Amor vacui
Spis treści
Amor vacui
(z łac. „umiłowanie pustki”)
Pojęcie typowe dla sztuk zdobniczych, niekiedy używane w kontekście dekoracji introligatorskiej; oznacza tendencję do operowania obszernymi powierzchniami pozbawionymi ornamentów. Wyłączywszy oprawy typowo użytkowe i wyzbyte dekoracji, postawa ta obecna była już w introligatorstwie średniowiecznym; najczęściej jednak wynikała z ograniczania kosztów pracy introligatora lub braku narzędzi zdobniczych. Jako zamierzony zabieg dekoracyjny a. v. pojawiło się w introligatorstwie XVI w. (okładziny obwiedzione liniami, z obszernym, pustym zwierciadłem), a przede wszystkim barokowym XVII-XVIII w., w którym profuzję (bogactwo? obfitość?) zdobień grzbietu często kontrastowano z dekoracyjną pustką okładzin. Skłonność do zestawiania bogatych, ornamentalnych ram i dużego, pustego zwierciadła cechowała też oprawy klasycystyczne i romantyczne. Od tego czasu jest nieprzerwanie obecna zarówno w oprawach rzemieślniczych jak i produkowanych przemysłowo; w skrajnych przypadkach objawia się całkowitą rezygnacją z dekoracji, a nawet napisów, na okładzinach i grzbiecie.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
À la Duseuil oprawy
Jansenistyczne oprawy
Klasycystyczne oprawy
Romantyczne oprawy
Grafika
Przykład amor vacui w dekoracji okładziny oprawy z 1 poł. XVIII w., repr. wg: Wittock 2009, nr kat. 29
Przykład amor vacui w dekoracji okładziny oprawy Bonawentury Lenarta (przed 1932), repr. wg: Witkiewicz 1932, tabl. V
Przypisy
- Kozakiewicz 1996, s. 13.
Autor: A.W.
