Linia potokowa

Z Leksykon oprawoznawczy
Wersja z dnia 18:58, 14 cze 2019 autorstwa Ela (dyskusja | edycje) (Skład maszyn)

Skocz do: nawigacja, szukaj

Linia potokowa

Zautomatyzowany, taśmowy system seryjnej, wielkonakładowej produkcji w introligatorniach przemysłowych.

Pierwsze ich zastosowanie miało miejsce po II wojnie światowej, w 1947 roku uruchomiono linię potokową w moskiewskiej Wzorcowe Drukarni im. A. Żdanowa oraz leningradzkim Pałacu Druku. W poligrafii polskiej, pod wpływem radzieckich wzorów nowo budowane drukarnie zaczęto wyposażać w linie potokowe, np. w warszawskiej Drukarni im. Rewolucji Październikowej już w fazie koncepcji zaprojektowano, a następnie zrealizowano i wyposażono wielkoprzemysłowy dział introligatorski z linią potokową. W Domu Słowa Polskiego nowoczesne automatyczne linie do oprawy sfinansowano w ramach inwestycji planu 6-letniego.

Zasadą budowy linii potokowej jest ustawienie maszyn w porządku odpowiadającym ciągowi procesu technologicznego, połączenie ich taśmociągiem oraz synchronizacja wydajności poszczególnych maszyn, które zapewniają ciągłość produkcji.

Skład maszyn

Linie potokowe na skutek rozwoju technicznego były modyfikowane i dopasowywane dopasowywane do potrzeb konkretnej drukarni.

Początkowo linie potokowe obejmowały fragmenty procesu oprawy. Najpopularniejsze były linie do obróbki grzbietu i zawieszania okładek oraz linie do oprawiania bezszyciowego broszurowego. Linia do opraw twardych składała się z:

  • maszyny do zaklejania grzbietów
  • maszyny do wyokrąglania (profilowania) grzbietów
  • maszyny do naklejania kapitałki
  • maszyny do naklejania materiałów wzmacniających grzbiet (gazy, papieru)
  • maszyny do zawieszania okładek
  • urządzenia do wypalania rowka
  • prasy do prasowania książek.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Maszyny introligatorskie

Grafika

Przypisy

  1. Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny, pod red. J. Celma-Panek, Wrocław 1986, s. 72-80.
  2. I. Pietruczuk, H. Godlewski, W. Jędrych, Technika i technologia introligatorstwa przemysłowego, Warszawa 1985.
  3. M.W. Bałandin, Introligatorstwo przemysłowe, Warszawa 1956, s.272-275.

Autor: E.P.