Architektoniczne oprawy

(właściwie: oprawy z dekoracją o formie architektonicznej), ogólnie przyjęte określenie opraw, których dekoracja zdominowana jest przez stylizowany motyw/motywy architektoniczne: najczęściej arkadę, edikulę (niszę), ołtarz, portal, portyk bądź sarkofag. Obramienia wizerunków świętych postaci w formie arkady lub portyku pojawiały się już na dekoracjach z kości słoniowej, aplikowanych na oprawy bizantyńskich i karolińskich ksiąg liturgicznych. Charakterystyczną grupę francuskich opraw romańskich od poł. XII do kon. XII w. stanowią dzieła z zaakcentowanym motywem świątyni z wieżą, wyciskanym z pokaźnych tłoków pośrodku górnych okładzin. Motywy architektoniczne z wizerunkami świętych postaci w niszach nakrytych gotyckimi baldachimami, wimpergami i pinaklami ukazywano niekiedy na gotyckich oprawach złotniczych dla ksiąg liturgicznych. Dzieła tego rodzaju były jednym z czynników wykształcenia się w środkowej Europie na przełomie XV i XVI w. osobnej kategorii a. o. skórzanych. Zwierciadło zdobią w nich pojedyncze lub zwielokrotnione w dwóch kondygnacjach nisze, ujęte kolumienkami na cokołach i nakryte ostrołukami zakończonymi kwiatonami (łuk w ośli grzbiet). Przeważnie w niszach ukazane są postaci świętych lub inne motywy (bukiety kwiatów, rozety, herby) „ustawione” na konsolach. Elementy takich kompozycji były wyciskane z osobnych tłoków, pozwalających na różnorakie kombinacje. Szczególną popularność ta formuła dekoracji zyskała w Krakowie od końca XV w. do pocz. l. 30. XVI w. w twórczości Monogramisty JL (Jana z Litwy). W 3-4 ćw. XV w. rozwinęła się w Italii (zwłaszcza w Padwie, Wenecji i Bolonii) renesansowa koncepcja a. o., w której zwierciadło zdobi antykizująca arkada, edikula, ołtarz itp. zazwyczaj z półkolistym tympanonem. Elementy te kształtowano złoconymi i ślepo wyciskanymi linii oraz motywami ornamentalnych (głównie plecionką). Oprócz dzieł architektury rzymskiej i renesansowej inspiracje do kompozycji a. o. czerpano z dekoracji włoskich kodeksów iluminowanych, stron tytułowych druków oraz grafiki luźnej. Wzorce a. o. szybko przeniknęły na Węgry, gdzie pod koniec XV w. stosowano je m.in. w korwinowskich oprawach, zaś w 2 dekadzie XVI w. w dziełach Mistrza GA. Prawdopodobnie pod koniec 2 dekady XVI w. renesansowe a. o. zaczęto wykonywać w Krakowie. Najwybitniejsze przykłady takich dzieł z lat 20-40 XVI w. (m.in. dla bpa Piotra Tomickiego, Piotra Wedelicjusza z Obornik, Jana Łaskiego Młodszego) wiążą się z Maciejem z Przasnysza vel Mistrzem Główek Anielskich. Od około 1540 do lat 50-60 XVI w. a. o. wykonywano też w Poznaniu. Na 1 ćw. XVI w. przypada dalszy rozwój a. o. we Włoszech (np. bolońskie dzieła Introligatora Marescotti). Odmienne formy a. o. zyskały we Francji: introligatorzy pracujący około połowy XVI w. w Paryżu dla Groliera i Maiolego (Mahieu) stworzyli kilka złoconych, wykwintnych kompozycji z antykizującymi portalami, świątynią i edikulą. Oprawy wykonane w 2 poł. XVI w. dla innych bibliofilów francuskich oparto przeważnie na projektach ówczesnej architektury, a nawet mebli. A. o. były rzadkie w innych krajach XVI-XVIII (np. berlińska oprawa z 1682 r. dla cesarza Leopolda I: z herbem między kręconymi kolumnami pod sklepieniem wspartym na kolumnach). Struktury architektoniczne (arkady, obramienia) występują też na niektórych kontynentalnych i angielskich oprawach rokokowych z groteską. Do odrodzenia a. o. doszło na pocz. XIX w. w dziełach a la cathedrale. Pod ich wpływem zaczęto we Francji, a potem w innych krajach, wykorzystywać podobne motywy na broszurowych oprawach (np. paryskie o. pierwodruków Mickiewiczowskich Dziadów cz. III oraz Pana Tadeusza). Do motywów architektonicznych z dawnych epok (głównie gotyku) sięgano też często w historyzujących oprawach i wydawniczych oprawach XIX w.

Zobacz też

a la cathedrale oprawy
groteska
historyzujące oprawy
korwinowskie oprawy
łuk w ośli grzbiet
plecionka
wydawnicze oprawy

Grafika

==Przypisy==
----
Autor: '''A.W.'''

Architektoniczne oprawy