Restauracji styl: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Grafika)
(Grafika)
Linia 26: Linia 26:
  
  
Plik:Restauracji styl 1, Oprawa w stylu Restauracji 1, René Simier starszy, Paryż, ok. 1820, fot. wg von Arnim 1992.jpg | Oprawa w stylu Restauracji (2), René Simier starszy, Paryż, ok. 1820, fot. wg: von Arnim 1992
+
Plik:Restauracji styl 1, Oprawa w stylu Restauracji, René Simier starszy, Paryż, ok. 1820, fot. wg von Arnim 1992.jpg | Oprawa w stylu Restauracji (2), René Simier starszy, Paryż, ok. 1820, fot. wg: von Arnim 1992
  
 
</gallery>
 
</gallery>

Wersja z 22:57, 28 lip 2021

Restauracji styl

  • Punkt 1

pojęcie dotyczące stylów zdobniczych, jakie rozpowszechniły się w angielskim introligatorstwie za rządów króla Karola II (lata 1649 [właściwie: 1660] – 1685). Na okres ten przypada rozkwit wyspiarskiego zdobnictwa opraw, objawiający się m.in. wysokim poziomem wykonawczym dzieł, niezwykłym bogactwem formalnym (all-over styl) obok dzieł o powściągliwszej dekoracji (rectangular styl), jak również częściową odrębnością wobec kontynentalnych nurtów w dekoracji introligatorskiej (cottage styl). Umiejętnością łączenia wpływów kontynentalnych z oryginalnymi pomysłami odznaczał się najwybitniejszy introligator angielski tego czasu, Samuel Mearne († 1683).

  • Punkt 2

pojęcie dotyczące stylu dekoracji opraw francuskich w okresie Restauracji rządów Burbonów (lata 1814 [ostatecznie: 1815] – 1830), zwłaszcza w początkowych latach (do ok. 1820). Obok wciąż żywych tradycji zdobnictwa klasycystycznego (klasycystyczne oprawy), a zwłaszcza empirowego (empirowe oprawy), w twórczości wiodących wówczas introligatorni paryskich – Bozérianów, Simierów, Purgolda i Thouveninów – upowszechniły się nowe materiały i techniki. Należało do nich m.in.: preferowanie skór w ciemniejszych kolorach (czarny, brunatny), wyodrębnianie garbów zwięzów na grzbietach, łączenie złoceń ze ślepymi wyciskami oraz częste używanie plakiet do dekoracji zwierciadeł. Zmienił się też repertuar ornamentów i motywów zdobniczych: preferowano m.in. akantowe lub akantoidalne wici, woluty i pojedyncze liście, za pomocą których tworzono kompozycje inspirowane stylami historycznymi (historyzujące oprawy); częstym rozwiązaniem było też łączenie narożnych motywów floralnych w narożach okładzin za pomocą zwielokrotnionych, złoconych linii. Ogromną popularność zyskały motywy wzorowane na sztuce gotyckiej, co doprowadziło do wykształcenia się stylu à la cathédrale opraw. Dokonania wymienionych warsztatów oraz ich naśladowców zasadniczo zmieniły oblicze francuskiego, a w ślad za nim europejskiego, introligatorstwa ery romantycznej (→romantyczne oprawy).


Zobacz też

Indeks alfabetyczny
All-over styl
à la cathédrale oprawy
Cottage styl
Empirowe oprawy
Historyzujące oprawy
Klasycystyczne oprawy
Rectangular styl
Romantyczne oprawy


Grafika

Przypisy

  1. Przypis 1
  2. Przypis 2

Autor: A.W.