Linia potokowa
Spis treści
Linia potokowa
Zautomatyzowany, taśmowy system seryjnej, wielkonakładowej produkcji w introligatorniach przemysłowych.
Pierwsze ich zastosowanie miało miejsce po II wojnie światowej, w 1947 roku uruchomiono linię potokową w moskiewskiej Wzorcowe Drukarni im. A. Żdanowa oraz leningradzkim Pałacu Druku. W poligrafii polskiej, pod wpływem radzieckich wzorów nowo budowane drukarnie zaczęto wyposażać w linie potokowe.
Zasadą budowy linii potokowej jest ustawienie maszyn w porządku odpowiadającym ciągowi procesu technologicznego, połączenie ich taśmociągiem lub podajnikiem oraz synchronizacja wydajności poszczególnych maszyn, które zapewniają ciągłość produkcji.
Skład maszyn
Linie potokowe na skutek rozwoju technicznego były modyfikowane i dopasowywane dopasowywane do potrzeb konkretnej drukarni.
Początkowo linie potokowe obejmowały fragmenty procesu oprawy. Najpopularniejsze były linie do obróbki grzbietu i zawieszania okładek oraz linie do oprawiania bezszyciowego broszurowego.
Linia do opraw twardych składała się z:
- maszyny do zaklejania grzbietów
- maszyny do wyokrąglania (profilowania) grzbietów
- maszyny do naklejania kapitałki
- maszyny do naklejania materiałów wzmacniających grzbiet (gazy, papieru)
- maszyny do zawieszania okładek
- urządzenia do wypalania rowka
- prasy do prasowania książek.
Linia do oprawy miękkiej bezszyciowej (klejowej) składała się z:
- utrząsarka do wstępnego wyrównania składek
- frezarka
- maszyna zaklejająca grzbiet
- maszyna zawieszająca okładkę
- suszarka
- trójnóż.
Do linii do oprawy klejowej mogła być dołączona maszyna do kompletowania składek, choć częściej maszynę tę łączono w linię z maszyną zszywającą broszury drutem.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Maszyny introligatorskie
Grafika
Obrazek 1
Obrazek 2
Przypisy
- Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny, pod red. J. Celma-Panek, Wrocław 1986, s. 72-80.
- I. Pietruczuk, H. Godlewski, W. Jędrych, Technika i technologia introligatorstwa przemysłowego, Warszawa 1985, s. 352-429.
- M.W. Bałandin, Introligatorstwo przemysłowe, Warszawa 1956, s.272-275.
Autor: E.P.
