Kandelabrowy ornament: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
Linia 1: Linia 1:
 
==Kandelabrowy ornament==
 
==Kandelabrowy ornament==
  
Ornament składający się z podstawy w formie kandelabru (świecznika) bądź wazy, z której pionowo „wyrasta” pionowa łodyga →arabeski z symetrycznymi liśćmi, wzbogacona elementami groteski (putta, panoplia, maszkarony, maski, itp). Wywodzi się z antyku rzymskiego; zyskał ogromną popularność w sztuce renesansu, zwłaszcza po odsłonięciu w kon. XV w. fresków ornamentalnych Złotego Domu Nerona w Rzymie. W renesansowym zdobnictwie introligatorskim Włoch (zdominowanym wpływami islamskimi) niemal nieobecny, rozpowszechnił się w dekoracji radełkowych opraw na płn. od Alp. Wpłynął na to zarówno antykizujący i italianizujący charakter tego ornamentu, jak też jego specyfika kompozycyjna (wertykalizm i zwężenie), szczególnie predestynowane do radełka i tworzonych nim wąskich ram ornamentalnych. Jeden z najwcześniejszych i najpiękniejszych wzorów k. o. na radełku stosowano na pocz. XVI w. na paryskich oprawach Roberta de Gourmont. Uproszczone i „naiwne” formy k. o. spopularyzowano od 2-3 dekady XVI w. na radełkach francuskich, hiszpańskich i w kręgu niemieckim (z zaakcentowanymi, puklowanymi wazami, profilowymi popiersiami all’antica oraz tarczami herbowymi). Jego dalszy rozwój nastąpił w 2 ćw. XVI w. w introligatorstwie Europy Środkowej, gdzie często przybierał formę zbliżoną do arabeski wkomponowanej między medaliony all’antica. Stopniowo jednak był wypierany przez inne ornamenty, zwłaszcza w formie „galerii” popiersi i półpostaci świętych, wizerunki personifikacji oraz sceny biblijne. W dekoracji introligatorskiej XVII-XVIII w. zarzucony. Ze względu na bogactwo elementów floralnych i groteskowych ukazywany na historyzujących oprawach z XIX w.
+
Ornament składający się z podstawy w formie kandelabru (świecznika) bądź wazy, z której pionowo „wyrasta” pionowa łodyga arabeski z symetrycznymi liśćmi, wzbogacona elementami groteski (putta, panoplia, maszkarony, maski, itp). Wywodzi się z antyku rzymskiego; zyskał ogromną popularność w sztuce renesansu, zwłaszcza po odsłonięciu w kon. XV w. fresków ornamentalnych Złotego Domu Nerona w Rzymie. W renesansowym zdobnictwie introligatorskim Włoch (zdominowanym wpływami islamskimi) niemal nieobecny, rozpowszechnił się w dekoracji radełkowych opraw na płn. od Alp. Wpłynął na to zarówno antykizujący i italianizujący charakter tego ornamentu, jak też jego specyfika kompozycyjna (wertykalizm i zwężenie), szczególnie predestynowane do radełka i tworzonych nim wąskich ram ornamentalnych. Jeden z najwcześniejszych i najpiękniejszych wzorów k. o. na radełku stosowano na pocz. XVI w. na paryskich oprawach Roberta de Gourmont. Uproszczone i „naiwne” formy k. o. spopularyzowano od 2-3 dekady XVI w. na radełkach francuskich, hiszpańskich i w kręgu niemieckim (z zaakcentowanymi, puklowanymi wazami, profilowymi popiersiami all’antica oraz tarczami herbowymi). Jego dalszy rozwój nastąpił w 2 ćw. XVI w. w introligatorstwie Europy Środkowej, gdzie często przybierał formę zbliżoną do arabeski wkomponowanej między medaliony all’antica. Stopniowo jednak był wypierany przez inne ornamenty, zwłaszcza w formie „galerii” popiersi i półpostaci świętych, wizerunki personifikacji oraz sceny biblijne. W dekoracji introligatorskiej XVII-XVIII w. zarzucony. Ze względu na bogactwo elementów floralnych i groteskowych ukazywany na historyzujących oprawach z XIX w.
 
              
 
              
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
  
 
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
[[All'antica motywy]] <br>
+
[[All'antica dekoracja]] <br>
 +
[[Arabeska]] <br>
 
[[Groteska]] <br>
 
[[Groteska]] <br>
 
[[Historyzujące oprawy]] <br>
 
[[Historyzujące oprawy]] <br>

Wersja z 22:45, 16 sty 2021

Kandelabrowy ornament

Ornament składający się z podstawy w formie kandelabru (świecznika) bądź wazy, z której pionowo „wyrasta” pionowa łodyga arabeski z symetrycznymi liśćmi, wzbogacona elementami groteski (putta, panoplia, maszkarony, maski, itp). Wywodzi się z antyku rzymskiego; zyskał ogromną popularność w sztuce renesansu, zwłaszcza po odsłonięciu w kon. XV w. fresków ornamentalnych Złotego Domu Nerona w Rzymie. W renesansowym zdobnictwie introligatorskim Włoch (zdominowanym wpływami islamskimi) niemal nieobecny, rozpowszechnił się w dekoracji radełkowych opraw na płn. od Alp. Wpłynął na to zarówno antykizujący i italianizujący charakter tego ornamentu, jak też jego specyfika kompozycyjna (wertykalizm i zwężenie), szczególnie predestynowane do radełka i tworzonych nim wąskich ram ornamentalnych. Jeden z najwcześniejszych i najpiękniejszych wzorów k. o. na radełku stosowano na pocz. XVI w. na paryskich oprawach Roberta de Gourmont. Uproszczone i „naiwne” formy k. o. spopularyzowano od 2-3 dekady XVI w. na radełkach francuskich, hiszpańskich i w kręgu niemieckim (z zaakcentowanymi, puklowanymi wazami, profilowymi popiersiami all’antica oraz tarczami herbowymi). Jego dalszy rozwój nastąpił w 2 ćw. XVI w. w introligatorstwie Europy Środkowej, gdzie często przybierał formę zbliżoną do arabeski wkomponowanej między medaliony all’antica. Stopniowo jednak był wypierany przez inne ornamenty, zwłaszcza w formie „galerii” popiersi i półpostaci świętych, wizerunki personifikacji oraz sceny biblijne. W dekoracji introligatorskiej XVII-XVIII w. zarzucony. Ze względu na bogactwo elementów floralnych i groteskowych ukazywany na historyzujących oprawach z XIX w.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
All'antica dekoracja
Arabeska
Groteska
Historyzujące oprawy
Radełkowe oprawy
Renesansowe oprawy


Grafika