Jaskółczy ogon: Różnice pomiędzy wersjami
Z Leksykon oprawoznawczy
(→Przypisy) |
(→Jaskółczy ogon) |
||
| (Nie pokazano 2 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 24: | Linia 24: | ||
# G. Moessner, ''Buchbinder ABC'', Bergisch Gladbach 1981, s. 11. | # G. Moessner, ''Buchbinder ABC'', Bergisch Gladbach 1981, s. 11. | ||
# Z. Zjawiński, Introligatorstwo Warszawa 1967, s. 115-116. | # Z. Zjawiński, Introligatorstwo Warszawa 1967, s. 115-116. | ||
| − | # Burdett Eric, The Craft of Bookbinding. A practical Handbook, Newton Abbot 1975, s. | + | # Burdett Eric, The Craft of Bookbinding. A practical Handbook, Newton Abbot 1975, s. 307. |
---- | ---- | ||
Autor: '''E.P.''' | Autor: '''E.P.''' | ||
Aktualna wersja na dzień 09:49, 21 kwi 2022
Spis treści
Jaskółczy ogon
(niem. armiertes Klebebindung)
Rodzaj oprawy bezszyciowej wykonywanej ręcznie, trwalszy od zwykłej oprawy klejowej. Wykorzystywany dla łączenia w blok pojedynczych kart.
Na ściśniętym grzbiecie wykonywany jest szereg nacięć w grzbiecie (w tradycyjnej technice podwójnych, ukośnie rozwidlających się, w uproszczonej pojedynczych, prostych), w tak powstałe zagłębienia wprowadza się sznurek i zakleja klejem o dużym stężeniu (kostnym, dyspersyjnym) cały grzbiet.
Technika wywodzi się z introligatorstwa rosyjskiego.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Bezszyciowe oprawy
Nacinanie grzbietu
Grafika
Etapy łączenia na jaskółczy ogon: 1- nacięcie rowków, 2- wprowadzenie sznurków, 3- zaklejenie
Przypisy
- G. Moessner, Buchbinder ABC, Bergisch Gladbach 1981, s. 11.
- Z. Zjawiński, Introligatorstwo Warszawa 1967, s. 115-116.
- Burdett Eric, The Craft of Bookbinding. A practical Handbook, Newton Abbot 1975, s. 307.
Autor: E.P.
