Japońskie oprawy
Spis treści
Japońskie oprawy
(chińskie oprawy) (ang. japanese binding, japanese stab binding)
Technika introligatorska dalekowschodnia (japońska i chińska) była odmienna od introligatorstwa kręgu kultury śródziemnomorskiej.
Odmiennie przebiegało tworzenie bloku książki. Papier był dość przesiąkliwy, dlatego zapisywano go lub zadrukowywano jednostronnie. Formowanie kart polegało na złożeniu czystą stroną do środka, a karty układano falcem (załamaniem grzbietowym) od żłobka, natomiast od strony grzbietowej znajdowały się krawędzie. Okładkę stanowiła analogicznie załamana karta papieru, często barwnego. Okładki twarde, tekturowe są sporządzane z dwóch kawałków tektury: głównej okładzinówki węższej nieco od bloku oraz wąskiego paska, odsuniętych od siebie o kilka milimetrów i oklejonych materiałem obliczeniowym oraz wyklejką.
Karty wraz z okładka łączono szyciem ściegiem na sztych, nić przechodziła przez otwory znajdujące się w pewnej odległości od grzbietu, a dodatkowo oplatała grzbiet. Współczesne realizacje artystyczne koncentrują się na różnych rodzajach dekoracyjnego oplotu.
Przed przeszyciem książki nicią blok (bez okładek) może zostać wstępnie połączony na sztych. Przez otwory w grzbiecie przeciągano cienki papierowy rulonik, który stabilizował blok podczas ostatecznego szycia. Dodatkowym elementem jest oklejenie obu skrajów grzbietu bloku barwnym papierem lub płótnem jeszcze przed uszyciem książki.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Otwarty grzbiet
Szycie ściegiem na sztych
Grafika
Oprawy japońskie
Przypisy
- Przypis 1
Autor: E.P.
