Płócienne oprawy: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 09:11, 13 paź 2019

Płócienne oprawy

(niem. Gewebeeinband, Leineneinband)

Oprawa twarda, której obleczenie stanowi płótno. Płótno jako materiał obleczeniowy okładki upowszechniło się w XIX w. Wcześniej stosowano w oprawach szlachetne tkaniny jedwabne, aksamit, zwłaszcza luksusowych pracach, tkanina często stanowiła tło dla dekoracji złotniczej.

Wzrost ilościowy produkcji wydawniczej w XIX w. spowodował zastosowanie tańszych od skóry materiałów, stąd zastosowanie płótna, szczególnie specjalnie dla potrzeb introligatorskich opracowanego apreturowanego płótna bawełnianego - kaliko.

Na szeroką skalę kaliko oraz inne odmiany płótna zostało zastosowane w seryjnych oprawach wydawniczych. Płócienne oprawy wydawnicze były zdobione wyciskami, zarówno złotem, farbą jak i na ślepo.

Dostępność płótna wpłynęła także na modyfikację oprawy bibliotecznej. Obok płótna introligatorskiego, na tomy większe gabarytowo i przeznaczone do intensywnego użytkowania stosowano płótno lniane, a na tańsze oprawy - perkal. Na pocz. XX w. w British Library opracowano specjalny wzorzec trwałej oprawy bibliotecznej wykonanej z mocnego płótna buckram.

W pracach introligatorskich pojawiały się także inne rodzaje tkanin, zasadniczo nie przeznaczonych na oprawy, w tym żakardy, doceniane ze względu na swe dekoracyjne walory.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Płótna introligatorskie
Jednorodna okładka

Grafika

• 

  Obrazek 1

Przypisy

1. Przypis 1

Autor: E.P.