Japońskie oprawy
Spis treści
Papier-mâché
(niem. Papiermaché, fr. Papier-mâché)
Papier-mâché (z fr.) – technika wykonywania wyrobów z kawałków papieru, z masy z rozmiękczonych w wodzie kawałków papieru (makulatury), a nawet z masy celulozowej, związanej klejem skrobiowym, niekiedy wzbogacanej gipsem, kredą, barwnikami, środkami konserwującymi. Uformowana masa twardnieje po wysuszeniu, wówczas może być szlifowana, malowana lub oklejana innymi materiałami (np. skórą).
Źródła techniki sięgają starożytnego Egiptu, gdzie z papirusu lub lnu pokrywanego gipsem wykonywano maski pośmiertne. Technika stosowana w krajach Wschodu, w Chanach i Japonii w ten sposób powstawały wyroby z laki.
W Europie papier-mâché weszło do użycia na początku XVIII w., wykorzystywane do wykonywania futerałów, detali architektonicznych, ozdobnych elementów mebli. Do wykonania obiektu stosowano drewniane modele, które oklejano wieloma warstwami makulatury. Dzięki wzbogaceniu olejem masa stała się wodoodporna, dla wzmocnienia obiekty oklejano gazą, formowano na drucianych konstrukcjach, a dla uzyskania efektu estetycznego szlifowano po wyschnięciu i złocono.
Futerały z papier-mâché
Futerał kształtowano na drewnianym modelu, będącym odwzorowaniem oryginalnego obiektu, który miał być w nim przechowywany. Oklejano go wieloma warstwami skrawków mokrego papieru. Po wysuszeniu rozcinano na części, by móc go później składać i zamykać. Na powierzchni futerał oblekano skórą, którą czasem dekorowano złotymi tłoczeniami, wewnątrz wyściełano tkaniną, zwykle aksamitem, lub papierem.
Najstarsze instrukcje wykonywania obiektów z papier-mâché pochodzą z XVII w. Futerały z tej epoki zachowały się m.in. w zbiorach pałacu elektorskiego (Grüne Gewölbe) w Dreźnie, chronią one złotnicze precjoza z epoki baroku.
Oprawy z papier-mâché
Technika papier-mâché upodobniała oprawy do płaskorzeźb wykonanych z kamienia lub szlachetnych gatunków drewna (hebanu). Okładziny odlewano z mieszaniny gipsu, masy papierowej i innych wypełniaczy z dodatkiem antymonu, masę osadzano na metalowej konstrukcji. Okładki charakteryzowały się brakiem elastyczności, dlatego przeguby lub całe grzbiety były sporządzane ze skóry lub tkaniny. Oprawy wykonywano najczęściej w czarnym lub ciemno brunatnym kolorze, niekiedy ażurowe, ukazujące aksamitne, purpurowe tło. Wysokie koszty przygotowania skomplikowanej formy powodowały, że dopiero długie serie, rzędu tysiąca egzemplarzy, równoważyły koszty wykonania.
Technikę papier-mâché dla wykonywania opraw książek stosowano w Anglii w latach 40-60. XIX w., patent otrzymała angielska firma Jackson & Sons w połowie lat 40. Oprawy z papier-mâché realizowane seryjnie, jako oprawy wydawnicze dla luksusowych edycji wydawanych z przeznaczeniem na prezenty lub salonowe gadżety. Same książki były bogato ilustrowane, drukowane w technice chromolitografii w stylu historyzującym, głównie średniowiecznym. Także dekorację opraw stylizowano na średniowieczne, klasztorne woluminy ('monastic style'). Z produkcją opraw z papier-mâché obok firmy Jackson & Sons związana jest postać edytora, ilustratora i projektanta Henrego Noel Humphreysa, introligatornie J. & R. Leighton oraz J. Hayday'a. Oprawy uzyskały edycje Biblii, dzieł Szekspira, The Parables of Our Lord, The Coinage of the British Empire, The History of Writing, The Miracles of Our Lord, A record of the Black Prince.
Zobacz też
Grafika
Futerał z drezdeńskiego muzeum Grüne Gewölbe.
Bogato złocony futerał ze zbiorów Grüne Gewölbe.
Oprawa H.N. Humphrey, Sentiments and similes of William Shakespeare, 1851. Fot. Ewa Gumańska
Oprawa H.N. Humphrey, Sentiments and similes of William Shakespeare, 1851. Fot. Ewa Gumańska
Przypisy
- G. Moessner, Buchbinder ABC, Bergisch Gladbach 1981, s. 85.
- B. Middleton, A history of english craft bookbinding technique, London 1978, s. 138-139.
- R. McLean, Victorian publishers' book-bindings in paper, London 1983, s. 12-14.
- https://en.wikipedia.org/wiki/Papier-m%C3%A2ch%C3%A9
- http://www.libraryasincubatorproject.org/?p=9177
Autor: E.P.
