Restauracji styl: Różnice pomiędzy wersjami
Z Leksykon oprawoznawczy
(→Grafika) |
(→Zobacz też) |
||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | + | ==Restauracji styl== | |
| − | + | (niem. Stil der Restaurationszeit) | |
| − | * | + | * 1 Pojęcie dotyczące stylów zdobniczych, jakie rozpowszechniły się w angielskim introligatorstwie za rządów króla Karola II (lata 1649 [właściwie: 1660] – 1685). Na okres ten przypada rozkwit wyspiarskiego zdobnictwa opraw, objawiający się m.in. wysokim poziomem wykonawczym dzieł, niezwykłym bogactwem formalnym (all-over styl) obok dzieł o powściągliwszej dekoracji (rectangular styl), jak również częściową odrębnością wobec kontynentalnych nurtów w dekoracji introligatorskiej (cottage styl). Umiejętnością łączenia wpływów kontynentalnych z oryginalnymi pomysłami odznaczał się najwybitniejszy introligator angielski tego czasu, Samuel Mearne († 1683). |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| + | * 2 Pojęcie dotyczące stylu dekoracji opraw francuskich w okresie Restauracji rządów Burbonów (lata 1814 [ostatecznie: 1815] – 1830), zwłaszcza w początkowych latach (do ok. 1820). Obok wciąż żywych tradycji zdobnictwa klasycystycznego (klasycystyczne oprawy), a zwłaszcza empirowego (empirowe oprawy), w twórczości wiodących wówczas introligatorni paryskich – Bozérianów, Simierów, Purgolda i Thouveninów – upowszechniły się nowe materiały i techniki. Należało do nich m.in.: preferowanie skór w ciemniejszych kolorach (czarny, brunatny), wyodrębnianie garbów zwięzów na grzbietach, łączenie złoceń ze ślepymi wyciskami oraz częste używanie plakiet do dekoracji zwierciadeł. Zmienił się też repertuar ornamentów i motywów zdobniczych: preferowano m.in. akantowe lub akantoidalne wici, woluty i pojedyncze liście, za pomocą których tworzono kompozycje inspirowane stylami historycznymi (historyzujące oprawy); częstym rozwiązaniem było też łączenie narożnych motywów floralnych w narożach okładzin za pomocą zwielokrotnionych, złoconych linii. Ogromną popularność zyskały motywy wzorowane na sztuce gotyckiej, co doprowadziło do wykształcenia się stylu à la cathédrale opraw. Dokonania wymienionych warsztatów oraz ich naśladowców zasadniczo zmieniły oblicze francuskiego, a w ślad za nim europejskiego, introligatorstwa ery romantycznej (→romantyczne oprawy). | ||
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 12: | Linia 9: | ||
[[Indeks alfabetyczny ]] <br> | [[Indeks alfabetyczny ]] <br> | ||
[[All-over styl]] <br> | [[All-over styl]] <br> | ||
| − | [[ | + | [[À la cathédrale oprawy]] <br> |
[[Cottage styl]] <br> | [[Cottage styl]] <br> | ||
[[Empirowe oprawy]] <br> | [[Empirowe oprawy]] <br> | ||
| Linia 19: | Linia 16: | ||
[[Rectangular styl]] <br> | [[Rectangular styl]] <br> | ||
[[Romantyczne oprawy]] <br> | [[Romantyczne oprawy]] <br> | ||
| − | |||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
| Linia 35: | Linia 31: | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
| − | # | + | # Birkenmajer 1930, s. 194-216; |
| − | # | + | # EWOK 1971, szp. 1499, 2161-2162, 2338 i in.; |
| + | # Devaux 1977, s. 224-250; | ||
| + | # Nixon 1978, kat. 32-47; | ||
| + | # von Arnim 1992 kat. 167, 169-170, 175-178 i in.; | ||
| + | # Nixon, Foot 1992, s. 62-79; | ||
| + | # Devauchelle 1995, s. 176-181; | ||
| + | # Macchi F. i L. 2002, s. 395-396, 437, 462-463 i in. | ||
---- | ---- | ||
Autor: '''A.W.''' | Autor: '''A.W.''' | ||
Aktualna wersja na dzień 11:23, 7 maj 2022
Spis treści
Restauracji styl
(niem. Stil der Restaurationszeit)
- 1 Pojęcie dotyczące stylów zdobniczych, jakie rozpowszechniły się w angielskim introligatorstwie za rządów króla Karola II (lata 1649 [właściwie: 1660] – 1685). Na okres ten przypada rozkwit wyspiarskiego zdobnictwa opraw, objawiający się m.in. wysokim poziomem wykonawczym dzieł, niezwykłym bogactwem formalnym (all-over styl) obok dzieł o powściągliwszej dekoracji (rectangular styl), jak również częściową odrębnością wobec kontynentalnych nurtów w dekoracji introligatorskiej (cottage styl). Umiejętnością łączenia wpływów kontynentalnych z oryginalnymi pomysłami odznaczał się najwybitniejszy introligator angielski tego czasu, Samuel Mearne († 1683).
- 2 Pojęcie dotyczące stylu dekoracji opraw francuskich w okresie Restauracji rządów Burbonów (lata 1814 [ostatecznie: 1815] – 1830), zwłaszcza w początkowych latach (do ok. 1820). Obok wciąż żywych tradycji zdobnictwa klasycystycznego (klasycystyczne oprawy), a zwłaszcza empirowego (empirowe oprawy), w twórczości wiodących wówczas introligatorni paryskich – Bozérianów, Simierów, Purgolda i Thouveninów – upowszechniły się nowe materiały i techniki. Należało do nich m.in.: preferowanie skór w ciemniejszych kolorach (czarny, brunatny), wyodrębnianie garbów zwięzów na grzbietach, łączenie złoceń ze ślepymi wyciskami oraz częste używanie plakiet do dekoracji zwierciadeł. Zmienił się też repertuar ornamentów i motywów zdobniczych: preferowano m.in. akantowe lub akantoidalne wici, woluty i pojedyncze liście, za pomocą których tworzono kompozycje inspirowane stylami historycznymi (historyzujące oprawy); częstym rozwiązaniem było też łączenie narożnych motywów floralnych w narożach okładzin za pomocą zwielokrotnionych, złoconych linii. Ogromną popularność zyskały motywy wzorowane na sztuce gotyckiej, co doprowadziło do wykształcenia się stylu à la cathédrale opraw. Dokonania wymienionych warsztatów oraz ich naśladowców zasadniczo zmieniły oblicze francuskiego, a w ślad za nim europejskiego, introligatorstwa ery romantycznej (→romantyczne oprawy).
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
All-over styl
À la cathédrale oprawy
Cottage styl
Empirowe oprawy
Historyzujące oprawy
Klasycystyczne oprawy
Rectangular styl
Romantyczne oprawy
Grafika
Oprawa w stylu Restauracji (1) - cottage styl, Anglia, lata 60. XVII w.,repr. wg: Sotheby's New York, November 1, 1995
Oprawa w stylu Restauracji (2), René Simier starszy, Paryż, ok. 1820, fot. wg: von Arnim 1992
Przypisy
- Birkenmajer 1930, s. 194-216;
- EWOK 1971, szp. 1499, 2161-2162, 2338 i in.;
- Devaux 1977, s. 224-250;
- Nixon 1978, kat. 32-47;
- von Arnim 1992 kat. 167, 169-170, 175-178 i in.;
- Nixon, Foot 1992, s. 62-79;
- Devauchelle 1995, s. 176-181;
- Macchi F. i L. 2002, s. 395-396, 437, 462-463 i in.
Autor: A.W.
