Atlasów oprawy: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 13:02, 15 lis 2020

Atlasów oprawy

dynamiczny rozwój produkcji wielkoformatowych atlasów geograficznych w Niderlandach od 2 poł. XVI w., a w innych krajach zachodnioeuropejskich (głównie Francja i Niemcy) od XVII w., wpłynął na działalność introligatorów. W Holandii XVII w. działały pracownie wyspecjalizowane w produkcji zestandaryzowanych pod względem technicznym, materiałowym i dekoracyjnym opraw do monumentalnych atlasów m.in. z oficyn Janssoniusów i Blaeuów: tektura, jasny pergamin, dekoracja złocona o orientalizującej kompozycji na okładzinach (z medalionami floralnymi, z których centralny niekiedy prezentuje małą sferę armilarną). Podobną formułę współpracy introligatorów z wydawcami wypracowano w innych krajach, np. paryska pracownia Petita wykonująca pod koniec XVIII w. oprawy atlasów morskich dla francuskiego Ministerstwa Marynarki Wojennej. Oprócz solidnych, ale zazwyczaj niewyszukanych, opraw powstawały dzieła na specjalne zamówienie, cechujące się wykwintnymi materiałami i dekoracją (np. oprawy amsterdamskiego mistrza Alberta Magnusa z 2 poł. XVII w.). W XIX-pocz. XX w. efektowną formę nadawano też →wydawniczym oprawom wysokonakładowych atlasów.

Zobacz też

wydawnicze oprawy

Grafika

• 

  Obrazek 1

• 

  Obrazek 2

Przypisy

1. Kyriss 1958, s. 133-136;
2. Devauchelle 1960, s. 95-96, 222;
3. Storm van Leeuwen 1984, s. 321-373;
4. von Arnim 1992, nr kat./tabl. 90;
5. Storm van Leeuwen 1994, s. 287-319;
6. Quarg 2002, nr kat./tabl. 43;
7. Wagner 2020, nr kat./il. 152.

Autor: A.W.