Sztuczna skóra
Spis treści
Sztuczna skóra
(materiały skóropodobne) (ang. leatherette, artificial/synthetic leather; niem. Kunstleder, Lederpapier; fr. simili-cuir)
Materiał o podłożu z papieru, tkaniny lub włókniny powleczony jednostronnie powłoką złożona z kazeiny, gliceryny, ekstraktu z drzewa kampeszowego lub też masą z tworzyw sztucznych, np. mas termoplastycznych, lateksowych, kauczukowych, poliuretanowych, winylowych i innych. Barwienie następuje już w masie, dodatkowo materiał po powleczeniu może być poddany nadrukowi. Wytłoczenie faktury upodabnia go do skóry.
Sztuczne skóry są wodoodporne, a wytrzymałość zależy od zastosowanego podłoża. Są wytwarzane pod wieloma nazwami własnymi producentów, w PRL produkowano materiał papierowy powlekany polichlorkiem winylu, znany pod nazwą introkal. Lepszy jakościowo materiał znany jest pod nazwą balacron. Powlekane materiały tkaninowe były produkowane pod nazwami: ekruda powlekana, libroid (na cieńszym podłożu) oraz grubsze - granitol, dermatoid i lederyna. W introligatorstwie jako imitacja skóry używany był także skaj tapicerski.
Współcześne sztuczne skóry produkowane są na podłożu z mikrowłókien poliamidu lub poliesteru i mają powłokę poliuretanową. Lico doskonale imituje skórę naturalną. Materiały są produkowane w szerokiej gamie faktur imitujących różne gatunki skór, nazwy zależne są od groszku sztucznej skóry, nazywanej także ekoskórą.
Skóra mielona
Ze skórzanych odpadów produkowana jest skóra mielona (wtórna), zwana salpą. Powstaje ona z rozdrobnionych włókien skórzanych, które podlegają sklejaniu i prasowaniu, powierzchnia może być barwiona i lakierowana.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Płótna introligatorskie
Skóry introligatorskie
Papiery wytłaczane
Groszek
Grafika
Reklama producenta, Grafika 1906, nr 3.
Przypisy
- G. Moessner, Buchbinder ABC, Bergisch Gladbach 1981, s. 66.
- M. Wolf-Lefranc, Ch. Vermuyse, La reliure, Paris 1957, s. 71.
- Weichelt A., Buntpapier-Fabrikation, Berlin 1908, s. 197-208
Autor: E.P.
