wimperg gotyckich baldachimów. Charakterystyczne, regularnie splecione gałęzie występują też na płd. niemieckich oprawach skórzanych, jako zwielokrotnione wyciski z tłoków. Najczęściej jednak występuje w uproszczonej formie jako wyciskane z tłoków, stykające się motywy gałęzi (konara). W połączeniu z innymi motywami, np. akantu liśćmi, tworzyć może specyficzne, „drzewiaste” struktury, zapełniające zwierciadło okładziny. Tego rodzaju przekształcenia klasycznego, bezlistnego, g. o. zyskały szczególną popularność w introligatorstwie Krakowa kon. XV – pocz. XVI w. Na oprawach renesansowych epigońskie formy łuku arkady z g. o. widnieją na nielicznych plakietach z wizerunkami postaci świętych, personifikacji itp.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Akant
Arbor vitae
Gałąź
Złotnicze oprawy
Grafika
Przypisy
- Braun-Reichenbacher 1966;
- Krynicka 1967, tabl. I, V;
- Schwenke, Schunke 1979, tabl. 113/6-9;
- Pechstein 1987, il. 40;
- Mazal 1990, il. 63;
- Crossley 1994, s. 119-…;
- Kozakiewicz 1996, s.`129;
- Karpp-Jacottet, von Rabenau 2000, s. 3.
Autor: A.W.