À la Duseuil oprawy
Spis treści
À la Duseuil oprawy
(À la Du Seuil oprawy) (fr. reliure à la Duseuil, Du Seuil)
Określenie funkcjonujące od pocz. XIX w. w zachodniej literaturze tegumentologicznej na oprawy barokowe o charakterystycznej, złoconej dekoracji marokinowych okładzin; ogranicza się ona do zazwyczaj podwójnych/potrójnych linii przy krawędziach okładzin oraz takichż linii wewnętrznego obramienia zwierciadła, niekiedy z półkolistymi wybrzuszeniami na osiach. Kompozycję tę dopełniają w narożach ram różne formy kwiatonów (także z tłoków pointillé). W klasycznych wariantach dzieł tego typu pole zwierciadła oraz szerokiej ramy wyzbyte są dodatkowych zdobień, co nadaje całości powściągliwy charakter, skontrastowany z profuzją zdobień kompartymentów grzbietu. Termin ten wiąże się z francuskim introligatorem Augustinem Duseuil’em (*1673 †1746), któremu przypisuje się dzieła o wyjątkowej elegancji i precyzji wykończenia; jednakże stosowany przez niego schemat kompozycyjny w rzeczywistości był znany już w XVI w., ewoluując zasadniczo w zakresie formy kwiatonów i dekoracji grzbietu.
Zobacz też
Grafika
Oprawa z dekoracją à la Duseuil, Francja XVII w., repr. wg: Devauchelle 1995, il. na s. 90
Oprawa z dekoracja à la Duseuil, Francja, 2 poł. XVII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan
Oprawa z dekoracją à la Duseuil i superekslibrisem, Francja, kon. XVII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan
Oprawa z dekoracją à la Duseuil i superekslibrisem, Francja, kon. XVII-pocz. XVIII w., BWSD Włocławek, fot. P. Kurek
Oprawa z dekoracją à la Duseuil, Francja, XVII w., repr. wg: Wittock 2009, nr kat. il. 18
Przypisy
- Devaux 1977, s. 136, 138-139, 356;
- Devauchelle 1995, s. 87, 90;
- Macchi F. i L. 2002, s. 150.
Autor: A.W.
