Znak wodny: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Utworzono nową stronę "==Znak wodny (wł. marca d'aqua)== Wiernie odbity w strukturze papieru ślad sita papierniczego. W przypadku sita żeberkowego są to przede wszystkim widoczne rozjaśni...")
 
(Przypisy)
 
(Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
==Znak wodny (wł. marca d'aqua)==
+
==Znak wodny==
Wiernie odbity w strukturze papieru ślad sita papierniczego. W przypadku sita żeberkowego są to przede wszystkim widoczne rozjaśnienia w miejscach odpowiadających położeniu żeberek w sicie oraz ich wiązań, czyli kres, a także w postaci rozjaśnień i pociemnieć determinowanych budową formy czerpalnej.
+
(ang. watermark, fr. filigrane, niem. Wasserzeichen wł. marca d'aqua)
  
==Historia==
+
Wiernie odbity w strukturze papieru ślad sita papierniczego. W przypadku sita żeberkowego są to przede wszystkim widoczne w przeźroczu papieru jego rozjaśnienia w miejscach odpowiadających położeniu żeberek w sicie oraz ich wiązań, czyli kres, a także w postaci światłocienia determinowanego budową formy czerpalnej.
Znak wodny był przez długi czas cechą charakterystyczną jedynie papieru żeberkowego. Niekiedy do sita żeberkowego przytwierdzano sito żeberkowe z żeberkami ułożonymi w zygzak, w wyniku czego powstawał znak łączący obraz dwóch różnych sit (dwusitowy). W pocz.lat 50-tych XVIII w. został wynaleiony papier welinowy, który nie posiadał znaku wodnego. W 1793 r. we Francji wykonano po raz pierwszy tłoczenie wgłębień w sicie tkanym, dzięki w papierze welinowym powstał ciemniejszy znak wodny.
+
Należy zaznaczyć, że potocznie nazywa się znakiem wodnym filigran, który jest znakiem powstałym w strukturze papieru w wyniku dodatkowego przytwierdzenia na powierzchni sita niewielkich elementów, natomiast znak wodny papieru pochodzi od samego sita, ewentualnie poddanego obróbce dodatkowo kształtującej jego powierzchnię.  
  
==Rodzaje filigranów==
+
Znajomość znaków wodnych okazywała się przydatna przy ustalaniu zasięgu terytorialnego i czasu występowania rzemiosła papierniczego, jego znaczenia gospodarczego i kulturalnego oraz powiązań prawnych i politycznych, nie dostarczała jednak odpowiedzi na pytania dotyczące rodzaju i sposobu przygotowania surowców podstawowych oraz procesu technologicznego wytwarzania papieru.
* konwencjonalne - nie odnoszące się do
+
  
===Śródtytuł===
+
===Historia===
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.
+
Znak wodny był przez długi czas cechą charakterystyczną jedynie papieru żeberkowego. Niekiedy do sita żeberkowego przytwierdzano sito żeberkowe z żeberkami ułożonymi w zygzak, w wyniku czego powstawał znak łączący obraz dwóch różnych sit (dwusitowy). W pocz. lat 50. XVIII w. został wynaleziony papier welinowy, który nie posiadał znaku wodnego. W 1793 r. we Francji wykonano po raz pierwszy tłoczenie wgłębień w sicie tkanym, dzięki w papierze welinowym powstał światłocieniowy znak wodny.
 
+
===Lista===
+
 
+
* Punkt 1
+
* Punkt 2
+
** Punkt 2.1
+
** Punkt 2.2
+
* Punkt 2
+
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
  
 
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
[[ indeks alfabetyczny|można i tak]] <br>  
+
[[Filigran ]] <br>
[[ #Śródtytuł|link lokalny ]] <br>
+
[[Papier]] <br>
 
+
[[Papier ręcznie czerpany]] <br>
==Grafika==
+
[[Papier ręcznie czerpany żeberkowy]] <br>
 
+
[[Papier ręcznie czerpany welinowy]] <br>
<gallery>
+
File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1
+
 
+
</gallery>
+
  
 
==Przypisy==
 
==Przypisy==
  
# Przypis 1
+
# Dąbrowski J., Siniarska-Czaplicka J., Rękodzieło papiernicze, Warszawa 1991, s. 196-197.
 +
# Faber W., Sztuka znaku wodnego, Warszawa 2010, s. 9.
 +
# Sarnecki K., Z dziejów wytwarzania tektury, w: Przegląd papierniczy 1976, s. 472.
 +
# Jakucewicz S., Papiery ozdobne: (text & cover), Warszawa 2006, s. 110-125.
  
 
----
 
----
Autor: '''E.P.'''
+
Autor: '''M.P.B.'''

Aktualna wersja na dzień 10:47, 25 lut 2022

Znak wodny

(ang. watermark, fr. filigrane, niem. Wasserzeichen wł. marca d'aqua)

Wiernie odbity w strukturze papieru ślad sita papierniczego. W przypadku sita żeberkowego są to przede wszystkim widoczne w przeźroczu papieru jego rozjaśnienia w miejscach odpowiadających położeniu żeberek w sicie oraz ich wiązań, czyli kres, a także w postaci światłocienia determinowanego budową formy czerpalnej. Należy zaznaczyć, że potocznie nazywa się znakiem wodnym filigran, który jest znakiem powstałym w strukturze papieru w wyniku dodatkowego przytwierdzenia na powierzchni sita niewielkich elementów, natomiast znak wodny papieru pochodzi od samego sita, ewentualnie poddanego obróbce dodatkowo kształtującej jego powierzchnię.

Znajomość znaków wodnych okazywała się przydatna przy ustalaniu zasięgu terytorialnego i czasu występowania rzemiosła papierniczego, jego znaczenia gospodarczego i kulturalnego oraz powiązań prawnych i politycznych, nie dostarczała jednak odpowiedzi na pytania dotyczące rodzaju i sposobu przygotowania surowców podstawowych oraz procesu technologicznego wytwarzania papieru.

Historia

Znak wodny był przez długi czas cechą charakterystyczną jedynie papieru żeberkowego. Niekiedy do sita żeberkowego przytwierdzano sito żeberkowe z żeberkami ułożonymi w zygzak, w wyniku czego powstawał znak łączący obraz dwóch różnych sit (dwusitowy). W pocz. lat 50. XVIII w. został wynaleziony papier welinowy, który nie posiadał znaku wodnego. W 1793 r. we Francji wykonano po raz pierwszy tłoczenie wgłębień w sicie tkanym, dzięki w papierze welinowym powstał światłocieniowy znak wodny.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Filigran
Papier
Papier ręcznie czerpany
Papier ręcznie czerpany żeberkowy
Papier ręcznie czerpany welinowy

Przypisy

  1. Dąbrowski J., Siniarska-Czaplicka J., Rękodzieło papiernicze, Warszawa 1991, s. 196-197.
  2. Faber W., Sztuka znaku wodnego, Warszawa 2010, s. 9.
  3. Sarnecki K., Z dziejów wytwarzania tektury, w: Przegląd papierniczy 1976, s. 472.
  4. Jakucewicz S., Papiery ozdobne: (text & cover), Warszawa 2006, s. 110-125.

Autor: M.P.B.