Papier ręcznie czerpany żeberkowy

Z Leksykon oprawoznawczy
Wersja z dnia 13:51, 16 lut 2020 autorstwa Meg (dyskusja | edycje) (Zobacz też)

Skocz do: nawigacja, szukaj

Papier ręcznie czerpany żeberkowy

Papier włoski (ang. handmade laid paper) Papier ręcznie czerpany z wyraźnym, widocznym w przeźroczu "zapisem" sita żeberkowego.

Historia

Powstanie papierów żeberkowych związane jest z wprowadzeniem przez Włochów w papiernictwie czerpalnej formy zanurzeniowej z sitem przytwierdzonym. Powstanie "zapisu", odcisku sita (ang. laid lines)na papierze jest konsekwencją sposobu wykładania świeżo uformowanego arkusza papieru. W technice z sitem ruchomym oddziela się je delikatnie od arkusza (il. 1), a w technice z sitem nieruchomym wykłada się arkusz, po wcześniejszym odciśnięciu, na sukno mocno go do niego dociskając (il. 2). Tak wyprodukowane papiery ujawniają w przeźroczu widoczny znak wodny (ang. watermarks)sita żeberkowego. Spostrzeżenie tej nowej strukturalnej cechy papierów, stanowiło bodziec do naszywania na sito elementów z drutu. W ten sposób zmiana budowy sita papierniczego przyczyniła się do wynalazku znakowania papieru w fazie jego produkcji. W przeźroczu obok znaku wodnego sita papierniczego pojawił się filigran. Przyjmuje się datę 1282, jako datę wprowadzenia w Fabriano znakowania papieru filigranami. W wyniku wnikliwej obserwacji można wyróżnić cechy charakterystyczne tych wczesnych włoskich papierów:

  • do 1340 r. w przeźroczu widoczne wyłącznie linie żeberek (ang. wire lines) - grube, nieregularne, znacznie od siebie oddalone do ok. 3 mm;
  • do kon. XIV w. w przeźroczu widoczne wyłącznie linie żeberek - cieńsze, jednorodne, zbliżone do linii prostej, odstępy zdecydowanie mniejsze, osiągające nawet 1,2 mm;
  • po 1385 r. w przeźroczu zaczynają być widocznie oprócz linii żeberek (ang. wire lines), także kresy (ang. chain lines) czyli przeplecenia łączące żeberka, a także ślady drutów łączących kresy z ramą (ang. deckle edges); odległości pomiędzy kresami coraz mniejsze nawet do 1 mm.

Udoskonalenie sita papierniczego "włoskiego" należy wiązać z ulepszeniami w produkcji drutu miedzianego. Co prawda drut wytwarzano w Italii już ok. 1100 r. (metoda przeciągania przez otwór w kamieniu), ale ok 14000 r. nastąpiło zmechanizowanie jego wyrobu prowadzące przede wszystkim do wytwarzania jego cieńszych odmian. Włoscy papiernicy próbowali także różnie usytuować kresy w stosunku do ramy sita. Ostatecznie przyjął się sposób, że kresy były nad listwami, do których były przytwierdzone drutem oplecionym wokół listew lub przechodzącym przez otwory w nich. Przy czym w pobliżu krótszego boku ramy była dodatkowa kresa wzmacniająca, pod którą nie było listwy. istniały również odmienności, które można dostrzec w przeźroczu wczesnych włoskich papierów, wynikające z odmienności wiązania żeberek.Dotychczas nie udało się wyjaśnić osobliwej cechy papierów włoskich z przed 1400 r., tj tzw. linii centralnej. Jest to ciemniejsza linia przebiegająca równolegle do linii żeberek przez środek arkusza i filigran. Filigrany umieszczano zazwyczaj pośrodku sita pomiędzy kresami. Łączono je z żeberkami cienkimi drucikami. Później zaczęto mocować je do kres, przebiegały więc one zatem po środku i brzegach filigranu.

Inne wynalazki włoskich papierników

  • zaklejanie powierzchniowe papieru metodą zanurzeniową klejem pochodzenia zwierzęcego garbowanym ałunem glinowo-potasowym
  • udoskonalenie procesu prasowania poprzez wprowadzenie prasy śrubowej (il. 3)

Grafika

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Papier
Papier ręcznie czerpany
Papier ręcznie czerpany welinowy
Filigran
Znak wodny

Przypisy

  1. Dąbrowski J., Siniarska-Czaplicka J., Rękodzieło papiernicze, Warszawa 1991.

Autor: M.P.G.