Tasiemka introligatorska
Tasiemka introligatorska
(ang. tape, niem. Heftband, wł. spago, fr. ruban de reliure)
Materiał pasmanteryjny lniany lub bawełniany o najczęściej prostym splocie stosowany na zwięzy płaskie w szyciu ręcznym książek. W zależności od formatu książki stosuje się tasiemki różnej szerokości od 5 - 30 mm. Z braku tasiemek o splocie prostym introligatorzy wykorzystują także tasiemki o splocie ukośnym.
Taśmy lniane i bawełniane są najbardziej wytrzymałym materiałem używanym na zwięzy. Upowszechniły się one jednak dopiero w XIX w. Bardzo dobre, w porównaniu z innymi materiałami używanymi na zwięzy, właściwości fizyczne taśm, wynikają najprawdopodobniej z tego, że włókno roślinne w taśmie nie jest mocno skręcone, a taśmy uzyskuje się poprzez odpowiednie splecenie nitek. Niewątpliwie zatem taśmy charakteryzują się lepszymi właściwościami fizycznymi niż sznurki. Upowszechniły się dopiero w XIX w., początkowo w oprawach nut, w których istotne znaczenie miała pełna otwieralność bloku, podczas gdy typowy w tym casie sposób →szycia na zwięzy kryte, wpuszczane w blok skutkował większą sztywnością grzbietu.
Kolorowe tasiemki (głównie: bawełniane, jedwabne, syntetyczne u sztuczne) stosuje się także na zakładki i wiązania książek.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Szycie na zwięzy płaskie
Szycie na zwięzy kryte
Szycie ściegiem obejmującym zwięz
Wiązania kodeksów
Zakładka
Przypisy
- Zjawiński Z., Introligatorstwo, Warszawa 1965, 24.
Autor: M.P.B.
