Gałęziowy ornament: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Utworzono nową stronę "===Gałęziowy ornament=== (ang. branchwork, niem. Astwerk) Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z sa...")
 
(Gałęziowy ornament)
Linia 1: Linia 1:
 
===Gałęziowy ornament===
 
===Gałęziowy ornament===
 
(ang. branchwork, niem. Astwerk)  
 
(ang. branchwork, niem. Astwerk)  
Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z samych bezlistnych gałęzi o ściętych końcach. Spopularyzowany w różnych dziedzinach plastyki schyłkowej fazy gotyku (ok. 1480 – ok. 1520, rzadziej do ok. poł. XVI w.). Jako dekoracja opraw spotykany stosunkowo rzadko. Najdoskonalsze formy przyjmował na złotniczych oprawach: jako powykrzywiane i przecinające się elementy wimperg gotyckich baldachimów. Charakterystyczne, regularnie splecione gałęzie występują też na płd. niemieckich oprawach skórzanych, jako zwielokrotnione wyciski z tłoków. Najczęściej jednak występuje w uproszczonej formie jako wyciskane z tłoków, stykające się motywy gałęzi (konara). W połączeniu z innymi motywami, np. akantu liśćmi, tworzyć może specyficzne, „drzewiaste” struktury, zapełniające zwierciadło okładziny. Tego rodzaju przekształcenia klasycznego, bezlistnego, g. o. zyskały szczególną popularność w introligatorstwie Krakowa kon. XV – pocz. XVI w. Na oprawach renesansowych epigońskie formy łuku arkady z g. o. widnieją na nielicznych plakietach z wizerunkami postaci świętych, personifikacji itp.  
+
 
 +
Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z samych bezlistnych gałęzi o ściętych końcach. Spopularyzowany w różnych dziedzinach plastyki schyłkowej fazy gotyku (ok. 1480 – ok. 1520, rzadziej do ok. poł. XVI w.). Jako dekoracja opraw spotykany stosunkowo rzadko. Najdoskonalsze formy przyjmował na złotniczych oprawach: jako powykrzywiane i przecinające się elementy wimperg gotyckich baldachimów. Charakterystyczne, regularnie splecione gałęzie występują też na płd. niemieckich oprawach skórzanych, jako zwielokrotnione wyciski z tłoków. Najczęściej jednak występuje w uproszczonej formie jako wyciskane z tłoków, stykające się motywy gałęzi (konara). W połączeniu z innymi motywami, np. akantu liśćmi, tworzyć może specyficzne, „drzewiaste” struktury, zapełniające zwierciadło okładziny. Tego rodzaju przekształcenia klasycznego, bezlistnego, g. o. zyskały szczególną popularność w introligatorstwie Krakowa kon. XV – pocz. XVI w. Na oprawach renesansowych epigońskie formy łuku arkady z g. o. widnieją na nielicznych plakietach z wizerunkami postaci świętych, personifikacji itp.
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==

Wersja z 14:32, 2 cze 2021

Gałęziowy ornament

(ang. branchwork, niem. Astwerk)

Ornament składający się z najczęściej bezlistnych pni i konarów z poucinanymi gałęziami, bądź z samych bezlistnych gałęzi o ściętych końcach. Spopularyzowany w różnych dziedzinach plastyki schyłkowej fazy gotyku (ok. 1480 – ok. 1520, rzadziej do ok. poł. XVI w.). Jako dekoracja opraw spotykany stosunkowo rzadko. Najdoskonalsze formy przyjmował na złotniczych oprawach: jako powykrzywiane i przecinające się elementy wimperg gotyckich baldachimów. Charakterystyczne, regularnie splecione gałęzie występują też na płd. niemieckich oprawach skórzanych, jako zwielokrotnione wyciski z tłoków. Najczęściej jednak występuje w uproszczonej formie jako wyciskane z tłoków, stykające się motywy gałęzi (konara). W połączeniu z innymi motywami, np. akantu liśćmi, tworzyć może specyficzne, „drzewiaste” struktury, zapełniające zwierciadło okładziny. Tego rodzaju przekształcenia klasycznego, bezlistnego, g. o. zyskały szczególną popularność w introligatorstwie Krakowa kon. XV – pocz. XVI w. Na oprawach renesansowych epigońskie formy łuku arkady z g. o. widnieją na nielicznych plakietach z wizerunkami postaci świętych, personifikacji itp.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Akant
Gałąź (konar)
Złotnicze oprawy

Grafika

Przypisy

  1. Braun-Reichenbacher 1966;
  2. Krynicka 1967, tabl. I, V;
  3. Schwenke, Schunke 1979, tabl. 113/6-9;
  4. Pechstein 1987, il. 40;
  5. Mazal 1990, il. 63;
  6. Crossley 1994, s. 119-…;
  7. Kozakiewicz 1996, s.`129;
  8. Karpp-Jacottet, von Rabenau 2000, s. 3.

Autor: A.W.