Etruski styl
Spis treści
Etruski styl
(także: angielski styl, pompejański styl, z ang. etruscan style (fr. style anglaise, niem. etruskischer Stil)
Charakterystyczny dla klasycystycznego introligatorstwa w Anglii ostatniego dwudziestolecia XVIII i pocz. XIX w. styl dekoracji opraw o najczęściej niewielkich rozmiarach, wykonanych z tektury i skóry cielęcej lub półprzeźroczystego pergaminu, nierzadko współistniejący z malowaną dekoracją obcięć kart (fore-edge paintings). Typowe cechy e. s.: prostokątne i dość wąskie zwierciadło (marmoryzowane lub o innym odcieniu niż otaczające ramy ornamentalne), w którym widnieje niewielki motyw antykizujący, np. waza; 2-3 lub więcej ram ornamentalnych, z których wewnętrzna przedstawia palmetowy ornament o prostej formie, zaś zewnętrzna – częściowo złocony fryz dorycki (z metopami i tryglifami); antykizujące motywy widnieją też w wydzielonych kompartymentach grzbietu. Najsłynniejsze oprawy w tym stylu powstały w warsztacie rodziny Edwardsów of Halifax w Londynie (zwłaszcza James, † 1816), specjalizującej się m.in. w wykwintnych oprawach z transparentnego pergaminu, pod którym lub na którym malowano sceny, portrety itp. Rozwiązania kompozycyjne e. s. przeniknęły szybko do Europy kontynentalnej, gdzie wpisały się w nurt klasycystycznych opraw.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Fryz
Klasycystyczne oprawy
Palmeta
Palmetowy ornament
Grafika
Oprawa w stylu etruskim, Anglia, po 1787 r., BUWr., Wrocław, fot. wg: Kocowski 1955
Oprawa w stylu etruskim, warsztat Edwardsów of Halifax, ok. 1800, fot. wg: dndgalleries.com
Oprawa w stylu etruskim, warsztat Edwardsów of Halifax, lata 90. XVIII w., fot. wg: Maggs Bros 1987
Oprawa w stylu etruskim z motywem antycznej bogini malowanej en grisalle, warsztat Edwardsów of Halifax, ok. 1785, fot. wg: www.christies.com
Przypisy
- Kocowski 1955, il. 20;
- EWOK 1971, szp. 2473;
- Szwejkowska 1975, s. 297;
- Nixon 1978, kat. 77;
- Nixon, Foot 1992, s. 90-91;
- Marks 1998, s. 184-218;
- Macchi F. i L. 2002, s. 161-162;
- Quarg 2002, kat. 66.
Autor: A.W.
