Bazy opraw
Spis treści
Bazy opraw
(ang. bookbinding database, niem. Einbanddatenbank)
Źródłem dla badań oprawoznawczych, zapoczątkowanych w końcu XIX w. były same oprawy, opracowywane z autopsji, odrysy ołówkowe tłoczeń na okładkach, fotografie egzemplarzy, a wreszcie katalogi i wydawnictwa albumowe z reprodukcjami opraw. W dobie cyfrowej dołączyły do nich kolekcje cyfrowe, głównie bazy opraw, ale także biblioteki cyfrowe czy wirtualne wystawy i ich katalogi. Nie zostały dotychczas wypracowane żadne standardy oprogramowania ani budowy rekordu, twórcy tych kolekcji samodzielnie wypracowują sposoby prezentacji i opisu opraw. Z tego względu bazy są różnorodne, zarówno pod względem zawartości jak i sposobu eksponowania materiału. Większość baz prowadzona jest przez biblioteki, które prezentują w nich własne zbiory. Bazy opraw miewają niepewny żywot: niektóre zostały przeniesione na inne serwery, co utrudnia ich odnalezienie, inne zostały uszczuplone o wysokojakościowe (a co za tym idzie zajmujące dużo przestrzeni dyskowej) ilustracje, inne zupełnie zniknęły ze stron internetowych.
Największą, a zarazem najstarszą bazą jest baza opraw Biblioteki Brytyjskiej (Database of Bookbindings British Library). Korzystanie z niej umożliwia wyszukiwanie zaawansowane z długimi listami terminów do wyboru.
Przeciwieństwo stanowi baza opraw Francuskiej Biblioteki Narodowej (reliures.bnf.fr) prezentujące ograniczoną liczbę wybranych cimeliów, szczegółowo opracowanych i zilustrowanych wieloma ujęciami. Dorobek wielkich oprawoznawców był podstawą kilku baz, charakteryzujących się eksperckimi opisami, np. baza opraw ślepotłoczonych XII-XVIII w. Biblioteki Sainte-Genevieve, oparta na wieloletnich badaniach Denise Gida, baza Biblioteki Angelo Mai w Bergamo prowadzona przez Federica Macchi, natomiast baza niemiecka zawiera przerysy ołówkowe wykonane przez Ilse Schunke, Paula Schwenke, Ernsta Kyrissa i in.
Zobacz też
Grafika
Obrazek 1
Przypisy
- Pokorzyńska E., Kolekcje cyfrowe opraw zabytkowych, w: Oblicza przestrzeni informacyjnej w dobie Web 2.0, red. K. Domańska, E. Głowacka, P. Marzec, Bydgoszcz 2016, s. 220-231.
Autor: E.P.
