Muszla

Z Leksykon oprawoznawczy
Wersja z dnia 12:07, 25 kwi 2021 autorstwa Vagnerus (dyskusja | edycje) (Grafika)

Skocz do: nawigacja, szukaj

Muszla

(ang. shell; fr. coquillage, niem. Muschel)

W zdobnictwie introligatorskim: motyw naśladujący lub inspirowany m. mięczaków. Występuje w dwóch zasadniczych odmianach:

  • 1) muszla św. Jakuba (muszla pielgrzymia) o zaokrąglonym kształcie, z wachlarzowo rozchodzącymi się żeberkowaniami. Widnieje na oprawach renesansowych we Włoszech i Hiszpanii (XV-XVI w.), jako wyciski z tłoka rozmieszczone np. w narożach zwierciadła. W XV i XVI w. jej kształt nadawano też metalowym zapięciom na oprawach włoskich.
  • 2) muszla dekoracyjna jako element większych kompozycji ornamentalnych. W zdobnictwie introligatorskim występuje od XVI w., szczególnie często na regencyjnych i rokokowych oprawach. Jej kształt jest zazwyczaj pochodną m. św. Jakuba oraz konchy przesklepiającej ediculę (regularny kształt, garby i rowki rozchodzące się symetrycznie z jednego punktu). W przypadku rocaille motyw ten ulega charakterystycznej asymetryzacji i wybujałości kształtu. Generalnie m. d. odznaczają się wielką rozmaitością form, dopasowanych do otaczających motywów floralnych, geometrycznych itp. Z tego względu często jest podobna do palmety, od której różni się przeważnie zwartością konturu i zgeometryzowaniem. Jednakże w praktyce badawczej tegumentologa rozstrzygnięcie, czy na oprawie widnieje motyw muszli czy palmety bywa kłopotliwe.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Edicula
Palmeta
Regencyjne oprawy
Rocaille
Rokokowe oprawy

Grafika

Przypisy

  1. De Marinis 1960, t. I, tabl. XVII, XC;
  2. Carvin 1988, il. C.337;
  3. Nixon, Foot 1992, tabl. 94, 98-99;
  4. Bologna 1998, s. 132, 134, 150 i in.;
  5. Macchi F. i L. 2002, s. 86;
  6. Miriello 2008, nr kat./il. 46, 68;
  7. Adler 2010, il. 6-07a-b.

Autor: A.W.