Meander: Różnice pomiędzy wersjami
(→Grafika) |
(→Meander) |
||
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Meander== | ==Meander== | ||
| − | (także: à la grecque dekoracja) | + | (także: à la grecque dekoracja) (ang. Greek key design; fr. à la grecque décoration, méandre, niem. Mäander) |
| − | (ang. Greek key design; fr. à la grecque | + | |
| − | Wywodzący się z ery prehistorycznej, lecz rozpowszechniony w antyku greckim, ornament pasowy w formie linii lub listwy załamującej się w regularnych odstępach pod kątem prostym. Na oprawach książkowych jego proste formy, wyciskane z tłoka, pojawiły się w romanizmie (2 poł. XII w.). Ponownie zaczął pojawiać się w obramieniach okładzin na oprawach późnorokokowych z 3-4 ćw. XVIII w., na których swą geometrycznością przełamuje wybujałą ornamentykę rocaille. Szczególną popularność, dla której podłożem była fascynacja sztuką grecką, zyskał w introligatorstwie klasycystycznym i empirowym. Był jednym z ulubionych ornamentów, którymi obramiano zwierciadło, występując samodzielnie lub w sąsiedztwie np. palmetowego ornamentu. Jego linearne i prostokątne formy chętnie łączono w krótkich, naprzemiennych odcinkach z elementami kolistymi (np. cekinowym ornamentem). | + | Wywodzący się z ery prehistorycznej, lecz rozpowszechniony w antyku greckim, ornament pasowy w formie linii lub listwy załamującej się w regularnych odstępach pod kątem prostym. Na oprawach książkowych jego proste formy, wyciskane z tłoka, pojawiły się w romanizmie (2 poł. XII w.). Ponownie zaczął pojawiać się w obramieniach okładzin na oprawach późnorokokowych z 3-4 ćw. XVIII w., na których swą geometrycznością przełamuje wybujałą ornamentykę rocaille. Szczególną popularność, dla której podłożem była fascynacja sztuką grecką, zyskał w introligatorstwie klasycystycznym i empirowym. Był jednym z ulubionych ornamentów, którymi obramiano zwierciadło, występując samodzielnie lub w sąsiedztwie np. palmetowego ornamentu. Jego linearne i prostokątne formy chętnie łączono w krótkich, naprzemiennych odcinkach z elementami kolistymi (np. cekinowym ornamentem). |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 29: | Linia 28: | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
| + | # EWOK 1971, szp. 1499; | ||
# Devaux 1977, s. 200; | # Devaux 1977, s. 200; | ||
# Culot 1979, tabl. tab. II/il. 19-22, XVI-XVII, XXII; | # Culot 1979, tabl. tab. II/il. 19-22, XVI-XVII, XXII; | ||
Aktualna wersja na dzień 11:59, 11 lut 2022
Spis treści
Meander
(także: à la grecque dekoracja) (ang. Greek key design; fr. à la grecque décoration, méandre, niem. Mäander)
Wywodzący się z ery prehistorycznej, lecz rozpowszechniony w antyku greckim, ornament pasowy w formie linii lub listwy załamującej się w regularnych odstępach pod kątem prostym. Na oprawach książkowych jego proste formy, wyciskane z tłoka, pojawiły się w romanizmie (2 poł. XII w.). Ponownie zaczął pojawiać się w obramieniach okładzin na oprawach późnorokokowych z 3-4 ćw. XVIII w., na których swą geometrycznością przełamuje wybujałą ornamentykę rocaille. Szczególną popularność, dla której podłożem była fascynacja sztuką grecką, zyskał w introligatorstwie klasycystycznym i empirowym. Był jednym z ulubionych ornamentów, którymi obramiano zwierciadło, występując samodzielnie lub w sąsiedztwie np. palmetowego ornamentu. Jego linearne i prostokątne formy chętnie łączono w krótkich, naprzemiennych odcinkach z elementami kolistymi (np. cekinowym ornamentem).
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Cekinowy ornament
Empirowe oprawy
Etruski styl
Klasycystyczne oprawy
Palmetowy ornament
Rocaille
Rokokowe oprawy
Grafika
Meander w dekoracji oprawy romańskiej, 2 poł. XII w., wg SchmidtKünsemüller 1985
Meander w dekoracji francuskiej oprawy klasycystyczne z 4 ćw. XVIII w., Biblioteca Nazionale Braidenese, Mediolan
Meander w dekoracji oprawy klasycystycznej, ok. 1800 r.
Meander w dekoracji oprawy klasycystycznej, kon. XVIII w.
Różne wzory meandru stosowane w dekoracji opraw Jeana-Claude Bozeriana przed 1840 r., wg Culot 1979
Meander w dekoracji oprawy à la cathedrale, Francja, po 1824 r.
Przypisy
- EWOK 1971, szp. 1499;
- Devaux 1977, s. 200;
- Culot 1979, tabl. tab. II/il. 19-22, XVI-XVII, XXII;
- Schmidt-Künsemüller 1985, s. 244;
- Mazal 1990, il. 254-255, 258-261, 264-265;
- von Arnim 1992, nr kat./tabl. 120, 150-151;
- Nixon, Foot 1992, tabl. kol. 9, tabl. cz.-b. 96, 99-100,
- Fernández 1994, nr kat./il 41.
Autor: A.W.
