Zaklejanie grzbietu
Spis treści
Zaklejanie grzbietu
Proces nanoszenia kleju na grzbiet. W trakcie oprawiania książki może zachodzić jeden raz lub wielokrotnie (zaklejanie wstępne oraz po oporkowaniu, a także naklejanie materiałów wzmacniających grzbiet). Ma na celu stworzenie lub wzmocnienie połączenia pomiędzy składkami.
W oprawach dawnych do zaklejania grzbietu używano klajstru, później stosowano kleju kostnego. Skutkiem tego grzbiet był sztywny. Sztywność zwiększało tworzenie grzbietu zwartego, tj. naklejanie skóry okładkowej bezpośrednio na grzbiet. Dla poprawienia otwieralności grzbietu zmodyfikowano technologię oprawy w kierunku grzbietu wolnego. Wraz z wprowadzeniem do introligatorstwa klejów syntetycznych, zastosowano je do zaklejania grzbietu. W pracach ręcznych a także w oprawie maszynowej książek szytych do zaklejania grzbietu używa się klejów dyspersyjnych, charakteryzujących się wytrzymałością i elastycznością. Do opraw bezszyciowych najczęściej używane są kleje topliwe.
Maszynowe zaklejanie grzbietu
Urządzenie nanoszące klej na grzbiet bloku za pomocą wałka lub zespołu wałków zanurzonych częściowo w kleju oraz szczotek rozsmarowujących. Klejenie może następować przy użyciu klejów na zimno (dyspersyjnych), lub na gorąco, klejem termotopliwym, gdyż rządzenie posiada mechanizm grzewczy. Maszyna jest wyposażona w urządzenie suszące: kleje topliwe suszone są przy pomocy nadmuchu zimnego powietrza, kleje dyspersyjne przez promieniowanie podczerwone.
Urządzenie najczęściej stanowi część linii potokowej lub agregatu do oprawiania książek.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Klejarka
Kleje introligatorskie
Maszyny introligatorskie
Grafika
Obrazek 1
Przypisy
- Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny, pod red. J. Celma-Panek, Wrocław 1986, s. 92-93.
Autor: E.P.
