Winorośl: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Winorośl== | ==Winorośl== | ||
(fr. décor de vigne) | (fr. décor de vigne) | ||
| + | |||
| + | Motyw zdobniczy oraz ornament wywodzące się z antyku i zaadoptowane w chrześcijaństwie jako symbol chrystologiczny. Od średniowiecza jedna z najpopularniejszych form →wici roślinnych w zdobnictwie opraw książkowych. Ukazywana na wczesnośredniowiecznych →złotniczych oprawach, jako obramienie zwierciadła. W gotyku (XV-pocz. XVI w.) motyw w. ukazywano na nielicznych tłokach, zazwyczaj jako kiść winogron wyrastająca z krótkiego, ulistnionego pędu. Często ukazywano ją w obramieniu gotyckich, zwłaszcza niderlandzkich, plakiet z XV – 1 poł. XVI w. Efektowne formy przyjmowała w. na gotyckich radełkach: jako regularnie wijący się pęd z charakterystycznymi liśćmi i kiściami winogron, niekiedy naprzemiennie z kwiatami a nawet wkomponowanymi między wici →zoomorficznymi motywami (np. radełko gdańskiego Introligatora Rozet, ok. 1500; dwa wzory radełka używanego w Krakowie od ok. 1500 do ok. poł. XVI w.). Mimo długotrwałego stosowania niektórych radełek z tym ornamentem, w XVI w. wyparły go inne wzory. Do ponownego rozkwitu w. jako dekoracji bordiur okładzin doszło na klasycystycznych i empirowych oprawach (kon. XVIII-1 ćw. XIX w.). Wówczas też rozpowszechnił się charakterystyczny wzór w., ukazujący nieco rozrzedzone, ale realistyczne i drobiazgowo opracowane, ulistnienie, kiście winogron oraz wąsy czepne (np. różne warianty w. na dziełach Johanna J. A. Lehmanna w Berlinie, Jeana-Claude Bozeriana w Paryżu, anonimowego introligatora warszawskiego pracującego dla wielkiego ks. Konstantego). Upodobanie do w. przetrwało cały XIX w., zarówno na oprawach rzemieślniczych, jak wydawniczych. W ograniczonym stopniu pojawia się do dziś. W praktyce badawczej w. na oprawach z kon. XVIII-XIX w. może być mylona z wicią roślinną w formie pędów bluszczu (kształt liści, wąsy czepne, lecz bez kiści winogron). | ||
| + | |||
| + | ==Zobacz też== | ||
| + | |||
| + | [[Indeks alfabetyczny ]] <br> | ||
| + | |||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
| Linia 6: | Linia 13: | ||
Plik:Wić roślinna 14.jpg | Plik:Wić roślinna 14.jpg | ||
Plik:Wić roślinna 15.jpg | Plik:Wić roślinna 15.jpg | ||
| + | |||
| + | |||
| + | </gallery> | ||
| + | |||
| + | ==Przypisy== | ||
| + | |||
| + | # Birkemnajer 1930, tabl. nie num.; | ||
| + | # Goldschmidt 1967, t. 2, tabl. XXIII-XXIV, XLV-XLVII, L i in.; | ||
| + | # Culot 1979, tabl. VI/il. 51-52, XV, XXIX; | ||
| + | # Schwenke, Schunke 1979, tabl. 225-226, 315; | ||
| + | # Krynicka 1980, il. 18i-j; | ||
| + | # Fogelmark 1990, tabl. VI-VII, XXIV, XXXI i in.; | ||
| + | # von Arnim 1992, tabl. 154, 162-163; | ||
| + | # Devauchelle 1995, s. 173; | ||
| + | # Rządek, Tomaszewski, Żuchowski 1991, s. 57; | ||
| + | # Tondel 2007, tabl. XXVI, XXXIX. | ||
| + | ---- | ||
| + | Autor: '''A.W.''' | ||
Wersja z 16:56, 21 lut 2021
Spis treści
Winorośl
(fr. décor de vigne)
Motyw zdobniczy oraz ornament wywodzące się z antyku i zaadoptowane w chrześcijaństwie jako symbol chrystologiczny. Od średniowiecza jedna z najpopularniejszych form →wici roślinnych w zdobnictwie opraw książkowych. Ukazywana na wczesnośredniowiecznych →złotniczych oprawach, jako obramienie zwierciadła. W gotyku (XV-pocz. XVI w.) motyw w. ukazywano na nielicznych tłokach, zazwyczaj jako kiść winogron wyrastająca z krótkiego, ulistnionego pędu. Często ukazywano ją w obramieniu gotyckich, zwłaszcza niderlandzkich, plakiet z XV – 1 poł. XVI w. Efektowne formy przyjmowała w. na gotyckich radełkach: jako regularnie wijący się pęd z charakterystycznymi liśćmi i kiściami winogron, niekiedy naprzemiennie z kwiatami a nawet wkomponowanymi między wici →zoomorficznymi motywami (np. radełko gdańskiego Introligatora Rozet, ok. 1500; dwa wzory radełka używanego w Krakowie od ok. 1500 do ok. poł. XVI w.). Mimo długotrwałego stosowania niektórych radełek z tym ornamentem, w XVI w. wyparły go inne wzory. Do ponownego rozkwitu w. jako dekoracji bordiur okładzin doszło na klasycystycznych i empirowych oprawach (kon. XVIII-1 ćw. XIX w.). Wówczas też rozpowszechnił się charakterystyczny wzór w., ukazujący nieco rozrzedzone, ale realistyczne i drobiazgowo opracowane, ulistnienie, kiście winogron oraz wąsy czepne (np. różne warianty w. na dziełach Johanna J. A. Lehmanna w Berlinie, Jeana-Claude Bozeriana w Paryżu, anonimowego introligatora warszawskiego pracującego dla wielkiego ks. Konstantego). Upodobanie do w. przetrwało cały XIX w., zarówno na oprawach rzemieślniczych, jak wydawniczych. W ograniczonym stopniu pojawia się do dziś. W praktyce badawczej w. na oprawach z kon. XVIII-XIX w. może być mylona z wicią roślinną w formie pędów bluszczu (kształt liści, wąsy czepne, lecz bez kiści winogron).
Zobacz też
Grafika
Przypisy
- Birkemnajer 1930, tabl. nie num.;
- Goldschmidt 1967, t. 2, tabl. XXIII-XXIV, XLV-XLVII, L i in.;
- Culot 1979, tabl. VI/il. 51-52, XV, XXIX;
- Schwenke, Schunke 1979, tabl. 225-226, 315;
- Krynicka 1980, il. 18i-j;
- Fogelmark 1990, tabl. VI-VII, XXIV, XXXI i in.;
- von Arnim 1992, tabl. 154, 162-163;
- Devauchelle 1995, s. 173;
- Rządek, Tomaszewski, Żuchowski 1991, s. 57;
- Tondel 2007, tabl. XXVI, XXXIX.
Autor: A.W.
