Krzyż: Różnice pomiędzy wersjami
(→Grafika) |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
===Krzyż=== | ===Krzyż=== | ||
+ | Jeden z najpowszechniejszych motywów w dekoracji opraw kręgu chrześcijańskiego. Odzwierciadleniem rangi k. jako symbolu jest jego eksponowanie na oprawach, tak pod względem wielkości, jak kosztowności i okazałości wykorzystanych materiałów oraz technik. Jako centralny element kompozycji okładzin występuje już na oprawach koptyjskich z VIII-IX w. Stanowi najważniejszy motyw dekoracji górnej okładziny na wielu wczesnośredniowiecznych (bizantyńskich i łacińskich) złotniczych oprawach liturgicznych ksiąg. Na dziełach tych często poddawany silnej stylizacji w duchu ornamentyki epoki i środowiska artystycznego. Ponadto ozdabiany kamieniami szlachetnymi (kameryzowanie), emaliowaniem oraz innymi technikami jubilerskimi i złotniczymi. Obok samoistnego k., w zwierciadłach górnych okładzin powszechnie ukazywano na nim Chrystusa w scenach Ukrzyżowania (np. płaskorzeźbione plakiety z kości słoniowej na licznych bizantyńskich i łacińskich kodeksach). Na skórzanych oprawach romańskich i gotyckich widnieje w kompozycjach stosunkowo nielicznych tłoków (np. sceny Drogi Krzyżowej). Jednakże w obu epokach kształt k. niekiedy nadawano ogólnej kompozycji okładzin z wycisków wielu tłoków (np. krakowskie dzieła Walentego z Pilzna i Introligatora IC). Od renesansu motyw k. masowo ukazywano w radełkowaniach (głównie w scenach nowotestamentowych) oraz na prostokątnych, owalnych i okrągłych plakietach/medalionach. Eksponowano go zaś na niektórych modlitewników oraz liturgicznych ksiąg oprawach. Do umasowienia koncepcji k. jako głównego bądź jedynego elementu dekoracji jednej (górnej) lub obu okładzin doszło w XIX-pocz. XX w. na modlitewnikach (w tym śpiewnikach), mszałach oraz innych księgach o tematyce religijnej. Ukazywano go w rozmaitych technikach (ślepe i złocone wyciski, aplikacje z metali, celuloidowej imitacji kości słoniowej, haft, koraliki itd.) i formach (od najprostszych – linearnych, po wzbogacone w duchu historyzmu). Tendencja ta przeniknęła na oprawy wydawniczych opraw, na których motyw. k. zyskiwał często bardzo efektowne formy. W XX-XXI w. pojawia się głównie na oprawach tworzonych na zamówienie do celów liturgicznych. Niekiedy przyjmuje na nich formy syntetyzujące ikonograficzną tradycję i oryginalne, nowoczesne rozwiązania w sferze kompozycji oraz materiałów i techniki wykonania. | ||
Linia 6: | Linia 7: | ||
[[Indeks alfabetyczny ]] <br> | [[Indeks alfabetyczny ]] <br> | ||
+ | [[Biblijne motywy]] <br> | ||
+ | [[Jezus Chrystus] <br> | ||
+ | [[Liturgicznych ksiąg oprawy]] <br> | ||
+ | [[Modlitewników oprawy]] <br> | ||
+ | [[Święci pańscy]] <br> | ||
+ | [[Wydawnicze oprawy] <br> | ||
+ | [[Złotnicze oprawy]] <br> | ||
+ | |||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
Linia 24: | Linia 33: | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
− | # | + | # Schwenke, Schunke 1979, tabl. 81-82; |
− | # | + | # Schmidt-Künsemüller 1985, kat. 1-6, 24, 30 i in.; |
− | + | # Wasilewska 2008, il. 19-22, 25; | |
+ | # Storm van Leeuwen 2011, kat. 13-15, 52, 60 i in.; | ||
+ | # Tomaszewski 2013, II, kat. LXXII-LXXIII, XCIII-XCV, C i in.; | ||
+ | # Bepler 2017, s. 105-122; | ||
+ | # Pokorzyńska 2021, tabl. V/3, VII/2, il. 64 i in. | ||
---- | ---- | ||
Autor: '''A.W.''' | Autor: '''A.W.''' |
Wersja z 22:26, 27 wrz 2021
Spis treści
Krzyż
Jeden z najpowszechniejszych motywów w dekoracji opraw kręgu chrześcijańskiego. Odzwierciadleniem rangi k. jako symbolu jest jego eksponowanie na oprawach, tak pod względem wielkości, jak kosztowności i okazałości wykorzystanych materiałów oraz technik. Jako centralny element kompozycji okładzin występuje już na oprawach koptyjskich z VIII-IX w. Stanowi najważniejszy motyw dekoracji górnej okładziny na wielu wczesnośredniowiecznych (bizantyńskich i łacińskich) złotniczych oprawach liturgicznych ksiąg. Na dziełach tych często poddawany silnej stylizacji w duchu ornamentyki epoki i środowiska artystycznego. Ponadto ozdabiany kamieniami szlachetnymi (kameryzowanie), emaliowaniem oraz innymi technikami jubilerskimi i złotniczymi. Obok samoistnego k., w zwierciadłach górnych okładzin powszechnie ukazywano na nim Chrystusa w scenach Ukrzyżowania (np. płaskorzeźbione plakiety z kości słoniowej na licznych bizantyńskich i łacińskich kodeksach). Na skórzanych oprawach romańskich i gotyckich widnieje w kompozycjach stosunkowo nielicznych tłoków (np. sceny Drogi Krzyżowej). Jednakże w obu epokach kształt k. niekiedy nadawano ogólnej kompozycji okładzin z wycisków wielu tłoków (np. krakowskie dzieła Walentego z Pilzna i Introligatora IC). Od renesansu motyw k. masowo ukazywano w radełkowaniach (głównie w scenach nowotestamentowych) oraz na prostokątnych, owalnych i okrągłych plakietach/medalionach. Eksponowano go zaś na niektórych modlitewników oraz liturgicznych ksiąg oprawach. Do umasowienia koncepcji k. jako głównego bądź jedynego elementu dekoracji jednej (górnej) lub obu okładzin doszło w XIX-pocz. XX w. na modlitewnikach (w tym śpiewnikach), mszałach oraz innych księgach o tematyce religijnej. Ukazywano go w rozmaitych technikach (ślepe i złocone wyciski, aplikacje z metali, celuloidowej imitacji kości słoniowej, haft, koraliki itd.) i formach (od najprostszych – linearnych, po wzbogacone w duchu historyzmu). Tendencja ta przeniknęła na oprawy wydawniczych opraw, na których motyw. k. zyskiwał często bardzo efektowne formy. W XX-XXI w. pojawia się głównie na oprawach tworzonych na zamówienie do celów liturgicznych. Niekiedy przyjmuje na nich formy syntetyzujące ikonograficzną tradycję i oryginalne, nowoczesne rozwiązania w sferze kompozycji oraz materiałów i techniki wykonania.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Biblijne motywy
[[Jezus Chrystus]
Liturgicznych ksiąg oprawy
Modlitewników oprawy
Święci pańscy
[[Wydawnicze oprawy]
Złotnicze oprawy
Grafika
Przypisy
- Schwenke, Schunke 1979, tabl. 81-82;
- Schmidt-Künsemüller 1985, kat. 1-6, 24, 30 i in.;
- Wasilewska 2008, il. 19-22, 25;
- Storm van Leeuwen 2011, kat. 13-15, 52, 60 i in.;
- Tomaszewski 2013, II, kat. LXXII-LXXIII, XCIII-XCV, C i in.;
- Bepler 2017, s. 105-122;
- Pokorzyńska 2021, tabl. V/3, VII/2, il. 64 i in.
Autor: A.W.