Identyfikacja oprawy: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Zobacz też)
 
(Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 
==Identyfikacja oprawy==
 
==Identyfikacja oprawy==
(fr. identification des reliures)
+
(atrybucja) (fr. identification des reliures)
  
Fundamentalne wyzwanie stojące przed tegumentologami i bibliotekarzami w praktyce badawczej i inwentaryzatorskiej (zob.opis oprawy). Obejmuje w pierwszej kolejności i. materiałów oraz technik użytych do wykonania i dekoracji oprawy. Równie istotne jest możliwie precyzyjne określenie czasu i miejsca powstania dzieła (kraj, ośrodek miejski bądź pozamiejski – głównie klasztorny) oraz atrybucja czyli ustalenie wykonawcy/producenta dzieła, rozumianego jako introligator lub wytwórnia. Trafna i. o. wymaga interdyscyplinarnej wiedzy i doświadczenia praktycznego w analizie oryginalnych artefaktów. Pierwsza z nich obejmuje głównie nauki humanistyczne, jak historia polityczna i gospodarza, nauki pomocnicze historii (paleo- i neografia, heraldyka, genealogia) oraz szeroko rozumiana bibliologia (bibliotekoznawstwo, kodykologia, dzieje drukarstwa, papiernictwa). Ogromną rolę odgrywa też wiedza historyczno- artystyczna (zwłaszcza z zakresu ewolucji stylów, ikonografii świeckiej i religijnej, ornamentyki oraz materiałów i technik zdobniczych w różnych dziedzinach rzemiosła artystycznego), jak również specyficzny zakres wiedzy konserwatorskiej (np. materiałoznawstwo). Sprawne dokonywanie i. o., tak w wymiarze indywidualnym, jak i całego środowiska naukowo-bibliotekarskiego, stanowi punkt wyjścia dla odtworzenia historii introligatorstwa jako ważnej dziedziny rzemiosła artystycznego i dawnej produkcji przemysłowej.
+
Fundamentalne wyzwanie stojące przed tegumentologami i bibliotekarzami w praktyce badawczej i inwentaryzatorskiej (zob.opis oprawy, katalogowanie opraw). Obejmuje w pierwszej kolejności i. materiałów oraz technik użytych do wykonania i dekoracji oprawy. Równie istotne jest możliwie precyzyjne określenie czasu i miejsca powstania dzieła (kraj, ośrodek miejski bądź pozamiejski – głównie klasztorny) oraz atrybucja czyli ustalenie wykonawcy/producenta dzieła, rozumianego jako introligator lub wytwórnia. Trafna i. o. wymaga interdyscyplinarnej wiedzy i doświadczenia praktycznego w analizie oryginalnych artefaktów. Pierwsza z nich obejmuje głównie nauki humanistyczne, jak historia polityczna i gospodarcza, nauki pomocnicze historii (paleo- i neografia, heraldyka, genealogia) oraz szeroko rozumiana bibliologia (bibliotekoznawstwo, kodykologia, dzieje drukarstwa, papiernictwa). Ogromną rolę odgrywa też wiedza historyczno- artystyczna (zwłaszcza z zakresu ewolucji stylów, ikonografii świeckiej i religijnej, ornamentyki oraz materiałów i technik zdobniczych w różnych dziedzinach rzemiosła artystycznego), jak również specyficzny zakres wiedzy konserwatorskiej (np. materiałoznawstwo). Sprawne dokonywanie i. o., tak w wymiarze indywidualnym, jak i całego środowiska naukowo-bibliotekarskiego, stanowi punkt wyjścia dla odtworzenia historii introligatorstwa jako ważnej dziedziny rzemiosła artystycznego i dawnej produkcji przemysłowej.
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
  
 
[[Indeks alfabetyczny]] <br>
 
[[Indeks alfabetyczny]] <br>
 +
[[Bazy opraw]] <br>
 +
[[Katalogowanie opraw]] <br>
 
[[Opis oprawy ]] <br>
 
[[Opis oprawy ]] <br>
 
+
[[Przerysy opraw ]] <br>
==Grafika==
+
 
+
<gallery>
+
File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1
+
 
+
 
+
</gallery>
+
  
 
==Przypisy==
 
==Przypisy==
  
#  
+
# Goldschmith 1928, s. 3-13;
 +
# Fischer, 1937, s. …;
 +
# Birkenmajer 1951, s. 105-121;
 +
# Schmidt-Künsemüller 1959, s. 329-335;
 +
# Goldschmidt 1967, t. 1, s. 116-126;
 +
# Schunke 1968, s. 522-529;
 +
# Schunke 1977;
 +
# Czekajewska-Jędrusik 1980, s. 69-90;
 +
# Ottermann 1997, s. 325-331;
 +
# von Rabenau 2005 II, s. 99-141;
 +
# Foot 2004 s. 13-29;
 +
# Wagner 2007, s. 109-118;
 +
# Biały 2009, s. 119-136;
 +
# Biały 2010, s. 160-176;
 +
# Miller 2010;
 +
# Karlak, Łabuz 2015, s. 327-343;
 +
# Pronobis-Gajdzis 2015, s. 345-364;
 +
# Chlebus 2015, s. 365-390;
 +
# Chlebus 2016 III, s. 199-219.   
  
 
----
 
----
 
Autor: '''A.W.'''
 
Autor: '''A.W.'''

Aktualna wersja na dzień 15:51, 15 kwi 2022

Identyfikacja oprawy

(atrybucja) (fr. identification des reliures)

Fundamentalne wyzwanie stojące przed tegumentologami i bibliotekarzami w praktyce badawczej i inwentaryzatorskiej (zob.opis oprawy, katalogowanie opraw). Obejmuje w pierwszej kolejności i. materiałów oraz technik użytych do wykonania i dekoracji oprawy. Równie istotne jest możliwie precyzyjne określenie czasu i miejsca powstania dzieła (kraj, ośrodek miejski bądź pozamiejski – głównie klasztorny) oraz atrybucja czyli ustalenie wykonawcy/producenta dzieła, rozumianego jako introligator lub wytwórnia. Trafna i. o. wymaga interdyscyplinarnej wiedzy i doświadczenia praktycznego w analizie oryginalnych artefaktów. Pierwsza z nich obejmuje głównie nauki humanistyczne, jak historia polityczna i gospodarcza, nauki pomocnicze historii (paleo- i neografia, heraldyka, genealogia) oraz szeroko rozumiana bibliologia (bibliotekoznawstwo, kodykologia, dzieje drukarstwa, papiernictwa). Ogromną rolę odgrywa też wiedza historyczno- artystyczna (zwłaszcza z zakresu ewolucji stylów, ikonografii świeckiej i religijnej, ornamentyki oraz materiałów i technik zdobniczych w różnych dziedzinach rzemiosła artystycznego), jak również specyficzny zakres wiedzy konserwatorskiej (np. materiałoznawstwo). Sprawne dokonywanie i. o., tak w wymiarze indywidualnym, jak i całego środowiska naukowo-bibliotekarskiego, stanowi punkt wyjścia dla odtworzenia historii introligatorstwa jako ważnej dziedziny rzemiosła artystycznego i dawnej produkcji przemysłowej.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Bazy opraw
Katalogowanie opraw
Opis oprawy
Przerysy opraw

Przypisy

  1. Goldschmith 1928, s. 3-13;
  2. Fischer, 1937, s. …;
  3. Birkenmajer 1951, s. 105-121;
  4. Schmidt-Künsemüller 1959, s. 329-335;
  5. Goldschmidt 1967, t. 1, s. 116-126;
  6. Schunke 1968, s. 522-529;
  7. Schunke 1977;
  8. Czekajewska-Jędrusik 1980, s. 69-90;
  9. Ottermann 1997, s. 325-331;
  10. von Rabenau 2005 II, s. 99-141;
  11. Foot 2004 s. 13-29;
  12. Wagner 2007, s. 109-118;
  13. Biały 2009, s. 119-136;
  14. Biały 2010, s. 160-176;
  15. Miller 2010;
  16. Karlak, Łabuz 2015, s. 327-343;
  17. Pronobis-Gajdzis 2015, s. 345-364;
  18. Chlebus 2015, s. 365-390;
  19. Chlebus 2016 III, s. 199-219.

Autor: A.W.