Szycie na kapitałkę

Szycie na kapitałkę

(ang. integral sewing; niem. bestechen)

Sposób szycia stosowany w romańskich i gotyckich kodeksach szytych na zwięzy wypukłe. Nić szycia dochodziła do końca składki i tam przekładano ją do składki następnej. Celem uchronienia grzbietów składek przed przerywaniem podkładano w tym miejscu skręcony pasek skóry lub sznurek, wokół którego owijała się nić i w ten sposób tworzyła się kapitałka będąca de facto zwięzem (ang. endband).

Pod koniec XV w. ten sposób szycia został wyparty przez przechodzenie nicią do następnej składki w niewielkiej odległości od dolnej i górnej krawędzi składek i wykonywanie w tym miejscu łańcuszkowego ściegu zadzierzgiwanego, tzw. plątnika.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Kapitałka integralna
Plątnik
Szycie na zwięzy wypukłe

Grafika

• 

  Schemat szycia na kapitałkę (rys. Szirmai 2017, s. 150.)

Przypisy

1. Szirmai J.A., The archeology of medieval bookbinding, New York, 2017, s. 150-151.
2. Wachnik B., Systemy szycia zabytkowych kodeksów - terminologia, historia, systematyka, zagadnienia konserwatorskie, część teoretyczno-badawcza pracy dyplomowej magisterskiej, promotor: dr hab. M. Pronobis-Gajdzis, prof. UMK, Toruń UMK 2020, s. 55.

---

Autor: E.P., M.P.B.