Folia introligatorska: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Historia)
(Historia)
Linia 15: Linia 15:
 
W latach pięćdziesiątych XX w. wynaleziono nowy sposób wytwarzania folii, polegający na próżniowym osadzaniu cienkiej folii metalicznej (złotej lub aluminiowej lakierowanej na złoto) na podłoże naładowane elektrycznie.   
 
W latach pięćdziesiątych XX w. wynaleziono nowy sposób wytwarzania folii, polegający na próżniowym osadzaniu cienkiej folii metalicznej (złotej lub aluminiowej lakierowanej na złoto) na podłoże naładowane elektrycznie.   
  
Drugi sposób uzyskiwania folii, zarówno pigmentowych jak metalicznych to zawieszenie drobin w spoiwie i osadzeniu na podłoże.
+
Drugi sposób uzyskiwania folii, zarówno pigmentowych jak metalicznych polega na zawieszeniu drobin w spoiwie i osadzaniu ich na podłożu albo napylaniu metalicznego pyłu.
  
 
===Współczesne folie hot-stamping===
 
===Współczesne folie hot-stamping===

Wersja z 11:06, 23 cze 2020

Folia introligatorska

(folia do tłoczenia na gorąco, folia hot-stamping) (niem. Oeserfolie, Prägefolie)

Folia służąca do zdobienia okładek lub innych wyrobów introligatorskich przez tłoczenie w podwyższonej temperaturze. Folia składa się z nośnika (papier parafinowany lub woskowy, celofan, poliester), na który naniesiono drobiny metalu (miedź i jej stopy, brąz, złoto) lub pigmentu oraz warstwę środka wiążącego. Folia jest produkowana w postaci rolki.

Przy tłoczeniu w podwyższonej temperaturze (100-160°) środek wiążący zgrzewa się z tłoczoną powierzchnią, a warstwa metaliczna lub barwna odrywa się od folii i przechodzi na wytłaczany przedmiot. Rodzaj warstwy adhezyjnej różnicuje folie pod względem temperatury tłoczenia oraz przeznaczenia (papier, tkanina, skóra, tworzywo sztuczne).

Historia

Folia do tłoczenia została wynaleziona w 1903 r. przez Ernsta Oesera.

Początki wytwarzania folii związane są ze sposobem przygotowania złota, które byłoby łatwiejsze w pracy niż płatki. Nośnikiem folii był papier powleczony woskiem, na który ręcznie nanoszono płatki złota. Na warstwę złota nanoszono klej, który w czasie tłoczenia, pod wpływem temperatury upłynniał się. Z czasem zaczęto eksperymentować z innymi materiałami: brązem w postaci proszku a następnie pigmentami. Folie pigmentowe wytwarzano poprzez malowanie na szklanych płytkach i zdjęcie warstwy po wyschnięciu; folie te były bardzo delikatne i łatwo złuszczały się. Były wytwarzane i używane jeszcze po II wojnie światowej.

W latach pięćdziesiątych XX w. wynaleziono nowy sposób wytwarzania folii, polegający na próżniowym osadzaniu cienkiej folii metalicznej (złotej lub aluminiowej lakierowanej na złoto) na podłoże naładowane elektrycznie.

Drugi sposób uzyskiwania folii, zarówno pigmentowych jak metalicznych polega na zawieszeniu drobin w spoiwie i osadzaniu ich na podłożu albo napylaniu metalicznego pyłu.

Współczesne folie hot-stamping

Współcześnie folie częściej niż do ozdoby okładek służą do druku na gorąco na różnego rodzaju opakowaniach i akcydensach papierowych. Podłożem jest warstwa poliestrowa PET (politereftalan etylenu), na którym znajdują się warstwy:

  • warstwa rozdzielająca silikonowa lub termotopliwego wosku,
  • warstwa lakieru chroniąca termonadruk przed ścieraniem i nadająca połysk,
  • warstwa aluminium lub pigmentu,
  • warstwa klejowa, która po rozgrzaniu powoduje wtopienie w podłoże.

Folie hot-stamping można podzielić na grupy:

  • folie metaliczne: srebrna, złota w różnych odcieniach oraz metaliczne kolorowe,
  • folie pigmentowe błyszczące lub matowe,
  • folie perłowe w różnych kolorach,
  • folie dyfrakcyjne, metaliczne posiadające mikrorowki tworzące siatkę dyfrakcyjną; folie te mogą posiadać jednolicie mieniącą się całą powierzchnię lub zawierać wzory holograficzne.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Złoto

Grafika

Przypisy

  1. R. Szczęsny, Materiałoznawstwo introligatorskie, Warszawa 1983, s. 144-154.
  2. Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo, Ossolineum 1986, s. 36-37.
  3. Folia hot-stamping, https://pl.wikipedia.org/wiki/Folia_hot-stamping
  4. G. Moessner, Buchbinder ABC, Bergisch Gladbach 1981, s. 82.

Autor: E.P.