Aldyńskie oprawy: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Utworzono nową stronę "==Aldyńskie oprawy== ==Grafika== <gallery> Plik:Aldyńskie oprawy 1.jpg Plik:Aldyńskie oprawy 2.jpg")
 
(→‎Przypisy)
 
(Nie pokazano 13 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
−
==Aldyńskie oprawy==
+
==Aldyńskie oprawy==  
 +
(ang. Aldine bindings; fr. reliures aldines)
 +
 
 +
Charakterystyczna grupa dzieł introligatorów weneckich od końca XV do 2 ćw. XVI w., kooperujących z oficyną aldyńską. Współpraca zainicjowana między Aldem Manucjuszem a lokalnymi introligatorami wynikała z dążności do usprawnienia każdego aspektu produkcji małoformatowych druków. W jej ramach wypracowano nowatorską formułę oprawy z ciemnej (w tym czarnej) skóry kozłowej na tekturze lub kartonie. Skutkowało to mniejszą wagą oraz względną miękkością i elastycznością woluminów, a w efekcie ich większą poręcznością niż w oprawach ze skóry i desek. Dekoracja a.o. była zazwyczaj prosta, zdominowana przez złocone lub ślepo wyciskane ramki linearne, niekiedy z półpierścieniami na osiach, które otaczają zwierciadło z przeważnie drobnym motywem centralnym i ozdobnikami narożnymi (nierzadko o formach orientalizujących). Między liniami obramienia lub w zwierciadle często pojawiają się złocone, antykwowe napisy. Spośród wykonawców a.o. paru zidentyfikowano (np. Andrea di Lorenzo zw. Mistrzem Mendozy), jednak większość pozostaje anonimowa. Masowy eksport książek aldyńskich m.in. w oryginalnych oprawach przyczynił się do zaadoptowania ich wzorca na płn. od Alp. Szczególnie ujawniło się to w Krakowie (w którym Aldo miał swoja agendę): od lat 20. XVI w. powstawały w nim małoformatowe oprawy z brązowej lub jasnej skóry na tekturze bądź deskach, z dekoracjami w typie aldyńskim na jednej lub obu okładzinach. Najprostsze z nich ograniczały się do prostokątnych, linearnych ramek (najczęściej złoconych); w bogatszych wariantach pośrodku nich widnieją niewielkie półpierścienie. Elementy linearne chętnie wzbogacano drobnymi motywami floralnymi (arabeska narożna, hedera), napisami (dot. zawartości książki lub jej właściciela), ale też – charakterystycznymi dla tradycji środkowoeuropejskiej – złoconymi, prostokątnymi plakietami. W latach 30-60 XVI w. wzorce te adaptowano również w oprawach większego formatu. Ponadto w okresie tym nastąpiło spopularyzowanie opraw w typie aldyńskim w innych ośrodkach introligatorstwa polskiego (Poznań, Toruń). W 3 ćw. XVI w. zaczęły jednak ustępować bardziej nowatorskim formom dekoracji.
 +
 
 +
==Zobacz też==
 +
 
 +
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 +
[[Aldyńsko-grolierowskie oprawy ]] <br>
  
  
Linia 5: Linia 13:
  
 
<gallery>
 
<gallery>
−
Plik:Aldyńskie oprawy 1.jpg
+
Plik:Aldyńskie opr., Introligator Mendozy, ok. 1518, wg Foot 2010, nr kat. 261.jpg | Oprawa aldyńska, Introligator Mendozy, Wenecja, ok. 1518, wg: Foot 2010, nr kat. 261.
−
Plik:Aldyńskie oprawy 2.jpg
+
Plik:Aldńska opr., Wenecja, 2 ćw. XVI w., wg Macchi F. i L. 2007, nr kat. 71.jpg | Oprawa aldyńska, Wenecja, 2 ćw. XVI w., wg: Macchi F. i L. 2007, nr kat. 71
 +
Plik:Aldyńskie opr. Wenecja, po 1503, wg Lulfing, Teigte 1981, s. 235.jpg | Oprawa aldyńska, Wenecja, po 1503, wg: Lulfing, Teigte 1981, s. 235
 +
Plik:Aldyńskie opr. Wenecja, po 1517, wg De Marinis 1960, nr kat. 2369.jpg | Oprawa aldyńska, Wenecja, po 1517, wg: De Marinis 1960, nr kat. 2369
 +
Plik:Aldyńskie oprawy 2.jpg | Oprawa z dekoracją w typie aldyńskim, Kraków, 1526, BUAM - Poznań, fot. M. Priebe
 +
Plik:Aldyńskie opr. 1.jpg | Oprawa z dekoracja w typie aldyńskim, Kraków, lata 20-30. XVI w., BJ Kraków, fot. BJ Kraków
 +
Plik:Aldyńskie oprawy 1.jpg | Oprawa z dekoracją w typie aldyńskim, Wilno, lata 50. XVI w., BRAN - Sankt Petersburg, fot.B RAN - Sankt Petersburg
 +
Plik:Aldyńskie, mały plik.jpg | Oprawa z dekoracją w typie aldyńskim, prawdopodobnie Kraków, 1551 r., BWSD Włocławek, fot. P. Kurek
 +
Plik:Aldyńskie oprawy 1b.jpg | Oprawa z dekoracją w typie aldyńskim, Polska, ok. poł. XVI w., WBP - Książnica Kopernikańska w Toruniu, fot. A. Wagner
 +
 
 +
 
 +
</gallery>
 +
 
 +
==Przypisy==
 +
 
 +
# De Marinis 1960, nr kat. 545, 618, 836 i in.;
 +
# Mazzucco 1994, s. 135-179;
 +
# Bologna 1998, s. 38, 99, 101;
 +
# Hobson 1999, s. …;
 +
# Macchi F. i L, 2002, s. 7-8, 478-479;
 +
# Macchi F. i L. 2007, s. 176-177, tabl. 71-74;
 +
# Wagner 2012, s. 23-57.
 +
 
 +
----
 +
Autor: '''A.W.'''

Aktualna wersja na dzień 19:26, 1 paź 2021

Aldyńskie oprawy

(ang. Aldine bindings; fr. reliures aldines)

Charakterystyczna grupa dzieł introligatorów weneckich od końca XV do 2 ćw. XVI w., kooperujących z oficyną aldyńską. Współpraca zainicjowana między Aldem Manucjuszem a lokalnymi introligatorami wynikała z dążności do usprawnienia każdego aspektu produkcji małoformatowych druków. W jej ramach wypracowano nowatorską formułę oprawy z ciemnej (w tym czarnej) skóry kozłowej na tekturze lub kartonie. Skutkowało to mniejszą wagą oraz względną miękkością i elastycznością woluminów, a w efekcie ich większą poręcznością niż w oprawach ze skóry i desek. Dekoracja a.o. była zazwyczaj prosta, zdominowana przez złocone lub ślepo wyciskane ramki linearne, niekiedy z półpierścieniami na osiach, które otaczają zwierciadło z przeważnie drobnym motywem centralnym i ozdobnikami narożnymi (nierzadko o formach orientalizujących). Między liniami obramienia lub w zwierciadle często pojawiają się złocone, antykwowe napisy. Spośród wykonawców a.o. paru zidentyfikowano (np. Andrea di Lorenzo zw. Mistrzem Mendozy), jednak większość pozostaje anonimowa. Masowy eksport książek aldyńskich m.in. w oryginalnych oprawach przyczynił się do zaadoptowania ich wzorca na płn. od Alp. Szczególnie ujawniło się to w Krakowie (w którym Aldo miał swoja agendę): od lat 20. XVI w. powstawały w nim małoformatowe oprawy z brązowej lub jasnej skóry na tekturze bądź deskach, z dekoracjami w typie aldyńskim na jednej lub obu okładzinach. Najprostsze z nich ograniczały się do prostokątnych, linearnych ramek (najczęściej złoconych); w bogatszych wariantach pośrodku nich widnieją niewielkie półpierścienie. Elementy linearne chętnie wzbogacano drobnymi motywami floralnymi (arabeska narożna, hedera), napisami (dot. zawartości książki lub jej właściciela), ale też – charakterystycznymi dla tradycji środkowoeuropejskiej – złoconymi, prostokątnymi plakietami. W latach 30-60 XVI w. wzorce te adaptowano również w oprawach większego formatu. Ponadto w okresie tym nastąpiło spopularyzowanie opraw w typie aldyńskim w innych ośrodkach introligatorstwa polskiego (Poznań, Toruń). W 3 ćw. XVI w. zaczęły jednak ustępować bardziej nowatorskim formom dekoracji.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Aldyńsko-grolierowskie oprawy


Grafika

  • Oprawa aldyńska, Introligator Mendozy, Wenecja, ok. 1518, wg: Foot 2010, nr kat. 261.

  • Oprawa aldyńska, Wenecja, 2 ćw. XVI w., wg: Macchi F. i L. 2007, nr kat. 71

  • Oprawa aldyńska, Wenecja, po 1503, wg: Lulfing, Teigte 1981, s. 235

  • Oprawa aldyńska, Wenecja, po 1517, wg: De Marinis 1960, nr kat. 2369

  • Oprawa z dekoracją w typie aldyńskim, Kraków, 1526, BUAM - Poznań, fot. M. Priebe

  • Oprawa z dekoracja w typie aldyńskim, Kraków, lata 20-30. XVI w., BJ Kraków, fot. BJ Kraków

  • Oprawa z dekoracją w typie aldyńskim, Wilno, lata 50. XVI w., BRAN - Sankt Petersburg, fot.B RAN - Sankt Petersburg

  • Oprawa z dekoracją w typie aldyńskim, prawdopodobnie Kraków, 1551 r., BWSD Włocławek, fot. P. Kurek

  • Oprawa z dekoracją w typie aldyńskim, Polska, ok. poł. XVI w., WBP - Książnica Kopernikańska w Toruniu, fot. A. Wagner

Przypisy

  1. De Marinis 1960, nr kat. 545, 618, 836 i in.;
  2. Mazzucco 1994, s. 135-179;
  3. Bologna 1998, s. 38, 99, 101;
  4. Hobson 1999, s. …;
  5. Macchi F. i L, 2002, s. 7-8, 478-479;
  6. Macchi F. i L. 2007, s. 176-177, tabl. 71-74;
  7. Wagner 2012, s. 23-57.

Autor: A.W.

Źródło: „http://leksykon.oprawoznawczy.ukw.edu.pl/index.php?title=Aldyńskie_oprawy&oldid=15856”