À la Duseuil oprawy: Różnice pomiędzy wersjami
m (→À la Duseuil oprawy: uzupełn. term. ang.) |
m (→À la Duseuil oprawy: popr. dot. term ang.) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==À la Duseuil oprawy== | ==À la Duseuil oprawy== | ||
| − | (À la Du Seuil oprawy) ( | + | (À la Du Seuil oprawy) (fr. reliure à la Duseuil, Du Seuil) |
Określenie funkcjonujące od pocz. XIX w. w zachodniej literaturze tegumentologicznej na oprawy barokowe o charakterystycznej, złoconej dekoracji marokinowych okładzin; ogranicza się ona do zazwyczaj potrójnych linii (''à l’ancienne''), tworzonych filetą przy krawędziach okładzin oraz takichż linii wewnętrznego obramienia zwierciadła, niekiedy z półkolistymi wybrzuszeniami na osiach. Kompozycję tę dopełniają w narożach linearnych ram różne formy kwiatonów (także z tłoków pointillé). W klasycznych wariantach dzieł tego typu pole zwierciadła oraz szerokiej ramy wyzbyte są dodatkowych zdobień, co nadaje całości powściągliwy charakter, skontrastowany z profuzją zdobień kompartymentów grzbietu. Termin ten wiąże się z francuskim introligatorem Augustinem Duseuil’em (*1673 †1746), któremu przypisuje się dzieła o wyjątkowej elegancji i precyzji wykończenia; jednakże stosowany przez niego schemat kompozycyjny w rzeczywistości był znany już w XVI w., ewoluując zasadniczo w zakresie formy kwiatonów i dekoracji grzbietu. | Określenie funkcjonujące od pocz. XIX w. w zachodniej literaturze tegumentologicznej na oprawy barokowe o charakterystycznej, złoconej dekoracji marokinowych okładzin; ogranicza się ona do zazwyczaj potrójnych linii (''à l’ancienne''), tworzonych filetą przy krawędziach okładzin oraz takichż linii wewnętrznego obramienia zwierciadła, niekiedy z półkolistymi wybrzuszeniami na osiach. Kompozycję tę dopełniają w narożach linearnych ram różne formy kwiatonów (także z tłoków pointillé). W klasycznych wariantach dzieł tego typu pole zwierciadła oraz szerokiej ramy wyzbyte są dodatkowych zdobień, co nadaje całości powściągliwy charakter, skontrastowany z profuzją zdobień kompartymentów grzbietu. Termin ten wiąże się z francuskim introligatorem Augustinem Duseuil’em (*1673 †1746), któremu przypisuje się dzieła o wyjątkowej elegancji i precyzji wykończenia; jednakże stosowany przez niego schemat kompozycyjny w rzeczywistości był znany już w XVI w., ewoluując zasadniczo w zakresie formy kwiatonów i dekoracji grzbietu. | ||
Wersja z 15:35, 31 gru 2021
Spis treści
À la Duseuil oprawy
(À la Du Seuil oprawy) (fr. reliure à la Duseuil, Du Seuil)
Określenie funkcjonujące od pocz. XIX w. w zachodniej literaturze tegumentologicznej na oprawy barokowe o charakterystycznej, złoconej dekoracji marokinowych okładzin; ogranicza się ona do zazwyczaj potrójnych linii (à l’ancienne), tworzonych filetą przy krawędziach okładzin oraz takichż linii wewnętrznego obramienia zwierciadła, niekiedy z półkolistymi wybrzuszeniami na osiach. Kompozycję tę dopełniają w narożach linearnych ram różne formy kwiatonów (także z tłoków pointillé). W klasycznych wariantach dzieł tego typu pole zwierciadła oraz szerokiej ramy wyzbyte są dodatkowych zdobień, co nadaje całości powściągliwy charakter, skontrastowany z profuzją zdobień kompartymentów grzbietu. Termin ten wiąże się z francuskim introligatorem Augustinem Duseuil’em (*1673 †1746), któremu przypisuje się dzieła o wyjątkowej elegancji i precyzji wykończenia; jednakże stosowany przez niego schemat kompozycyjny w rzeczywistości był znany już w XVI w., ewoluując zasadniczo w zakresie formy kwiatonów i dekoracji grzbietu.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Barokowe oprawy
Kwiaton
Grafika
Oprawa z dekoracją à la Duseuil, Francja XVII w., repr. wg: Devauchelle 1995, il. na s. 90
Oprawa z dekoracja à la Duseuil, Francja, 2 poł. XVII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan
Oprawa z dekoracją à la Duseuil, Francka, XVII w., BCzart, MNK, fot. wg: www.polona.pl
Oprawa z dekoracją à la Duseuil i superekslibrisem, Francja, kon. XVII-pocz. XVIII w., BWSD Włocławek, fot. P. Kurek
Oprawa z dekoracją à la Duseuil, Francja, 2 poł. XVII w., repr. wg: Ducimetiere, Mignonne, allons voir... 2007
Przypisy
- Colombo 1952, s. 131-132;
- Devaux 1977, s. 136, 138-139, 356;
- Devauchelle 1995, s. 87, 90;
- Macchi F. i L. 2002, s. 150;
- Barber 2004, s. 180;
- Ducimetière 2007, s. 392.
Autor: A.W.
