Karolińskie oprawy: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "===Karolińskie oprawy=== ==Zobacz też== Indeks alfabetyczny <br> ==Grafika== <gallery> File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1 </gallery> ==Przypisy== # ----...") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | + | Oprawy powstałe w VIII-X w. na obszarze państwa frankijskiego (okres przedkaroliński), Imperium Karolińskiego (IX) w. oraz państw powstałych po jego rozpadzie (2 poł. IX-X w.), tj. dzisiejszej Francji, Niemiec, Austrii i Szwajcarii oraz Włoch. Ich produkcja związana była z klasztornymi benedyktynów, zaspokajającymi zapotrzebowanie na księgi liturgiczne i religijne dla tejże kongregacji oraz fundacji kościelnych. Do charakterystycznych cech materiałowo-technicznych opraw z tego okresu zalicza się okładziny z grubych desek dębowych, bukowych, topolowych i in., których rozmiary pokrywały się z blokiem; końcówki nici, którymi połączono składki bloku i okładziny niekiedy zwisały na zewnątrz; obleczenie wykonywano z grubej skóry owczej barwionej m.in. na brązowo lub szaro, jak również z drogocennych tkanin. W niektórych oprawach powyżej obu krańców grzbietu pozostawiano zaokrąglone, sterczące naddatki skóry, co nadawało woluminom specyficzny wygląd. Generalnie nie używano okuć i zapięć; ślady katenacji spotykane na niektórych woluminach pochodzą najprawdopodobniej z późniejszych stuleci. Dekoracja opraw skórzanych – o ile występuje – ma ubogą formę, ograniczoną do podziałów na geometryczne pola (np. rombowy wzór), wykonywanych rylcem. W ich obrębie wyciskano z małych tłoków motywy floralne (rozety, palmety, liście), zoomorficzne i fantastyczne, na ogół zamknięte w pierścieniu. Nie spotyka się natomiast wizerunków postaci ludzkich (jako wyjątek wymienia się wycisk z monety cesarza Ludwika Pobożnego, przed 840 r.). Zazwyczaj motywy te ukazywano w rozproszeniu i chaotycznie; znane są jednak oprawy dowodzące zamysłu kompozycyjnego introligatora: wyciski tłoków widnieją na przecięciu linii tworzących wzór rombowy, są regularnie rozmieszczone w ramie zwierciadła, bądź otaczają motyw widniejący w jego centrum. | |
| + | Do najcenniejszych i najokazalszych dzieł sztuki ery karolińskiej zalicza się liturgicznych ksiąg oprawy, wśród których wypracowano różne formuły dekoracji, tak pod względem formalnym, jak ideowym. Do antycznych wzorców →dyptyków cesarskich odwołują się oprawy, w których wyeksponowano reliefowe plakietki z kości słoniowej. Wśród nich wybija się arcydzieło plastyki – oprawa Ewangeliarza z Lorsch (pocz. IX w.) o pięciodzielnej kompozycji okładzin m.in. z wizerunkiem tronującej Maryi z Dzieciątkiem w asyście śś. Zachariasza i Jana Chrzciciela. Na ogół skromniejszą formę mają oprawy z pojedynczą, plakietową płaskorzeźbą w kości słoniowej widniejącą w centrum okładziny i otoczoną np. dekoracją złotniczą. Szczególnym bogactwem odznaczają się oprawy w typie „złotych kodeksów”, w tym ''Codex aureus'' z St. Emmeram z lat 70. IX w. z wizerunkiem ''Maiestas Domini'' i scenami religijnymi na złoconych i repusowanych blachach wysadzanych m.in. kamieniami szlachetnymi. | ||
| Linia 6: | Linia 7: | ||
[[Indeks alfabetyczny ]] <br> | [[Indeks alfabetyczny ]] <br> | ||
| + | [[Dyptyk]] <br> | ||
| + | [[Jezus Chrystus]] <br> | ||
| + | [[Kameryzowanie]] <br> | ||
| + | [[Liść]] <br> | ||
| + | [[Liturgicznych ksiąg oprawy]] <br> | ||
| + | [[Palmeta]] <br> | ||
| + | [[Rombowy wzór]] <br> | ||
| + | [[Rozeta]] <br> | ||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
| Linia 16: | Linia 25: | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
| − | # | + | # Kyriss 1961, s. 277-285; |
| + | # Steenbock 1965; | ||
| + | # EWOK 1971, szp. 1701; | ||
| + | # Szirmai 1999, s. 99-139; | ||
| + | # Macchi F. i L. 2002, s. 62-63; | ||
| + | # Ganz 2015. | ||
---- | ---- | ||
Autor: '''A.W.''' | Autor: '''A.W.''' | ||
Wersja z 19:55, 28 sie 2022
Oprawy powstałe w VIII-X w. na obszarze państwa frankijskiego (okres przedkaroliński), Imperium Karolińskiego (IX) w. oraz państw powstałych po jego rozpadzie (2 poł. IX-X w.), tj. dzisiejszej Francji, Niemiec, Austrii i Szwajcarii oraz Włoch. Ich produkcja związana była z klasztornymi benedyktynów, zaspokajającymi zapotrzebowanie na księgi liturgiczne i religijne dla tejże kongregacji oraz fundacji kościelnych. Do charakterystycznych cech materiałowo-technicznych opraw z tego okresu zalicza się okładziny z grubych desek dębowych, bukowych, topolowych i in., których rozmiary pokrywały się z blokiem; końcówki nici, którymi połączono składki bloku i okładziny niekiedy zwisały na zewnątrz; obleczenie wykonywano z grubej skóry owczej barwionej m.in. na brązowo lub szaro, jak również z drogocennych tkanin. W niektórych oprawach powyżej obu krańców grzbietu pozostawiano zaokrąglone, sterczące naddatki skóry, co nadawało woluminom specyficzny wygląd. Generalnie nie używano okuć i zapięć; ślady katenacji spotykane na niektórych woluminach pochodzą najprawdopodobniej z późniejszych stuleci. Dekoracja opraw skórzanych – o ile występuje – ma ubogą formę, ograniczoną do podziałów na geometryczne pola (np. rombowy wzór), wykonywanych rylcem. W ich obrębie wyciskano z małych tłoków motywy floralne (rozety, palmety, liście), zoomorficzne i fantastyczne, na ogół zamknięte w pierścieniu. Nie spotyka się natomiast wizerunków postaci ludzkich (jako wyjątek wymienia się wycisk z monety cesarza Ludwika Pobożnego, przed 840 r.). Zazwyczaj motywy te ukazywano w rozproszeniu i chaotycznie; znane są jednak oprawy dowodzące zamysłu kompozycyjnego introligatora: wyciski tłoków widnieją na przecięciu linii tworzących wzór rombowy, są regularnie rozmieszczone w ramie zwierciadła, bądź otaczają motyw widniejący w jego centrum.
Do najcenniejszych i najokazalszych dzieł sztuki ery karolińskiej zalicza się liturgicznych ksiąg oprawy, wśród których wypracowano różne formuły dekoracji, tak pod względem formalnym, jak ideowym. Do antycznych wzorców →dyptyków cesarskich odwołują się oprawy, w których wyeksponowano reliefowe plakietki z kości słoniowej. Wśród nich wybija się arcydzieło plastyki – oprawa Ewangeliarza z Lorsch (pocz. IX w.) o pięciodzielnej kompozycji okładzin m.in. z wizerunkiem tronującej Maryi z Dzieciątkiem w asyście śś. Zachariasza i Jana Chrzciciela. Na ogół skromniejszą formę mają oprawy z pojedynczą, plakietową płaskorzeźbą w kości słoniowej widniejącą w centrum okładziny i otoczoną np. dekoracją złotniczą. Szczególnym bogactwem odznaczają się oprawy w typie „złotych kodeksów”, w tym Codex aureus z St. Emmeram z lat 70. IX w. z wizerunkiem Maiestas Domini i scenami religijnymi na złoconych i repusowanych blachach wysadzanych m.in. kamieniami szlachetnymi.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Dyptyk
Jezus Chrystus
Kameryzowanie
Liść
Liturgicznych ksiąg oprawy
Palmeta
Rombowy wzór
Rozeta
Grafika
Obrazek 1
Przypisy
- Kyriss 1961, s. 277-285;
- Steenbock 1965;
- EWOK 1971, szp. 1701;
- Szirmai 1999, s. 99-139;
- Macchi F. i L. 2002, s. 62-63;
- Ganz 2015.
Autor: A.W.
