Jaskółczy ogon
Z Leksykon oprawoznawczy
Spis treści
Jaskółczy ogon
(niem. armiertes Klebebindung)
Rodzaj oprawy bezszyciowej wykonywanej ręcznie, trwalszy od zwykłej oprawy klejowej. Wykorzystywany dla łączenia w blok pojedynczych kart.
Na ściśniętym grzbiecie wykonywany jest szereg nacięć w grzbiecie (w tradycyjnej technice podwójnych, ukośnie rozwidlających się, w uproszczonej pojedynczych, prostych), w tak powstałe zagłębienia wprowadza się sznurek i zakleja klejem o dużym stężeniu (kostnym, dyspersyjnym) cały grzbiet.
Technika wywodzi się z introligatorstwa rosyjskiego.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Bezszyciowe oprawy
Nacinanie grzbietu
Grafika
Etapy łączenia na jaskółczy ogon: 1- nacięcie rowków, 2- wprowadzenie sznurków, 3- zaklejenie
Przypisy
- G. Moessner, Buchbinder ABC, Bergisch Gladbach 1981, s. 11.
- Z. Zjawiński, Introligatorstwo Warszawa 1967, s. 115-116.
- Burdett Eric, The Craft of Bookbinding. A practical Handbook, Newton Abbot 1975, s. 307.
Autor: E.P.
