Girlanda: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 00:07, 16 sty 2021

Girlanda

(niekiedy utożsamiana z: festonem), (fr. guirlande),

Motyw zdobniczy w formie zagiętego odcinka wieńca z liści, kwiatów i owoców, wzbogaconego wstęgami, kokardami (lub innymi motywami, np. guzami, maskami, bukranionami) i podwieszonego na końcach. Często przyjmuje też formę pęku (wiązki), wyłaniającej się z jednego punktu bądź wkomponowanej w większą strukturę dekoracyjną. Pojęciem g. określa się również wieniec, uformowany z liści, kwiatów i owoców. Wywodzi się ze sztuki antycznej, ponownie spopularyzowana w epoce nowożytnej. W zdobnictwie opraw szczególnie częsta w rollwerkowo-okuciowych i schweifwerkowych kartuszach oraz ćwierćmedalionach z 2 poł. XVI-pocz. XVII w. Występuje w nich jako element groteski, razem z m.in. festonami, maskami, maszkaronami. Jako element bogatych kartuszy herbowych stosowana przez cały XVII i XVIII w. Na złotniczych oprawach chętnie łączona z barokowymi wiciami akantowymi oraz wstęgowo-cęgowym ornamentem. Pojawia się też w dekoracjach rocaille i w ornamentach klasycystycznych. W XIX w. ukazywana na oprawach historyzujących.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Branchage
Feston
Groteska
Kampanula
Wieniec

Grafika

• 

  Girlandy w obrębie kartuszowej kompozycji rollwerkowo-okuciowej na oprawie francuskiej z ok. poł. XVI w., repr. wg: de Conichout, Ract. Madoux 2012

• 

  Girlandy w narożach kompozycji oprawy manierystycznej, Niemcy, lata 70. XVI w., repr. wg: Mazal 1990

• 

  Girlandy i festony w obrębie dekoracji manierystycznego ćwierćmedalionu z 4 ćw. XVI w.

• 

  Girlandy i feston w obrębie dekoracji manierystycznego ćwierćmedalionu z pocz. XVII w.

• 

  Girlandy na oprawie złotniczej z 1710 r., repr. wg: Ogonowska 1993

• 

  Girlandy i kampanule w dekoracji oprawy austriackiej z 1 poł. XVIII w., BibliotecaNnazionale Braidense, Mediolan

• 

  Girlandy na rokokowej oprawie anielskiej z ok. 1780 r., wg Nixon, Foot 1992

Przypisy

1. Culot 1979, tabl. V/il. 49, XXVIII;
2. Mazal 1990, il. 228, 157;
3. Nixon, Foot 1992, il. 99;
4. Ogonowska 1993, il. 45, 47, 68 i in.;
5. Kozakiewicz 1996, s. 133;
6. Krzemiński, Tuchołka-Włodarska 1996, nr kat. 32-33;
7. Wagner 2011, s. 187-188;
8. de Conichout, Ract-Madoux 2012, il. 119;
9. Wagner 2016 II, il. 12a-d, 17, 19.

Autor: A.W.