Gałęziowy ornament: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "===Gałęziowy ornament=== (ang. branchwork, niem. Astwerk) Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z sa...") |
(→Gałęziowy ornament) |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
===Gałęziowy ornament=== | ===Gałęziowy ornament=== | ||
(ang. branchwork, niem. Astwerk) | (ang. branchwork, niem. Astwerk) | ||
− | Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z samych bezlistnych gałęzi o ściętych końcach. Spopularyzowany w różnych dziedzinach plastyki schyłkowej fazy gotyku (ok. 1480 – ok. 1520, rzadziej do ok. poł. XVI w.). Jako dekoracja opraw spotykany stosunkowo rzadko. Najdoskonalsze formy przyjmował na złotniczych oprawach: jako powykrzywiane i przecinające się elementy wimperg gotyckich baldachimów. Charakterystyczne, regularnie splecione gałęzie występują też na płd. niemieckich oprawach skórzanych, jako zwielokrotnione wyciski z tłoków. Najczęściej jednak występuje w uproszczonej formie jako wyciskane z tłoków, stykające się motywy gałęzi (konara). W połączeniu z innymi motywami, np. akantu liśćmi, tworzyć może specyficzne, „drzewiaste” struktury, zapełniające zwierciadło okładziny. Tego rodzaju przekształcenia klasycznego, bezlistnego, g. o. zyskały szczególną popularność w introligatorstwie Krakowa kon. XV – pocz. XVI w. Na oprawach renesansowych epigońskie formy łuku arkady z g. o. widnieją na nielicznych plakietach z wizerunkami postaci świętych, personifikacji itp. | + | |
+ | Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z samych bezlistnych gałęzi o ściętych końcach. Spopularyzowany w różnych dziedzinach plastyki schyłkowej fazy gotyku (ok. 1480 – ok. 1520, rzadziej do ok. poł. XVI w.). Jako dekoracja opraw spotykany stosunkowo rzadko. Najdoskonalsze formy przyjmował na złotniczych oprawach: jako powykrzywiane i przecinające się elementy wimperg gotyckich baldachimów. Charakterystyczne, regularnie splecione gałęzie występują też na płd. niemieckich oprawach skórzanych, jako zwielokrotnione wyciski z tłoków. Najczęściej jednak występuje w uproszczonej formie jako wyciskane z tłoków, stykające się motywy gałęzi (konara). W połączeniu z innymi motywami, np. akantu liśćmi, tworzyć może specyficzne, „drzewiaste” struktury, zapełniające zwierciadło okładziny. Tego rodzaju przekształcenia klasycznego, bezlistnego, g. o. zyskały szczególną popularność w introligatorstwie Krakowa kon. XV – pocz. XVI w. Na oprawach renesansowych epigońskie formy łuku arkady z g. o. widnieją na nielicznych plakietach z wizerunkami postaci świętych, personifikacji itp. | ||
==Zobacz też== | ==Zobacz też== |
Wersja z 14:32, 2 cze 2021
Spis treści
Gałęziowy ornament
(ang. branchwork, niem. Astwerk)
Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z samych bezlistnych gałęzi o ściętych końcach. Spopularyzowany w różnych dziedzinach plastyki schyłkowej fazy gotyku (ok. 1480 – ok. 1520, rzadziej do ok. poł. XVI w.). Jako dekoracja opraw spotykany stosunkowo rzadko. Najdoskonalsze formy przyjmował na złotniczych oprawach: jako powykrzywiane i przecinające się elementy wimperg gotyckich baldachimów. Charakterystyczne, regularnie splecione gałęzie występują też na płd. niemieckich oprawach skórzanych, jako zwielokrotnione wyciski z tłoków. Najczęściej jednak występuje w uproszczonej formie jako wyciskane z tłoków, stykające się motywy gałęzi (konara). W połączeniu z innymi motywami, np. akantu liśćmi, tworzyć może specyficzne, „drzewiaste” struktury, zapełniające zwierciadło okładziny. Tego rodzaju przekształcenia klasycznego, bezlistnego, g. o. zyskały szczególną popularność w introligatorstwie Krakowa kon. XV – pocz. XVI w. Na oprawach renesansowych epigońskie formy łuku arkady z g. o. widnieją na nielicznych plakietach z wizerunkami postaci świętych, personifikacji itp.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Akant
Gałąź (konar)
Złotnicze oprawy
Grafika
Przypisy
- Braun-Reichenbacher 1966;
- Krynicka 1967, tabl. I, V;
- Schwenke, Schunke 1979, tabl. 113/6-9;
- Pechstein 1987, il. 40;
- Mazal 1990, il. 63;
- Crossley 1994, s. 119-…;
- Kozakiewicz 1996, s.`129;
- Karpp-Jacottet, von Rabenau 2000, s. 3.
Autor: A.W.