Owocu granatu wzór: Różnice pomiędzy wersjami

Aktualna wersja na dzień 06:20, 6 maj 2022

Spis treści

1 Owocu granatu wzór
2 Zobacz też
3 Grafika
4 Przypisy

Owocu granatu wzór

(nieprawidłowo zwany również: pędu ruty wzór) (fr. motif de grenade)

Jeden z najbardziej popularnych ornamentów w późnogotyckim zdobnictwie introligatorskim od około poł. XV do 1 ćw. XVI w. Wywodzi się z orientalizujących tkanin włoskich XV w. o dekoracji opartej na zmultiplikowanym motywie owocu granatu w centrum stylizowanego kwiatu róży o 5 lub 7 płatkach (zazwyczaj z dodatkowymi, drobniejszymi elementami floralnymi). Tkaniny te były prawdopodobnie masowo eksportowane na płn. od Alp, gdzie wykorzystywano je m.in. na szaty liturgiczne (np. ornaty) i do dekoracji ścian wnętrz mieszkalnych (co ukazują niezliczone dzieła malarstwa gotyckiego). Pod wpływem zdobnictwa tkackiego wzór ten przeniknął m.in. do malarstwa ściennego, a około połowy XV w. także do introligatorstwa, czemu sprzyjał pokrewny – płaszczyznowy – charakter dekoracji tkanin i okładzin opraw. Jednakże ze względu na odmienność techniki tworzenia dekoracji introligatorskiej (za pomocą relatywnie nielicznych tłoków) uległ on silnemu uproszczeniu i schematyzacji. Polegało to na naprzeciwległym (u góry i u dołu) wyciśnięciu tłokiem pojedynczego elementu wzoru o kształcie łuku w ośli grzbiet, a następnie wyciśnięciu w wewnętrznym polu motywu owocu granatu lub gotyckiego kwiatonu. Zwielokrotnione w ten sposób elementy tworzyły całą kompozycję, znakomicie nadającą się do ozdoby zwierciadeł okładzin. Taki ornament, jako bardzo efektowny i modny, a zarazem względnie prosty w wykonaniu, zyskał wielką popularność wśród zachodnioeuropejskich, w tym zwłaszcza niemieckich, introligatorów. Niewątpliwie przyczyniły się do tego tzw. kobergerowskie oprawy, których zwierciadła dekorowano o. g. w. wedle ujednoliconego schematu. Pod wpływem niemieckim wzór ten zyskał sporą popularność w Polsce, gdzie od 3-4 ćw. XV w. stosowali go introligatorzy w każdym większym ośrodku (Kraków, Gdańsk, Poznań). Rozpowszechnienie w. o. g. doprowadziło do ukształtowania się wielu jego wariantów: od dość skomplikowanych kompozycji, wyciskanych ze starannie opracowanych tłoków, do kompozycji prymitywnych i skrajnie uproszczonych. Szczególnie uwidacznia się to w formie łuków tworzących linearną dominantę kompozycji: z ich linii wyodrębniano pączki lub listki o różnorakiej formie, inspirowane dekoracją architektoniczną (tzw. żabkami). Cecha ta dała asumpt niektórym dawnym badaczom niemieckim (Paul Schwenke, Ilse Schunke) do określenia całego wzoru jako →pędu ruty, co zresztą jest odrzucane przez innych tamtejszych tegumentologów (np. Ziesche, Becker, Karpp-Jacottet, von Rabenau). Istotną innowacją było wprowadzenie w warsztatach kobergerowskich plakiet/drewnianych klocków z segmentem wzoru, co przyspieszało pokrycie nim całego zwierciadła. Charakterystyczną grupę stanowią też tłoki, których kształt naśladuje gotyckie łuki architektoniczne: takimi narzędziami można było tworzyć o. g. w., ale też naśladownictwa fryzów na budowlach lub motywy baldachimów na oprawach o architektonicznej dekoracji. Segmenty w. o. g. ukazywano też w kompartymentach grzbietów. Od pocz. XVI w. obserwuje się proces stopniowego wypierania o. g. w. przez nowatorskie ornamenty renesansowe; w wielu przypadkach był on też przekształcany (np. poprzez upodobnienie łuku do wici akantowej lub stykających się wolut). Mimo tego, aż do 2 ćw. XVI w. kompletne w. o. g. bądź łuki tworzące segmenty tego wzoru pojawiały się na oprawach wśród nowatorskich ornamentów. W późniejszych stuleciach wzór ten całkowicie zamarł. Niemniej w XIX-XXI w. jest niekiedy przywoływany w dekoracji opraw historyzujących.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Kobergerowskie oprawy
Kwiaton
Łuk w ośli grzbiet
Owoc granatu
Pęd ruty
Pędu ruty wzór

Grafika

Tkanina włoska dekorowana wzorem owocu granatu, użyta jako materiał ornatu polskiego z ok. 1500 r.
Przykład wzoru owocu granatu na oprawie krakowskiej z 3 ćw. XV w., Biblioteka Jagiellońska, fot. A. Wagner
Przykład wzoru owocu granatu na oprawie krakowskiej z 3 ćw. XV w., Biblioteka Jagiellońska, fot. A. Wagner
Przykład wzoru owocu granatu na oprawie prawdopodobnie śląskiej z ok. 1500 r., Biblioteka Raczyńskich w Poznaniu, fot. A. Wagner
Przykład wzoru owocu granatu na oprawie gdańskiej z ok. 1500 r., PAN Biblioteka Gdańska, fot. A. Wagner
Przykład wzoru owocu granatu na oprawie tzw. kobergerowskiej z końca XV w., Biblioteka Towarzystwa Naukowego Płockiego, fot. G. Szumlicka-Rychlik
Przykład wzoru owocu granatu na oprawie tzw. kobergerowskiej z końca XV w., B OO. Karmelitów na Piasku, Kraków, fot. wg Sułecki 2015
Przykład użycia wzoru owocu granatu jako dekoracji kompartymentów na oprawie późnogotyckiej z ok. 1500 r.; Biblioteka Towarzystwa Naukowego Płockiego, fot. G. Szumlicka-Rychlik
Przykład nietypowego użycia tłoka z łukiem w ośli grzbiet w dekoracji architektonicznej na oprawie Introligatora IC, Kraków, kon. XV w.; Biblioteka WSD we Włocławku, fot. A. Wagner
Segment wzoru owocu granatu jako dekoracja wyciskana z małego tłoka na oprawie gotyckiej z kon. XV w., Biblioteka Raczyńskich w Poznaniu, fot. A. Wagner
Przykład późnego zastosowania wzoru owocu granatu na krakowskiej oprawie z ok. 1520 r.; Biblioteka Jagiellońska, fot. A. Wagner
Przykład przekształconego wzoru owocu granatu na oprawie renesansowej z l. 30. XVI w.; Biblioteka Towarzystwa Naukowego Płockiego, fot. A. Wagner

Przypisy

Schreiber 1948, szp. 1369;
EWOK 1971, szp. 1697, 1753;
Lewicka-Kamińska 1974, s. 266;
Ziesche, Becker 1977, s. 15, 37-38;
Lewicka-Kamińska 1980, s. 4, 7-8;
Lindberg 1985 II, s. 72-73, il. 16;
Hohl 1996, s. 57-59;
Karpp-Jacottet, von Rabenau 2000, s. 19-20;
Tondel 2007, il. na s. 160-161;
von Rabenau 2015, s. 7;
Wagner, Madajewska, Mazerska 2018, nr kat/tabl. 7-8, 11.

Autor: A.W.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 ==Owocu granatu wzór==
+(nieprawidłowo zwany również: pędu ruty wzór) (fr. motif de grenade)
-(nieprawidłowo zwany również: →pędu ruty wzór) jeden z najbardziej popularnych ornamentów w późnogotyckim zdobnictwie introligatorskim od około poł. XV do 1 ćw. XVI w. Wywodzi się z orientalizujących tkanin włoskich XV w. o dekoracji opartej na zmultiplikowanym motywie →owocu granatu w centrum stylizowanego kwiatu róży o 5 lub 7 płatkach (zazwyczaj z dodatkowymi, drobniejszymi elementami floralnymi). Tkaniny te były prawdopodobnie masowo eksportowane na płn. od Alp, gdzie wykorzystywano je m.in. na szaty liturgiczne (np. ornaty) i do dekoracji ścian wnętrz mieszkalnych (co ukazują niezliczone dzieła malarstwa gotyckiego). Pod wpływem zdobnictwa tkackiego wzór ten przeniknął m.in. do malarstwa ściennego, a około połowy XV w. także do introligatorstwa, czemu sprzyjał pokrewny – płaszczyznowy – charakter dekoracji tkanin i okładzin opraw. Jednakże ze względu na odmienność techniki tworzenia dekoracji introligatorskiej (za pomocą nielicznych tłoków) uległ on silnemu uproszczeniu i schematyzacji. Polegało to na naprzeciwległym (u góry i u dołu) wyciśnięciu tłokiem pojedynczego elementu wzoru o kształcie zbliżonym do tzw. łuku w ośli grzbiet, a następnie wyciśnięciu w wewnętrznym polu motywu owocu granatu lub gotyckiego kwiatonu. Zwielokrotnione w ten sposób elementy tworzyły całą kompozycję, znakomicie nadającą się do ozdoby zwierciadeł okładzin. Taki ornament, jako bardzo efektowny i modny, a zarazem względnie prosty w wykonaniu, zyskał wielką popularność wśród zachodnioeuropejskich, w tym zwłaszcza niemieckich, introligatorów. Niewątpliwie przyczyniły się do tego tzw. →kobergerowskie oprawy, których zwierciadła dekorowano o. g. w. wedle ujednoliconego schematu. Pod wpływem niemieckim wzór ten zyskał sporą popularność w Polsce, gdzie od 3-4 ćw. XV w. stosowali go introligatorzy w każdym większym ośrodku (Kraków, Gdańsk, Poznań). Rozpowszechnienie w. o. g. przyczyniło się do ukształtowania się wielu jego wariantów: od dość skomplikowanych kompozycji, wyciskanych ze starannie opracowanych tłoków, do kompozycji prymitywnych i skrajnie uproszczonych. Szczególnie uwidacznia się to w formie łuków tworzących linearną dominantę kompozycji: z ich linii wyodrębniano pączki lub listki o różnorakiej formie, inspirowane dekoracją architektoniczną (tzw. żabkami). Ta cecha dała asumpt niektórym dawnym badaczom niemieckim do określenia całego wzoru jako →pędu ruty. Istotną innowacją było wprowadzenie w warsztatach kobergerowskich plakiet/drewnianych klocków z segmentem wzoru, co przyspieszało pokrycie nim całego zwierciadła. Charakterystyczną grupę stanowią też tłoki, których kształt naśladuje gotyckie łuki architektoniczne: takimi narzędziami można było tworzyć o. g. w., ale też naśladownictwa fryzów na budowlach lub motywy baldachimów na oprawach o →architektonicznej dekoracji. Miarą popularności w o. g. stało się też ukazywanie jego segmentów w kompartymentach grzbietów. Od pocz. XVI w. obserwuje się proces stopniowego wypierania o. g. w. przez nowatorskie ornamenty renesansowe; w wielu przypadkach był on też przekształcany (np. poprzez upodobnienie łuku do wici akantowej lub stykających się wolut). Mimo tego, aż do 2 ćw. XVI w. kompletne w. o. g. bądź łuki tworzące segmenty tego wzoru pojawiały się na oprawach wśród nowatorskich ornamentów. W introligatorstwie nowożytnym wzór ten całkowicie zamarł.
+Jeden z najbardziej popularnych ornamentów w późnogotyckim zdobnictwie introligatorskim od około poł. XV do 1 ćw. XVI w. Wywodzi się z orientalizujących tkanin włoskich XV w. o dekoracji opartej na zmultiplikowanym motywie owocu granatu w centrum stylizowanego kwiatu róży o 5 lub 7 płatkach (zazwyczaj z dodatkowymi, drobniejszymi elementami floralnymi). Tkaniny te były prawdopodobnie masowo eksportowane na płn. od Alp, gdzie wykorzystywano je m.in. na szaty liturgiczne (np. ornaty) i do dekoracji ścian wnętrz mieszkalnych (co ukazują niezliczone dzieła malarstwa gotyckiego). Pod wpływem zdobnictwa tkackiego wzór ten przeniknął m.in. do malarstwa ściennego, a około połowy XV w. także do introligatorstwa, czemu sprzyjał pokrewny – płaszczyznowy – charakter dekoracji tkanin i okładzin opraw. Jednakże ze względu na odmienność techniki tworzenia dekoracji introligatorskiej (za pomocą relatywnie nielicznych tłoków) uległ on silnemu uproszczeniu i schematyzacji. Polegało to na naprzeciwległym (u góry i u dołu) wyciśnięciu tłokiem pojedynczego elementu wzoru o kształcie łuku w ośli grzbiet, a następnie wyciśnięciu w wewnętrznym polu motywu owocu granatu lub gotyckiego kwiatonu. Zwielokrotnione w ten sposób elementy tworzyły całą kompozycję, znakomicie nadającą się do ozdoby zwierciadeł okładzin. Taki ornament, jako bardzo efektowny i modny, a zarazem względnie prosty w wykonaniu, zyskał wielką popularność wśród zachodnioeuropejskich, w tym zwłaszcza niemieckich, introligatorów. Niewątpliwie przyczyniły się do tego tzw. kobergerowskie oprawy, których zwierciadła dekorowano o. g. w. wedle ujednoliconego schematu. Pod wpływem niemieckim wzór ten zyskał sporą popularność w Polsce, gdzie od 3-4 ćw. XV w. stosowali go introligatorzy w każdym większym ośrodku (Kraków, Gdańsk, Poznań). Rozpowszechnienie w. o. g. doprowadziło do ukształtowania się wielu jego wariantów: od dość skomplikowanych kompozycji, wyciskanych ze starannie opracowanych tłoków, do kompozycji prymitywnych i skrajnie uproszczonych. Szczególnie uwidacznia się to w formie łuków tworzących linearną dominantę kompozycji: z ich linii wyodrębniano pączki lub listki o różnorakiej formie, inspirowane dekoracją architektoniczną (tzw. żabkami). Cecha ta dała asumpt niektórym dawnym badaczom niemieckim (Paul Schwenke, Ilse Schunke) do określenia całego wzoru jako →pędu ruty, co zresztą jest odrzucane przez innych tamtejszych tegumentologów (np. Ziesche, Becker, Karpp-Jacottet, von Rabenau). Istotną innowacją było wprowadzenie w warsztatach kobergerowskich plakiet/drewnianych klocków z segmentem wzoru, co przyspieszało pokrycie nim całego zwierciadła. Charakterystyczną grupę stanowią też tłoki, których kształt naśladuje gotyckie łuki architektoniczne: takimi narzędziami można było tworzyć o. g. w., ale też naśladownictwa fryzów na budowlach lub motywy baldachimów na oprawach o architektonicznej dekoracji. Segmenty w. o. g. ukazywano też w kompartymentach grzbietów. Od pocz. XVI w. obserwuje się proces stopniowego wypierania o. g. w. przez nowatorskie ornamenty renesansowe; w wielu przypadkach był on też przekształcany (np. poprzez upodobnienie łuku do wici akantowej lub stykających się wolut). Mimo tego, aż do 2 ćw. XVI w. kompletne w. o. g. bądź łuki tworzące segmenty tego wzoru pojawiały się na oprawach wśród nowatorskich ornamentów. W późniejszych stuleciach wzór ten całkowicie zamarł. Niemniej w XIX-XXI w. jest niekiedy przywoływany w dekoracji opraw historyzujących.
+==Zobacz też==
+[[Indeks alfabetyczny]] <br>
+[[Kobergerowskie oprawy]] <br>
+[[Kwiaton]] <br>
+[[Łuk w ośli grzbiet]] <br>
+[[Owoc granatu]] <br>
+[[Pęd ruty]] <br>
+[[Pędu ruty wzór]] <br>
 ==Grafika==
@@ Linia 10: / Linia 19: @@
 File:Wog.2.jpg| Przykład wzoru owocu granatu na oprawie krakowskiej z 3 ćw. XV w., Biblioteka Jagiellońska, fot. A. Wagner
 File:Wog.3.jpg|Przykład wzoru owocu granatu na oprawie krakowskiej z 3 ćw. XV w., Biblioteka Jagiellońska, fot. A. Wagner
-File:Wog.4.JPG|Przykład wzoru owocu granatu na oprawie prawdopodobnie śląskiej z ok. 1500 r., Biblioteka raczyńskich w Poznaniu, fot. A. Wagner
+File:Wog.4.JPG|Przykład wzoru owocu granatu na oprawie prawdopodobnie śląskiej z ok. 1500 r., Biblioteka Raczyńskich w Poznaniu, fot. A. Wagner
 File:Wog.6.JPG|Przykład wzoru owocu granatu na oprawie gdańskiej z ok. 1500 r., PAN Biblioteka Gdańska, fot. A. Wagner
 File:Wog.7.JPG|Przykład wzoru owocu granatu na oprawie tzw. kobergerowskiej z końca XV w., Biblioteka Towarzystwa Naukowego Płockiego, fot. G. Szumlicka-Rychlik
-File:Wog.8.JPG| Przykład użycia wzoru owocu granatu jako dekoracji kompartymentów na oprawie późnogotyckiej z ok. 1500 r.; Biblioteka Towarzystwa Naukowego Płockiego, fot. G. szumlicka-Rychlik
+Plik:Owocu granatu wzór1, Sułecki 2015, il. 5.jpg | Przykład wzoru owocu granatu na oprawie tzw. kobergerowskiej z końca XV w., B OO. Karmelitów na Piasku, Kraków, fot. wg Sułecki 2015
+File:Wog.8.JPG| Przykład użycia wzoru owocu granatu jako dekoracji kompartymentów na oprawie późnogotyckiej z ok. 1500 r.; Biblioteka Towarzystwa Naukowego Płockiego, fot. G. Szumlicka-Rychlik
 File:Wog.9.JPG| Przykład nietypowego użycia tłoka z łukiem w ośli grzbiet w dekoracji architektonicznej na oprawie Introligatora IC, Kraków, kon. XV w.; Biblioteka WSD we Włocławku, fot. A. Wagner
-File:
+Plik:Owocu granatu wzór 2.jpg|Segment wzoru owocu granatu jako dekoracja wyciskana z małego tłoka na oprawie gotyckiej z kon. XV w., Biblioteka Raczyńskich w Poznaniu, fot. A. Wagner
+File:Wog.10.jpg|Przykład późnego zastosowania wzoru owocu granatu na krakowskiej oprawie z ok. 1520 r.; Biblioteka Jagiellońska, fot. A. Wagner
+File:Wog.11.JPG|Przykład przekształconego wzoru owocu granatu na oprawie renesansowej z l. 30. XVI w.; Biblioteka Towarzystwa Naukowego Płockiego, fot. A. Wagner
+</gallery>
+==Przypisy==
+# Schreiber 1948, szp. 1369;
+# EWOK 1971, szp. 1697, 1753;
+# Lewicka-Kamińska 1974, s. 266;
+# Ziesche, Becker 1977, s. 15, 37-38;
+# Lewicka-Kamińska 1980, s. 4, 7-8;
+# Lindberg 1985 II, s. 72-73, il. 16;
+# Hohl 1996, s. 57-59;
+# Karpp-Jacottet, von Rabenau 2000, s. 19-20;
+# Tondel 2007, il. na s. 160-161;
+# von Rabenau 2015, s. 7;
+# Wagner, Madajewska, Mazerska 2018, nr kat/tabl. 7-8, 11.
+----
+Autor: '''A.W.'''

Owocu granatu wzór: Różnice pomiędzy wersjami

Aktualna wersja na dzień 06:20, 6 maj 2022

Spis treści