Schweifwerk: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Grafika)
 
(Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 
==Schweifwerk==
 
==Schweifwerk==
 +
(także: schweifwerkowy ornament, ogon[k]owy ornament)
 +
(fr. motif chantourné)
 +
 +
Termin wywodzący się ze słowa Schweiffen (Veit Eck, 1596), rozwiniętego w XIX w. jako Schweifwerk (Andreas Andersen, Rudolf Weigl, 1864). Słabo rozpoznany i rzadko opisywany w tegumentologii typ ornamentu składającego się z delikatnej „kraty”, której listewki przekształcają się we floralne odrośla, zwijające się na kształt litery „C” z pogrubionymi zakończeniami (co przypominać może zoomorficzne, długie ogony). Przeważnie elementom tym towarzyszą girlandy, festony, maszkarony, maski itp. motywy fantastyczne o charakterze groteski. W sztukach zdobniczych pojawił się ok. 1570 r., szczególną popularność zyskał w Niderlandach i Niemieczech w dwóch okresach: ok. 1570-1580 r. oraz ok. 1620-1630 r. Pod względem ewolucyjnym i formalnym najbliższe pokrewieństwo wykazuje rollwerk (od którego różni się m.in. delikatniejszą i bardziej linearną strukturą oraz spłaszczeniem) i okuciowy ornament (którego płaskie i przeważnie proste listwy występują również w s.). W zdobnictwie manierystycznych opraw kon. XVI – 1 poł. XVII w. odegrał niewielką rolę jako dekoracja centralnych medalionów, narożnych ćwierćmedalionów oraz kartuszy z herbowymi superekslibrisami (m.in. gdańskie superekslibrisy Eggerta von Kempen i Jana Speimanna, 1 trzydziestolecie XVII w.). Efektowne formy s. pojawiały się też w dekoracji złotniczych opraw.   
 +
 +
==Zobacz też==
 +
 +
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 +
[[Małżowinowo-chrząstkowy ornament]] <br>
 +
[[Manierystyczne oprawy]] <br>
 +
[[Okuciowy ornament]] <br>
 +
[[Rollwerk]] <br>
 +
[[Złotnicze oprawy]] <br>
  
 
==Grafika==
 
==Grafika==
 
<gallery>
 
<gallery>
Plik:Schweifwerk 1.jpg
+
 
Plik:Schweifwerk 1b.jpg
+
Plik:Schweifwerk 1b.jpg | Medalion narożny o formie schweifwerkowej i rollwerkowej z innymi elementami zdobniczymi (girlandy, festony, maska lwa), Polska, kon. XVI w.
 +
Plik:Schweifwerk 1.jpg | Schweifwerk w dekoracji superekslibrisu Eggerta van Kampen, Gdańsk, 1 trzydziestolecie XVII w.
 +
Plik:Schweifwerk 2, Oprawa złotnicza Saksonia, po 1611 r. wg Heraldische Meisterwerke.jpg | Schweifwerk i ornament małżowinowo-chrząstkowy w dekoracji oprawy złotniczej, Saksonia, po 1611 r., fot. wg: Heraldische Meisterwerke
 +
 
 +
</gallery>
 +
 
 +
==Przypisy==
 +
 
 +
# Andresen, Weigel 1864, s. 270;
 +
# Laucevičius 1972, il. 293–294;
 +
# Sipayłło 1988, tabl. 67;
 +
# Wagner 2013, il. 8a;
 +
# Irmscher 2005, s. 127;
 +
# Kłysz-Hackbarth 2014, s. 39-41;
 +
# Wagner 2016, s. 378-381;
 +
# Wagner 2016 II, s. 65-67, 70-72;
 +
 
 +
----
 +
Autor: '''A.W.'''

Aktualna wersja na dzień 17:12, 12 lut 2021

Schweifwerk

(także: schweifwerkowy ornament, ogon[k]owy ornament) (fr. motif chantourné)

Termin wywodzący się ze słowa Schweiffen (Veit Eck, 1596), rozwiniętego w XIX w. jako Schweifwerk (Andreas Andersen, Rudolf Weigl, 1864). Słabo rozpoznany i rzadko opisywany w tegumentologii typ ornamentu składającego się z delikatnej „kraty”, której listewki przekształcają się we floralne odrośla, zwijające się na kształt litery „C” z pogrubionymi zakończeniami (co przypominać może zoomorficzne, długie ogony). Przeważnie elementom tym towarzyszą girlandy, festony, maszkarony, maski itp. motywy fantastyczne o charakterze groteski. W sztukach zdobniczych pojawił się ok. 1570 r., szczególną popularność zyskał w Niderlandach i Niemieczech w dwóch okresach: ok. 1570-1580 r. oraz ok. 1620-1630 r. Pod względem ewolucyjnym i formalnym najbliższe pokrewieństwo wykazuje rollwerk (od którego różni się m.in. delikatniejszą i bardziej linearną strukturą oraz spłaszczeniem) i okuciowy ornament (którego płaskie i przeważnie proste listwy występują również w s.). W zdobnictwie manierystycznych opraw kon. XVI – 1 poł. XVII w. odegrał niewielką rolę jako dekoracja centralnych medalionów, narożnych ćwierćmedalionów oraz kartuszy z herbowymi superekslibrisami (m.in. gdańskie superekslibrisy Eggerta von Kempen i Jana Speimanna, 1 trzydziestolecie XVII w.). Efektowne formy s. pojawiały się też w dekoracji złotniczych opraw.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Małżowinowo-chrząstkowy ornament
Manierystyczne oprawy
Okuciowy ornament
Rollwerk
Złotnicze oprawy

Grafika

Przypisy

  1. Andresen, Weigel 1864, s. 270;
  2. Laucevičius 1972, il. 293–294;
  3. Sipayłło 1988, tabl. 67;
  4. Wagner 2013, il. 8a;
  5. Irmscher 2005, s. 127;
  6. Kłysz-Hackbarth 2014, s. 39-41;
  7. Wagner 2016, s. 378-381;
  8. Wagner 2016 II, s. 65-67, 70-72;

Autor: A.W.