Teka: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "(teczka) (niem. Mappe, Adresse) Rodzaj futerału czy opakowania w postaci okładki, służący do przechowywania luźnych kart, dokumentów itp. Teka jest wytworem gala...") |
(→Teka) |
||
| (Nie pokazano 16 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | (teczka) (niem. Mappe, Adresse) | + | ==Teka== |
| − | Rodzaj futerału | + | (teczka) (niem. Mappe, Adresse) |
| + | |||
| + | Rodzaj futerału lub opakowania w postaci okładki, służący do przechowywania luźnych kart, dokumentów itp. Teka jest wytworem galanterii introligatorskiej. Teczka o najprostszej konstrukcji składa się z przełamanego arkusza kartonu lub dwóch okładek połączonych w grzbiecie, zwykle jednak teczki są zaopatrzone w klapy (skrzydełka) i zapięcie (tasiemka do związania, gumka). Teki specjalne mogą mieć konstrukcję kieszeniową albo formę pudła z klapą. | ||
| − | + | ===Teczka na dokumenty=== | |
| − | + | (ang. file folder) | |
| − | + | Miękkie teczki są wykonane z kartonu lub plastiku, twarde – z tektury, obleczone papierem, z płóciennymi grzbietami. Odmianą teczki jest skoroszyt, który posiada przy grzbiecie mechanizm służący do spinania przedziurkowanych luźnych kartek. | |
| + | |||
| + | ===Teka wydawnicza=== | ||
| + | Teki stanowiły także rodzaj oprawy wydawniczej dla luźnych druków, w szczególności grafik lub reprodukcji dzieł sztuki. Mogły być także wspólną okładką dla zestawu broszur. Teka wydawnicza była dekorowana podobnie jak okładka książki, zawierała tytulaturę dzieła, a na wyklejce często umieszczano spis części. | ||
| + | |||
| + | ===Teka na dyplom=== | ||
| + | Teki na dyplom były wyrobami luksusowymi, stanowiły ochronę wręczanych dyplomów, listów dziękczynnych itp. Zwykle oblekane skórą lub aksamitem i bogato dekorowane złoceniami, elementami reliefowymi, aplikacjami złotniczymi, itp. Wewnątrz były wyklejane szlachetnymi tkaninami (jedwab, mora) lub wykwintnymi papierami i zaopatrzone w sznureczek przeprowadzony wzdłuż grzbietu, służący do zamocowania dokumentu. Luksusowe teki powstawały we wiodących firmach introligatorskich, niejednokrotnie były projektowane przez profesjonalnych artystów i stanowiły wizytówkę możliwości artystycznych i technologicznych zakładu i umiejętności jego pracowników. | ||
| + | |||
| + | ===Teka na grafiki=== | ||
| + | Teki na grafiki były pudłami, zwykle o dużych rozmiarach i niewielkiej głębokości. Przechowywanie zbiorów grafik w tekach było popularne w XVIII-XIX wieku. Często teki przypominały swą formą księgi kodeksowe, miały zaokrąglone grzbiety a boki naśladowały krawędzie kart. Teki były konstruowane z wielu warstw sklejonej tektury lub z drewna. Obleczenie było skórzane, dekorowano je złoceniami. | ||
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
[[Indeks alfabetyczny]] <br> | [[Indeks alfabetyczny]] <br> | ||
| + | [[Galanteria introligatorska]] <br> | ||
| + | [[Futerał]] <br> | ||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
<gallery> | <gallery> | ||
| − | File: | + | File:Rutsch.JPG|Teka wydawnicza, wyk. Chrystian Rutsch. Fot. Barbara Mazurek |
| − | File: | + | File:485-dip.JPG|Luksusowa teka dyplomu, wyk. Jan Recmanik. Fot. Tomasz Kalarus |
| − | File: | + | File:485-dip-1.JPG|Luksusowa teka dyplomu, wnętrze. Wyk. Jan Recmanik. Fot. Tomasz Kalarus |
</gallery> | </gallery> | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
| − | # | + | # ''Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny'', Wrocław 1986, s. 161. |
---- | ---- | ||
Autor: '''E.P.''' | Autor: '''E.P.''' | ||
Aktualna wersja na dzień 17:49, 9 maj 2022
Spis treści
Teka
(teczka) (niem. Mappe, Adresse)
Rodzaj futerału lub opakowania w postaci okładki, służący do przechowywania luźnych kart, dokumentów itp. Teka jest wytworem galanterii introligatorskiej. Teczka o najprostszej konstrukcji składa się z przełamanego arkusza kartonu lub dwóch okładek połączonych w grzbiecie, zwykle jednak teczki są zaopatrzone w klapy (skrzydełka) i zapięcie (tasiemka do związania, gumka). Teki specjalne mogą mieć konstrukcję kieszeniową albo formę pudła z klapą.
Teczka na dokumenty
(ang. file folder)
Miękkie teczki są wykonane z kartonu lub plastiku, twarde – z tektury, obleczone papierem, z płóciennymi grzbietami. Odmianą teczki jest skoroszyt, który posiada przy grzbiecie mechanizm służący do spinania przedziurkowanych luźnych kartek.
Teka wydawnicza
Teki stanowiły także rodzaj oprawy wydawniczej dla luźnych druków, w szczególności grafik lub reprodukcji dzieł sztuki. Mogły być także wspólną okładką dla zestawu broszur. Teka wydawnicza była dekorowana podobnie jak okładka książki, zawierała tytulaturę dzieła, a na wyklejce często umieszczano spis części.
Teka na dyplom
Teki na dyplom były wyrobami luksusowymi, stanowiły ochronę wręczanych dyplomów, listów dziękczynnych itp. Zwykle oblekane skórą lub aksamitem i bogato dekorowane złoceniami, elementami reliefowymi, aplikacjami złotniczymi, itp. Wewnątrz były wyklejane szlachetnymi tkaninami (jedwab, mora) lub wykwintnymi papierami i zaopatrzone w sznureczek przeprowadzony wzdłuż grzbietu, służący do zamocowania dokumentu. Luksusowe teki powstawały we wiodących firmach introligatorskich, niejednokrotnie były projektowane przez profesjonalnych artystów i stanowiły wizytówkę możliwości artystycznych i technologicznych zakładu i umiejętności jego pracowników.
Teka na grafiki
Teki na grafiki były pudłami, zwykle o dużych rozmiarach i niewielkiej głębokości. Przechowywanie zbiorów grafik w tekach było popularne w XVIII-XIX wieku. Często teki przypominały swą formą księgi kodeksowe, miały zaokrąglone grzbiety a boki naśladowały krawędzie kart. Teki były konstruowane z wielu warstw sklejonej tektury lub z drewna. Obleczenie było skórzane, dekorowano je złoceniami.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Galanteria introligatorska
Futerał
Grafika
Teka wydawnicza, wyk. Chrystian Rutsch. Fot. Barbara Mazurek
Luksusowa teka dyplomu, wyk. Jan Recmanik. Fot. Tomasz Kalarus
Luksusowa teka dyplomu, wnętrze. Wyk. Jan Recmanik. Fot. Tomasz Kalarus
Przypisy
- Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny, Wrocław 1986, s. 161.
Autor: E.P.
