Krzyż: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Grafika)
Linia 1: Linia 1:
 
===Krzyż===
 
===Krzyż===
  
 +
Jeden z najpowszechniejszych motywów w dekoracji opraw kręgu chrześcijańskiego. Odzwierciadleniem rangi k. jako symbolu jest jego eksponowanie na oprawach, tak pod względem wielkości, jak kosztowności i okazałości wykorzystanych materiałów oraz technik. Jako centralny element kompozycji okładzin występuje już na oprawach koptyjskich z VIII-IX w. Stanowi najważniejszy motyw dekoracji górnej okładziny na wielu wczesnośredniowiecznych (bizantyńskich i łacińskich) złotniczych oprawach liturgicznych ksiąg. Na dziełach tych często poddawany silnej stylizacji w duchu ornamentyki epoki i środowiska artystycznego. Ponadto ozdabiany kamieniami szlachetnymi (kameryzowanie), emaliowaniem oraz innymi technikami jubilerskimi i złotniczymi. Obok samoistnego k., w zwierciadłach górnych okładzin powszechnie ukazywano na nim Chrystusa w scenach Ukrzyżowania (np. płaskorzeźbione plakiety z kości słoniowej na licznych bizantyńskich i łacińskich kodeksach). Na skórzanych oprawach romańskich i gotyckich widnieje w kompozycjach stosunkowo nielicznych tłoków (np. sceny Drogi Krzyżowej). Jednakże w obu epokach kształt k. niekiedy nadawano ogólnej kompozycji okładzin z wycisków wielu tłoków (np. krakowskie dzieła Walentego z Pilzna i Introligatora IC). Od renesansu motyw k. masowo ukazywano w radełkowaniach (głównie w scenach nowotestamentowych) oraz na prostokątnych, owalnych i okrągłych plakietach/medalionach. Eksponowano go zaś na niektórych modlitewników oraz liturgicznych ksiąg oprawach. Do umasowienia koncepcji k. jako głównego bądź jedynego elementu dekoracji jednej (górnej) lub obu okładzin doszło w XIX-pocz. XX w. na modlitewnikach (w tym śpiewnikach), mszałach oraz innych księgach o tematyce religijnej. Ukazywano go w rozmaitych technikach (ślepe i złocone wyciski, aplikacje z metali, celuloidowej imitacji kości słoniowej, haft, koraliki itd.) i formach (od najprostszych – linearnych, po wzbogacone w duchu historyzmu). Tendencja ta przeniknęła na oprawy wydawniczych opraw, na których motyw. k. zyskiwał często bardzo efektowne formy. W XX-XXI w. pojawia się głównie na oprawach tworzonych na zamówienie do celów liturgicznych. Niekiedy przyjmuje na nich formy syntetyzujące ikonograficzną tradycję i oryginalne, nowoczesne rozwiązania w sferze kompozycji oraz materiałów i techniki wykonania. 
  
  
Linia 6: Linia 7:
  
 
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 +
[[Biblijne motywy]] <br>
 +
[[Jezus Chrystus] <br>
 +
[[Liturgicznych ksiąg oprawy]] <br>
 +
[[Modlitewników oprawy]] <br>
 +
[[Święci pańscy]] <br>
 +
[[Wydawnicze oprawy] <br>
 +
[[Złotnicze oprawy]] <br>
 +
  
 
==Grafika==
 
==Grafika==
Linia 24: Linia 33:
 
==Przypisy==
 
==Przypisy==
  
# Przypis 1
+
# Schwenke, Schunke 1979, tabl. 81-82;
# Przypis 2
+
# Schmidt-Künsemüller 1985, kat. 1-6, 24, 30 i in.;
 
+
# Wasilewska 2008, il. 19-22, 25;
 +
# Storm van Leeuwen 2011, kat. 13-15, 52, 60 i in.;
 +
# Tomaszewski 2013, II, kat. LXXII-LXXIII, XCIII-XCV, C i in.;
 +
# Bepler 2017, s. 105-122;
 +
# Pokorzyńska 2021, tabl. V/3, VII/2, il. 64 i in.
 
----
 
----
 
Autor: '''A.W.'''
 
Autor: '''A.W.'''

Wersja z 22:26, 27 wrz 2021

Krzyż

Jeden z najpowszechniejszych motywów w dekoracji opraw kręgu chrześcijańskiego. Odzwierciadleniem rangi k. jako symbolu jest jego eksponowanie na oprawach, tak pod względem wielkości, jak kosztowności i okazałości wykorzystanych materiałów oraz technik. Jako centralny element kompozycji okładzin występuje już na oprawach koptyjskich z VIII-IX w. Stanowi najważniejszy motyw dekoracji górnej okładziny na wielu wczesnośredniowiecznych (bizantyńskich i łacińskich) złotniczych oprawach liturgicznych ksiąg. Na dziełach tych często poddawany silnej stylizacji w duchu ornamentyki epoki i środowiska artystycznego. Ponadto ozdabiany kamieniami szlachetnymi (kameryzowanie), emaliowaniem oraz innymi technikami jubilerskimi i złotniczymi. Obok samoistnego k., w zwierciadłach górnych okładzin powszechnie ukazywano na nim Chrystusa w scenach Ukrzyżowania (np. płaskorzeźbione plakiety z kości słoniowej na licznych bizantyńskich i łacińskich kodeksach). Na skórzanych oprawach romańskich i gotyckich widnieje w kompozycjach stosunkowo nielicznych tłoków (np. sceny Drogi Krzyżowej). Jednakże w obu epokach kształt k. niekiedy nadawano ogólnej kompozycji okładzin z wycisków wielu tłoków (np. krakowskie dzieła Walentego z Pilzna i Introligatora IC). Od renesansu motyw k. masowo ukazywano w radełkowaniach (głównie w scenach nowotestamentowych) oraz na prostokątnych, owalnych i okrągłych plakietach/medalionach. Eksponowano go zaś na niektórych modlitewników oraz liturgicznych ksiąg oprawach. Do umasowienia koncepcji k. jako głównego bądź jedynego elementu dekoracji jednej (górnej) lub obu okładzin doszło w XIX-pocz. XX w. na modlitewnikach (w tym śpiewnikach), mszałach oraz innych księgach o tematyce religijnej. Ukazywano go w rozmaitych technikach (ślepe i złocone wyciski, aplikacje z metali, celuloidowej imitacji kości słoniowej, haft, koraliki itd.) i formach (od najprostszych – linearnych, po wzbogacone w duchu historyzmu). Tendencja ta przeniknęła na oprawy wydawniczych opraw, na których motyw. k. zyskiwał często bardzo efektowne formy. W XX-XXI w. pojawia się głównie na oprawach tworzonych na zamówienie do celów liturgicznych. Niekiedy przyjmuje na nich formy syntetyzujące ikonograficzną tradycję i oryginalne, nowoczesne rozwiązania w sferze kompozycji oraz materiałów i techniki wykonania.


Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Biblijne motywy
[[Jezus Chrystus]
Liturgicznych ksiąg oprawy
Modlitewników oprawy
Święci pańscy
[[Wydawnicze oprawy]
Złotnicze oprawy


Grafika

Przypisy

  1. Schwenke, Schunke 1979, tabl. 81-82;
  2. Schmidt-Künsemüller 1985, kat. 1-6, 24, 30 i in.;
  3. Wasilewska 2008, il. 19-22, 25;
  4. Storm van Leeuwen 2011, kat. 13-15, 52, 60 i in.;
  5. Tomaszewski 2013, II, kat. LXXII-LXXIII, XCIII-XCV, C i in.;
  6. Bepler 2017, s. 105-122;
  7. Pokorzyńska 2021, tabl. V/3, VII/2, il. 64 i in.

Autor: A.W.