Pieczęć

Pieczęć

Znak własnościowy lub dekoracja oprawy w formie pieczęci. Wyciśnięcia takiego motywu w skórze dokonywano za pomocą oryginalnego stempla pieczętnego (udostępnionego introligatorowi przez jego właściciela bądź będącego na wyposażeniu introligatorni) lub tłoka introligatorskiego o wzorze naśladującym pieczęć. Przypuszczalnie najstarszy przykład wyciśnięcia p. na oprawie wiąże się z Jeanem de Percy (Francja, poł. XIII w.). Praktyka oznaczania opraw p. z herbem i dookolną inskrypcją lub miniaturową p. sygnetową nasiliła się w Europie łacińskiej w XV w. (pierwsze przypadki w Polsce pochodzą z 2 poł. XV w.). W XVI w. używano wciąż p. sygnetowe jako superekslibrisy (np. jeden z superekslibrisów Piotra Wedelicjusza z Obornik). W tym samym stuleciu, wśród polskich bibliofilów kręgu dygnitarskiego popularność zyskały – w stopniu niespotykanym w innych krajach – okazałe superekslibrisy w formie okrągłej p. z herbem i inskrypcją. Do tej grupy zalicza się też częśc superekslibrisów króla Zygmunta Augusta. Z XVI-XVII w. znane są też przypadki użycia p. miejskiej na oprawach ksiąg urzędowych. W XVII-XVIII w. podobne praktyki uległy znacznemu ograniczeniu (np. jeden z superekslibrisów Jana Fryderyka Sapiehy, przed 1751). Jednocześnie w całej Europie popularność zyskiwał zwyczaj oznaczania strony tytułowej, wyklejki lub okładziny pieczątką lakową. W kategorii p. rozpatrywane są też niektóre ekslibrisy (np. abpa Stanisława Karnkowskiego, lata 80. XVI w.).

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Ekslibris
Herb
Superekslibris

Grafika

• Plik:Pieczęć, Przykłady pieczęci wyciśniętych na oprawach gotyckich, wg Schwenke, Schunke 1979.jpg

  Przykłady pieczęci wyciśniętych na oprawach gotyckich, wg: Schwenke, Schunke 1979

• 

  Wyciski pieczęci na oprawie z 1 poł. XV w., BUMK, Toruń, fot. A. Wagner

• 

  Superekslibris w formie pieczęci, XVI w.

Przypisy

1. Lewicka-Kamińska 1977, s. 38;
2. Różycki 1978, s. 427-428;
3. Schwenke, Schunke 1979, tabl. 311-314/il. 67-72;
4. Krynicka 1980, il. 10a-c;
5. Schmidt-Künsemüller 1985, s. 227;
6. Sipayłło 1988, tabl. 11, 91, 93 i in.;
7. Karpp-Jacottet, von Rabenau 2000, s. 36;
8. Czyżak 2016, s. 199, 201;
9. Wagner 2016, s. 120-126, 234-242, 414-418 i in.;
10. Wagner 2017 II, s. 5-22;
11. Franczak 2018, s. 167-180.

---

Autor: A.W.