Zdobnictwo opraw

(dekoracja) (ang. binding decorating; fr décoration de reliure; niem. Einbandverzierung, Einbanddekoration )

Różnego rodzaju zabiegi wykonywane w celu nadania oprawie walorów estetycznych i artystycznych a także podniesienia wartości materialnej. Wykonywane różnymi technikami, zarówno stricte introligatorskimi jak i pochodzącymi z innych dziedzin rzemiosła i sztuki, nie tylko w obrębie okładki, ale także innych części książki: →wyklejka (→Dublura), krawędzie (→Zdobienie krawędzi, ścieg (→System szycia), →kapitałka. Zabiegi zdobnicze wykonywane są także na materiałach, a wreszcie walory estetyczne ma dobór i zestawienie użytych materiałów i półfabrykatów. Zdobnictwo było związane z rozwojem technik zdobniczych, dostępnością materiałów, umiejętnościami wytwórcy kodeksu i możliwościami finansowymi klienta.

Do stricte introligatorskich technik zdobienia okładek należą:

ledersznyt (→Nacinane oprawy)
→tłoczenie i →złocenie
mozaika (→Mozaikowa dekoracja)
marmoryzacja (→Marmoryzowane oprawy).

Specjalnością introligatorską jest →zdobienie krawędzi oraz papierów (→Papiery dekoracyjne) wykorzystywanych na obleczenia i wyklejki, wykonywanych różnymi technikami, także zaczerpniętymi z innych rzemiosł (np. cyzelowanie złoconych krawędzi).

W dekorowaniu opraw wykorzystywane są techniki malarskie i graficzne:

rysunek (→Lederzeichnungowe oprawy)
malarstwo (→Malowane oprawy, →Transparent vellum)
techniki graficzne (→Drukowane oprawy, Grafika w introligatorstwie, →Transfer).

Oprawy średniowieczne i renesansowe, a w mniejszym stopniu późniejsze zaopatrywane były w metalowe →okucia i zapięcia (→Zapięcia kodeksów), aplikacje lub w całości pokrywane były blachami (→Złotnicze oprawy), sporządzanymi w rzemiosłach metalowych przez złotników, grawerów, odlewników. W elementach tych stosowano właściwe im techniki dekoracyjne:

→Ażurowa dekoracja
→Cyzelowana dekoracja
→Emaliowana dekoracja
→Filigranowa dekoracja
→Grawerowana dekoracja
→Inkrustacja
→Intarsja
→Kameryzowanie
→Odlewana dekoracja
→Repusowana dekoracja
→Trawiona dekoracja.

Dążność ku zdobieniu skórzanych opraw widoczna jest już w najstarszych kodeksach. Książka, będąca wówczas przedmiotem samym w sobie niezwykle kosztownym, znakomicie się nadawała do zdobienia. . Najstarsze zachowane ozdobne skórzane oprawy książek to późne oprawy koptyjskie z VII – X w. Były one zdobione techniką wycinania skóry.

W średniowieczu w zdobnictwie książki, należy wyodrębnić dwa nurty. Z jednej strony wyróżniają się pełne przepychu księgi kościelne, które będąc wyrazem godności i mocy chrześcijańskiej zdobione były najlepszymi materiałami, takimi jak: kość słoniowa, metale szlachetne, kamienie jublilerskie, emalia (tzw. oprawy klejnotowe). Oprawy te były także popularne wśród możnych ówczesnego świata. Nie były to jednak dzieła sztuki i rzemiosła ntroligatorskiego, praca introligatora była wyłącznie tłem dla efektu pracy złotnika, czy emaliera. Ogromna większość opraw średniowiecznych, to księgi oprawione w deski i w niezdobioną skórę. Oprawy karolińskie z IX i X w. cechuje proste zdobnictwo wykonywane przy pomocy strychulca, którym wyznaczano zwierciadło dzielone na geometryczne pola.

Przełom w introligatorstwie dotyczący technik zdobnictwa, przyniósł wiek XII. Z pewnością jeszcze przed rokiem 1137, w północnej Francji wynaleziono sposób wyciskania ozdób i deseni przy pomocy tłoków. Technika tłoczenia opraw - słusznie mogąca uchodzić za swoistą technikę zdobnictwa introligatorskiego - dość szybko przedostała się do Anglii (ok. 1148 r.), a następnie rozprzestrzeniła się po całej Europie. Oprawy z XIV i XV w. są ślepo tłoczone. Przyjmuje się, że do pierwszych europejskich opraw tłoczonych złotem zalicza się piętnastowieczne oprawy kodeksów z biblioteki króla węgierskiego Macieja Korwina.

Inną, wczesną techniką zdobienia książki przez introligatora było nacinanie mokrej jeszcze skóry, po wyschnięciu tworzy się w ten sposób rysunek, który czasem dodatkowo pogłębiano, puncowano lub wypełniano barwnym kitem. Jest to tzw. ledersznyt (oprawa nacinana), najstarsze tą techniką zdobione kodeksy pochodzą z VII w. jednak najbardziej popularna była w XIV i XV w.

Oprawy renesansowe, szczególnie włoskie i francuskie, charakteryzuje bogate zdobienie złotem, tło tych wyszukanych zdobień stanowią zróżnicowane pod względem barwy skóry. Dla uzyskania barwnego efektu stosowano techniki barwienia skóry woskiem barwionym, a także wklejano barwne kawałki marokinu. W Anglii w epoce renesansu rozwinęła się specyficzna technika zdobienia opraw poprzez haft i naszywanie różnego rodzaju aplikacji, a także paciorków, szklanych, cekinów, kamieni półszlachetnych, itp. Już w XVI w. pojawiła się kolejna technika zdobienia skórzanych opraw poprzez marmoryzację. Rozkwit tej techniki przypada na wiek XVII i XVIII.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Ażurowa dekoracja
Haftowane oprawy
Nacinane oprawy
Mozaikowa dekoracja
Marmoryzowane oprawy
Materiały obleczeniowe opraw
Tłoczenie

Przypisy

Dahl S., Dzieje książki, Warszawa, Wrocław, Kraków 1965, s. 62-66, 116-117, 150-155.
Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971, s. 1685-1718, 2340-2343.
Foot M., Bookbinders at Work. Their roles and Meethods, London 2006, s. 65-105.
Szirmai J.A., The archeology of medieval bookbinding, New York 2017, s. 241-251
Szwejkowska H. Książka drukowana XV - XVIII wieku. Zarys historyczny, Wrocław 1980, s. 285.

Autor: M.P.B.

Zdobnictwo opraw