Płócienne oprawy
Spis treści
Płócienne oprawy
całopłócienne oprawy (niem. Gewebeeinband, Leinenband)
Oprawa twarda, której obleczenie stanowi płótno. Płótno jako materiał obleczeniowy okładki upowszechniło się w XIX w. Wcześniej stosowano w oprawach szlachetne tkaniny jedwabne, aksamit, zwłaszcza luksusowych pracach, tkanina często stanowiła tło dla dekoracji złotniczej.
Wzrost ilościowy produkcji wydawniczej w XIX w. spowodował zastosowanie tańszych od skóry materiałów, stąd zastosowanie płótna, szczególnie specjalnie dla potrzeb introligatorskich opracowanego apreturowanego płótna bawełnianego - kaliko.
Na szeroką skalę kaliko oraz inne odmiany płótna zostało zastosowane w seryjnych oprawach wydawniczych. Płócienne oprawy wydawnicze były zdobione wyciskami, zarówno złotem, farbą jak i na ślepo.
Dostępność płótna wpłynęła także na modyfikację oprawy bibliotecznej. Obok płótna introligatorskiego, na tomy większe gabarytowo i przeznaczone do intensywnego użytkowania stosowano płótno lniane, a na tańsze oprawy - perkal. Na pocz. XX w. w British Library opracowano specjalny wzorzec trwałej oprawy bibliotecznej wykonanej z mocnego płótna buckram.
W pracach introligatorskich pojawiały się także inne rodzaje tkanin, zasadniczo nie przeznaczonych na oprawy, w tym żakardy, doceniane ze względu na swe dekoracyjne walory.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Płótna introligatorskie
Jednorodna okładka
Grafika
Obrazek 1
Przypisy
- Przypis 1
Autor: E.P.
